Voor de klas…

Vandaag mocht ik voor de klas staan van Meester Bart… 11-jarigen zijn nu niet meteen mijn  doelgroep maar ervaring in lesgeven zal zeker van pas gaan komen!

Mijn dochter keek er al héél lang naar uit… Haar mama die eens sumi-e zou komen demonstreren. En dit jaar heeft ze haar slag thuisgehaald!


Dus werd er volop voorbereid… 

Ik besloot de kids op te delen in 4 groepjes met elk een activiteit: origami, kirigami en “vrije keuze” tussen chibi natekenen, hun naam in katakana schrijven of sudoku…

Na een gemeenschappelijk rondje met uitleg koos ieder een eerste groep. 

De groep met sumi-e kreeg mijn volle aandacht en meester  Bart zag toe op de andere groepen.


Dit is wat ze ervan vonden…

Share

Parabel van de keizerlijke schilder

Sumi-e is de kunst van het weglaten en daardoor krijgt het zijn zeer specifieke dimensie. Het IS heel eenvoudig, maar die eenvoud vraagt heel wat oefening en inspanning.

In dat kader werd mij door Alain Bonnefoit ooit een parabel verteld, die het proces mooi samenvat. Gisteren werd me door een klasgenoot uit de Japanse les gevraagd hem neer te pennen… Omdat het verhaal zo mooi was…

 

De parabel van de keizerlijke schilder

De Japanse keizer wilde zijn paleis versieren met het mooiste schilderij van zijn lievelingsdier, een haan. Hij zette zijn hofhouding aan het werk: “Zoek mij de beste schilder van het hele land!”.

De zendelingen van de keizer gingen op zoek. Ze vonden een oude en wijze man die door velen werd aanzien als de beste schilder. Hij werd uitgenodigd op het keizerlijk paleis. “Kan jij mij de mooiste schildering maken die ooit van een haan is gemaakt?” vroeg de keizer. “Ja,” zei de schilder, “maar dan heb ik wel het beste materiaal nodig. En ook 3 jaar tijd”. De keizer stemde in en de schilder kreeg een mooi vertrek ter beschikking in het keizerlijke paleis. Al wat hij wenste kreeg hij van de keizer. Karrenvrachten inkt en papier werden aangevoerd en afgevoerd, maar niemand mocht de kamer van de schilder betreden…

Aan het einde van de 3 jaar riep de keizer de schilder bij zich. Die nam een lading papier en inkt met zich mee naar de keizer.

“Waar is mijn schilderij?” vroeg de keizer. “Even geduld” zei de schilder en hij begon geconcentreerd de beste inkt te wrijven en rolde maagdelijk wit papier voor zich uit. Hij streek het geduldig uit…

De keizer werd razend! Hij had zelfs geen oog voor de schildering, zo razend was hij! 3 jaar lang had hij de schilder onderdak gegeven, 3 jaar lang gevoed, van inkt en papier voorzien …

“Heb ik je zoveel betaald om 5 minuten te werken?” vroeg de keizer.

Maar de schilder ging onverstoorbaar door en zette 2 streken op papier… de omstaanders werden met verstomming geslagen toen ze daarin een haan zagen…

Toen keek de schilder op en zei: “Het duurt geen 5 minuten om zo te schilderen, Meester. Het duurt een leven lang.”

Sinds ik bijna 10 jaar geleden startte met deze techniek, heb ik een paar varianten op dit verhaal gehoord. Deze versie heeft dus zeker niet de pretentie de enige juiste te zijn. Daarenboven zijn er wel meer kunstenaars die, bewust of onbewust, volgens soortgelijke principes werkten. Zo is er deze uitspraak van Picasso…

 

Picasso
Schilderij: Milla Roekens 5j

Daarenboven is er iets in de eenvoud van sumi-e waar elke facet van ons leven bij gebaat kan zijn…

In dat opzicht gaat deze parabel om zoveel meer dan enkel sumi-e. Hij maakt duidelijk dat kijken, leren, oefenen en experimenteren altijd nodig zullen blijven om eenvoudig weg mooie resultaten neer te blijven zetten… dat eenvoud toch zoveel voorbereiding en métier kan vragen…

 

Heb je vragen/opmerkingen? Aarzel niet om op deze blog te reageren!

 

 

Share
Share