27/5/2019. Eindelijk startte het grote avontuur. Vanaf nu geen vooraf geboekte slaapplekken meer. Als ik “Neil” (de Japanse ex-collega van een kennis) niet te pakken zou krijgen, geen idee hoe ik dan een slaapplek zou vastkrijgen. Spannend.
Op de rug 7kg. 1 set reservekleren, een slaapzak, een geleende Shikoku88 reisgids en een mobiele WIFI-antenne.
28/5/2023. Vreemd hoe vandaag beïnvloed is door toen.
Ooit had ik gezworen om NOOIT de 20km van Brussel te lopen. Dat kon wel eens mijn dood worden, zelfs stappend. Elk jaar kwam onze directeur weer vrijwilligers zoeken om mee te lopen voor het goede doel en elke keer zei ik neen.
Vandaag zal ik die 20km toch meestappen. Zonder voorbereiding. Wie had dat ooit gedacht LOL. In de rugzak deze keer vooral een hoop redenen om dat te doen.
- de vele kankerdiagnoses in de omgeving die pijnlijk duidelijk maken hoe nu écht NU is en niet morgen of later.
- het feit dat ik wat voorbereiding kon gebruiken. Door het bovenstaande besliste ik immers in te schrijven voor een expeditie in de bergen. Opnieuw, ver buiten de comfortzone.
- en ja het is ook een beetje om te vieren. Want de afgelopen maanden viel ik bijna stil door een pijnlijke schouder.
Naast die redenen nog 2 flessen water. Want als er een ding is dat de tocht naar Shikoku mij geleerd heeft, dan is het wel het belang van drinken!
Back down memory-lane. 2019. Ik stap de touringbus op. Dankbaar dat vervoer zo minutieus geregeld wordt in Japan. Ik hoef niet te vrezen dat ik op de verkeerde bus zit of op de verkeerde plek ga afstappen. Dat wordt in deze setting goed gecontroleerd. En gezien de striemende regen is het fijn om zeker te zijn van het pad.
Ik word, volgens plan, gedropt aan een snelwegparking. Een henro (pelgrim) had die tip gedeeld. Hier moet ergens een doorgang zijn naar een pad.
Alle andere passagiers die hier afstapten zijn al lang overgeschakeld op hun auto als ik eindelijk een klein poortje vind. Het lijkt niet echt de bedoeling van het te gebruiken, maar het is niet op slot. Ik gebruik het dan maar.
Achter het poortje liggen graven. Maar graven met kruisen, zoals thuis. Nog nooit gezien hier. Blijkbaar liggen hier Duitse oorlogsgraven. Ik ben erdoor gepakt, de hemel blijft mee huilen. Ik stap door want ik kan nog altijd moeilijk inschatten hoe de dag gaat verlopen.
Tempel 1. Hier is het henro-winkeltje. Ik koop mij een henro-vestje, een wandelstok en een stempelboek. Het avontuur is echt begonnen!
De adressen van de tempels terugvinden in GoogleMaps is behoorlijk lastig, maar het is me toch wel handiger dan die papieren kaart. Zeker met regen. Ik zie, zoals aangekondigd, ook wel hoe goed de tocht is bewegwijzerd, maar ik hou het toch nog even op oude gewoontes. Mensen en veranderen hé, nooit gemakkelijk.
Het stopt gelukkig met regenen en ik geraak vlot tot bij de slaapplaats bij tempel 5. Ik word warm ontvangen en verblijf er samen met een paar Japanse pelgrims en 2 Denen. Ik krijg de vrouwenslaapzaal voor mij alleen. Bij het avondeten hoor ik over vuurvliegjesseizoen, maar op dit moment weegt de jetlag daarvoor nog te zwaar.
Ik geniet van de nachtrust.
Wanneer ik opsta zijn de Japanners al vertrokken. Samen met de Denen zitten we aan het ontbijt. Onze gastvrouw doet erg haar best om iets of wat Westers ontbijt te voorzien, zo lijkt het. Ik weet nog dat we kleurige jelly’s voorgeschoteld krijgen. LOL
Dit is het begin van een pittige dag!
