9 dagen in Japan door Milla en Kiéro

Gisteren zijn we op een dam  geweest  en in een brug.We hebben gespeeld.                             
Vandaag zijn we naar de herten gaan kijken in Nara.We hebben een reuzeboeda gezien en ook een paar kersenbloesems.De dieren waren schattig en super mooi. 
En morgen gaan we nog is naar de herten kijken.En naar een inktfabriek.En misschien de Japanse tuin.En naar de penselen maakster.      
Ziehier de kersenbloesems
 

Share

Parabel van de keizerlijke schilder

Sumi-e is de kunst van het weglaten en daardoor krijgt het zijn zeer specifieke dimensie. Het IS heel eenvoudig, maar die eenvoud vraagt heel wat oefening en inspanning.

In dat kader werd mij door Alain Bonnefoit ooit een parabel verteld, die het proces mooi samenvat. Gisteren werd me door een klasgenoot uit de Japanse les gevraagd hem neer te pennen… Omdat het verhaal zo mooi was…

 

De parabel van de keizerlijke schilder

De Japanse keizer wilde zijn paleis versieren met het mooiste schilderij van zijn lievelingsdier, een haan. Hij zette zijn hofhouding aan het werk: “Zoek mij de beste schilder van het hele land!”.

De zendelingen van de keizer gingen op zoek. Ze vonden een oude en wijze man die door velen werd aanzien als de beste schilder. Hij werd uitgenodigd op het keizerlijk paleis. “Kan jij mij de mooiste schildering maken die ooit van een haan is gemaakt?” vroeg de keizer. “Ja,” zei de schilder, “maar dan heb ik wel het beste materiaal nodig. En ook 3 jaar tijd”. De keizer stemde in en de schilder kreeg een mooi vertrek ter beschikking in het keizerlijke paleis. Al wat hij wenste kreeg hij van de keizer. Karrenvrachten inkt en papier werden aangevoerd en afgevoerd, maar niemand mocht de kamer van de schilder betreden…

Aan het einde van de 3 jaar riep de keizer de schilder bij zich. Die nam een lading papier en inkt met zich mee naar de keizer.

“Waar is mijn schilderij?” vroeg de keizer. “Even geduld” zei de schilder en hij begon geconcentreerd de beste inkt te wrijven en rolde maagdelijk wit papier voor zich uit. Hij streek het geduldig uit…

De keizer werd razend! Hij had zelfs geen oog voor de schildering, zo razend was hij! 3 jaar lang had hij de schilder onderdak gegeven, 3 jaar lang gevoed, van inkt en papier voorzien …

“Heb ik je zoveel betaald om 5 minuten te werken?” vroeg de keizer.

Maar de schilder ging onverstoorbaar door en zette 2 streken op papier… de omstaanders werden met verstomming geslagen toen ze daarin een haan zagen…

Toen keek de schilder op en zei: “Het duurt geen 5 minuten om zo te schilderen, Meester. Het duurt een leven lang.”

Sinds ik bijna 10 jaar geleden startte met deze techniek, heb ik een paar varianten op dit verhaal gehoord. Deze versie heeft dus zeker niet de pretentie de enige juiste te zijn. Daarenboven zijn er wel meer kunstenaars die, bewust of onbewust, volgens soortgelijke principes werkten. Zo is er deze uitspraak van Picasso…

 

Picasso
Schilderij: Milla Roekens 5j

Daarenboven is er iets in de eenvoud van sumi-e waar elke facet van ons leven bij gebaat kan zijn…

In dat opzicht gaat deze parabel om zoveel meer dan enkel sumi-e. Hij maakt duidelijk dat kijken, leren, oefenen en experimenteren altijd nodig zullen blijven om eenvoudig weg mooie resultaten neer te blijven zetten… dat eenvoud toch zoveel voorbereiding en métier kan vragen…

 

Heb je vragen/opmerkingen? Aarzel niet om op deze blog te reageren!

 

 

Share

Uitbrander zonder woorden

Ja echt, ik kreeg fameus op mijn donder de laatste tijd!

Alain Bonnefoit (de aanleiding van al mijn sumi-e gekte eigenlijk) en Marc Bauer-Maison stelden samen met Carole Montigny tentoon in haar atelier in Parijs… Marc kwam daarvoor nog eens vanuit Canada overgevlogen… het was intussen alweer 2 jaar terug dat ik de sumi-genoten nog eens zag… Tada! Dat werd dus een weekendje Parijs met mijn gezin… 1 à 2 uurtjes tento en dan, eropuit onder ons 4!

Onderweg ernaartoe beseften we elke 100 km meer dat we vanalles vergeten waren ;-) … maar terugkeren was nooit een optie… we zouden de uitstap wel aanpassen aan de ontbrekende wandelschoenen…

Het weerzien was magisch… prachtig om te zien welke weg Carole en Marc aflegden… en dan kwam het… Alain: “En, werk jij nog?” Ik: “Ik werk momenteel aan een ondernemingsplan…”

Geef toe, dat had ik toch mooi verwoord hé, … wel, neen dus, compleet naast de kwestie! De blik die ik kreeg boorde me compleet de grond in… helemaal tot aan de andere kant van de planeet, ergens in Japan… én terug… Terug in de tijd zelfs… helemaal naar eind 2015.

Want ik wist nochtans beter! Sinds die lezing van Thomas Siffer in december 2015… Hij vroeg toen iemand in de zaal wat hij deed, en die begon toen ook over z’n werk… Of hoe we onszelf herleiden tot onze broodwinning… Ik had me voorgenomen me daar niet meer mee in te laten… En toch nog was ik erin getrapt!

Alain had groot gelijk om mij zo aan te kijken! Alle ingrediënten voor een perfecte bolwassing zaten erin: Wake-up call: hoog tijd dat ik wat meer ga werken! Duwtje: Dat hij dat verwacht, dat zal dan wel betekenen dat er ergens iets belovends in zit…

En dan gingen we door over de trip naar Japan… en dat we ons weekendje hadden moeten verlengen, dan was er wat meer tijd geweest… kinderbedtijd naderde… “Zeg maar… als jullie nu eens mee zouden lunchen morgen?” Dan zou hij ook even tonen wat voor leuk nieuw tekenmateriaal hij had ontdekt…

En zo kwam het dat de vergeten wandelschoenen enkel maar ballast hadden kunnen zijn … nu de meester voor ons kookte en de uitstap werd gesoupeerd… en dat nieuwe materiaal… my god! IPad Pro! Ik had eind oktober vorig jaar nog getwijfeld om een Cintiq van Wacom aan te schaffen… zo blij dat ik dat niet deed!

Jawadde en dit is dan nog Mac ook… en zie die stylus… goh… – zou het dan toch voorbestemd geweest zijn dat ik van Visa in Japan mijn centen niet mocht uitgeven? – Drukgevoeligheid… dé ontbrekende schakel om van de iPad een “super” tekentool te maken, een “califragilistic” groot retinascherm , een “expiali” stylus die het zicht niet belemmert en “dotious!” blijkbaar kan die zo worden ingesteld dat je handpalm wordt genegeerd… woohoo, ik ben helemaal pro iPad Pro… maar dan alleen maar om te “werken” hé! Alle andere apps zijn zeker en vast ballast!

Maar… even terug naar de uitbrander… sinds ik terug ben uit Japan regent het zo’n vragen: “Werk je nog?” “Schilder je nog?” “Wanneer stel je tentoon?”

Dus Alain en alle anderen, bij deze nog eens: ja, ik werk nog! Maar het kan beter… meer tentoonstellen zou al een goed begin zijn… als er iemand een tip heeft, altijd welkom!

img_2130

Share

すごい – 25/2

Een nieuw woord geleerd vandaag: すごい (sugoi)… en man, was ik verbaasd om te ontdekken wat de betekenis was!

Vanochtend was al bijzonder begonnen… ik had een uitstap van een halve dag gepland gekregen door EGG… had, want het liep even anders…

Yoshi vertelde gisteren al dat ze binnen de organisatie eigenlijk allemaal nogal benieuwd waren naar die “bijzondere Belgische” die zo graag meer wou leren over sumi-e… Wat moesten ze daarvan verwachten? Alle leden vonden het blijkbaar nogal spannend… Zouden ze wel genoeg kennis hebben om mij goed te helpen? Zou hun Engels wel volstaan? Stress alom!

Terug naar vandaag: Ik ontmoette Junko Asagi die zo vriendelijk was geweest om haar (rechter)buurvrouw -een sensei in sumi-e-  te vragen om mij te ontvangen. Maar toen ik haar ontmoette bij het station werd al snel duidelijk dat het dus niet bij de ochtend zou blijven! Intussen had immers ook de linkerbuurvrouw over de plannen gehoord en stond ze erop dat we ook bij haar zouden langsgaan. Zij heeft immers haar huis gedecoreerd ter ere van het meisjesfestival en wilde dat graag tonen…

Maar eerst dus langs Mevrouw Ito, die ter ere van mijn bezoek haar hele huis had omgetoverd tot galerij! Wat heeft deze dame allemaal bij elkaar geschilderd… van prachtige klassieke onderwerpen tot vijvers vol waterlelies die doen denken aan de doeken van Monet in Parijs tot een werk met zonnebloemen als Van Gogh maar dan eentje zo hoog als de kamer…

Ze wilde heel graag zien wat ik zoal schilder en zag er een heel andere stijl in. We bewonderden elkaars werk en konden dankzij Junko (onze tolk van dienst) honderduit praten over onze passie… Bij een kopje overheerlijke matcha met dito Japanse koekjes…

En dan gingen de studieboeken open… een hele bibliotheek vol… ik werd gevraagd er een voorbeeld uit te kiezen en dat even te proberen… ik koos papavers. Die had ik nog nooit geprobeerd en daarenboven sluiten die mooi aan bij wat EGG vooropstelt: vrede over de wereld brengen… Na 2 pogingen werd er van de andere kant van de tafel al goedkeurend gereageerd en voorgesteld om nog een ander onderwerp te proberen. 

  Intussen begonnen de dames ijverig andere soorten inkt voor mij te wrijven zodat ik ook die kan proberen. Dan verdween Mevrouw Ito, die ging op zoek naar ander papier. Wauw! Geweldig! En zo ging het een hele gezellige ochtend door, overheerlijk!

  En dan… verbazing! Ik vroeg of Mevrouw Ito soms wat voorbeelden zou willen schilderen… maar zij heeft blijkbaar sinds het ziekbed van haar man geen eigen werk meer gemaakt, en dat is 10 jaar geleden…

Intussen is het bijna middag, tijd voor een bezoek aan de Hina-poppen bij de andere buurvrouw. Ik zag al eerder Hina-poppetjes de laatste dagen. Meestal enkel de keizer en keizerin in de ramen van mensen die dochters hebben. Die poppetjes worden uitgestald omdat dit volgens de Japanse traditie geluk en een goed huwelijk zou brengen aan de dochters. Maar opgelet! Eens meisjesdag (3 maart) voorbij moeten ze zo snel mogelijk weer verdwijnen, anders brengt dit ongeluk!

Dus ja, ik verwachtte 2 poppetjes toen de deur naar de woonkamer openging… en daar stonden ze dan… 7 verdiepingen hoog, van de grond tot het plafond, een heel Hina universum… en dan in de hoek van de woonkamer daar bovenop nog een setje Hina poppetjes die door mevrouw zelf waren gemaakt, heel zorgvuldig gedecoreerd. Verbazingwekkend!

Zelfs de buurvrouwen vallen bijna achterover… gewoonlijk komen ze nooit bij elkaar over de vloer…

Uiteindelijk lunchen we met z’n vieren. We genieten van heerlijke soba op Chinese wijze, verrukkelijke koekjes, cakejes en vers fruit. Daarna op naar Mevrouw Ito voor een tweede sessie… maar eerst wil de Hina-buurvrouw ook even mijn werk zien… “Sugoi”. Vervolgens neemt Mevrowu Ito toch een fude in de hand om mij wat te leren. De buurvrouwen zoeken een voorbeeld uit, of ik dat ook even wil proberen… “sugoi, sugoi…” Nog een voorbeeldje… “Sugoi…” “sugooooi”

  
Bij het afscheid krijg ik ook nog kadootjes toegestopt, ik word gevraagd er mijn best mee te doen… Beloofd! En ik hoop stiekem dat mijn aanwezigheid vandaag wat energie kan brengen aan Mevrouw Ito om opnieuw zelf aan het schilderen te gaan…

Uiteindelijk was ik dus pas om 17u terug in Nara. Opnieuw te laat om de theeceremonie te gaan proberen die Yoshi had aangeraden… misschien volgende week…

Sugoi! Het klonk al mooi, maar vanavond wou ik toch even weten wat het betekende… sugoi… volgens Google translate: “Verbazend”

Da’s het enige juiste woord om vandaag te beschrijven! Wie had ooit durven denken dat ik zomaar even van het ene huis naar het andere zou lopen in Japan? En wie had ooit kunnen verzinnen wat ik achter die deuren allemaal zou zien?

Share

Sumi en Fude – 24/2/2016

Vandaag afspraak met Mr. Yoshimura van de Nara YMCA Goodwill Guides voor een themadagje :) En wat een droomdag was het alweer!

Sumi


Eerst op weg naar Kobaien, de plek waar sumi wordt gemaakt, de inkt die wordt gebruikt voor shodo en sumi-e. De naam Kobaien verwijst naar vroeger “Oude tuin met pruimelaars”. Dit atelier is reeds meer dan 400 jaar actief en werd in 1888 zelfs uitgenodigd om in Hongarije deel te nemen aan een beurs…Het is een plek vol traditie en vakmanschap, een hele eer om hier op bezoek te mogen komen… Ik kreeg alle stappen van het productieproces zorgvuldig uitgelegd.

Sumi-inkt wordt gemaakt op basis van roet en dierlijke lijm. Het was dankzij Marjon dat ik wist dat ik hier moest zijn om het productieproces in detail te zien en wauw, dat was de moeite. Het roet wordt geproduceerd van vegetale oliën zoals sesam, magnolia,… of op basis van dennenhars dat in schaaltjes met een wiek wordt opgebrand. Boven elk schaaltje staat een deksel om het roet op te vangen. Om je een idee te geven van de arbeidsintensiteit: elk kwartier wordt elk dekseltje een kwartslag gedraaid om de kwaliteit van het roet te garanderen! En dat de hele dag door!

 Dat roet wordt afgeschraapt en dan met dierlijke lijm vermengd. Omwille van geuroverlast mogen ze dit enkel in de winter doen en voegen ze ook de heerlijke parfums toe die wij gewaar worden bij het wrijven van onze inkt.

De inkt wordt gekneed om zich goed te vermengen en vervolgens in perenhouten mallen samengedrukt tussen klemmen.



Na een paar uur worden de inktstaven uit de mallen gehaald om vervolgens te drogen. Het drogen gebeurt ook in verschillende stappen. Eerst worden de staven tussen kranten en as gedroogd (in dit stadium worden ze elke dag weer ververst), later worden ze aan slingers van rijststro gehangen in een speciale droogkamer.


In de zomer wordt een deel van de inktstaven handmatig gepolijst met schelpen en later gedecoreerd…

Ik kijk er echt naar uit om met dit materiaal aan de slag te gaan!

Fude

Dan op naar Mevrouw Tanaka (1 van de 2 enige mensen in Nara die de Nationale titel kreeg voor levend erfgoed!). Dit is de enige fude-werkplaats in Japan waar alle stappen van de productie door 1 persoon worden gedaan. En ook hier weer enorm veel handwerk om te komen tot het beste resultaat.

De haren van paardenstaart en buik van het paard, van eekhoornstaart, van wezel, van geiten en van wasberen worden zorgvuldig geselecteerd. Dan worden ze gekookt, gekamd, gestreken en op maat geknipt.

 Daarna worden ze zorgvuldig vermengd en per rij tot een penseelkop gerold en met nori-lijm wordt de basis samengehouden. Die penseelkop wordt samengebonden en de basis wordt samengebrand. Vervolgens worden de stelen voorbereid en de penseelkoppen daarin gemonteerd. Tot slot wordt de kop verlijmd om zijn vorm te bewaren totdat hij gebruikt wordt.


Per week produceert Mevrouw Tanaka ongeveer 200 fude…

Shodo

Aangezien er momenteel in Nara geen sumi-e tentoon wordt gesteld stelde Yoshi voor om shodo te gaan bewonderen. Daar zeggen wij geen neen tegen!! Dus op naar het Nara City Museum of calligraphy in honour of Kason Sugioka.
En wauw! Ook dit was heel mooi… net de teksten die Marjon op haar werk zet, zo mooi en gratieus… Jammer genoeg een beetje een slechte belichting voor foto’s maar wie wil kan het boekje doorbladeren dat ik meenam. ;-)


Bijzonder om in deze werken ook de meester, gast en bediende terug te vinden die we ook in sumi-e nastreven. En oh zo fijn om er de vertaling bij te krijgen (al vond Yoshi dat ik dat niet mocht overroepen want elke lezer hoort zijn eigen interpretatie te geven aan deze gedichten om ze te kunnen vertalen)…

Matcha

Jammer genoeg bleek het theehuis intussen gesloten, maar Yoshi liet niet na om de dag af te sluiten met match thee met rijstcake…

heerlijk!

 

Vandaag was een dag volledig in het teken van vrede. Innerlijke vrede dankzij sumi-e (en shodo), maar ook de wereldvrede… want dat is het doel van Yoshi: door elke toerist die hij vrijwillig gidst te vragen om vrede over de aarde te verspreiden. Daar gaan we voor!

Share

Papierparadijs Echizen 21-22/2

21/2

Vandaag afspraak bij Mr Fukuda, erkend als cultureel levend erfgoed. Ik krijg er een workshop aangeboden in Suminagashi Japans gemarmerd papier. Dat leek even naast de kwestie maar in realiteit heb je dezelfde state of mind nodig om het volgens de regels van de kunst te doen! En ook al was er geen vertaler aanwezig en verstonden we geen woord van elkaar was het een geweldige ervaring.


Heel bijzonder hoe water en inkt op elkaar reageren als je heel dichtbij kijkt.

 

 

Na de middag breng ik een bezoek aan het washi-museum van Echizen. Zelf een velletje papier geschept. Papier wordt hier na het scheppen eerst met sterke vacuum aangezogen en dan in een oven gedroogd. Na 10 minuten heb je je eigen velletje mee naar huis, kurkdroog. Da’s wat anders dan de droogtijden bij ons ;-)

Klein staaltje papierkunst in de museumshop…

22/2

Vandaag had mijn gids een afspraak geregeld bij 2 papierworkshops. Echizen bleek echter echt heel landelijk, zo landelijk dat de WIFI het niet overal deed en ik hopeloos verloren fietste op weg naar de eerste afspraak. Maar geen nood, ik werd met open armen ontvangen bij opnieuw levend erfgoed…

Oki Keiji schept het papier voor de diploma’s van Universiteitsstudenten van Tokyo wanneer ik aankom. Diploma per diploma met de hand, elk blad in 3 laagjes en met watermerk. Indrukwekkend!


Naast dit papier wordt hier ook nog papier geschept voor aquarel en etsen. Allemaal op basis van de mitsumatavezel. Niet echt mijn winkel dus, maar wel interessant om al deze verschillende papierwerkplaatsen op zo’n kleine oppervlakte samen te vinden.

Dan brengt Mevrouw Oki me richting Ryozo, de werkplaats van de familie Yanase. Hier vind ik een indrukwekkende installatie.

 Het is nog altijd handgeschept papier, maar hier letterlijk aan de lopende band. Zowel man als vrouw, 2 generaties samen staan hier papier te scheppen. Inpakpapier voor luxesnoepgoed in 2 kleurtjes.

In deze werkplaats wordt ook nog kantpapier geschept en papier voor Japanse wanden.  Mr Yanase geeft mij wat staaltjes mee en Yasuhiro, de “papier-samurai”, brengt me bij de kers van vandaag: de werkplaats van Heizaburo. In deze werkplaats wordt niet enkel het meest geschikte papier gemaakt, het is heel zacht en fluisterend papier… dat bevestigt voor mij nu al wat iedereen hier beweert: het is papier van de hoogste kwaliteit…

Mr Heizaburo is 2 maanden eerder overleden, maar zijn dochter nam de zaak over en is door Yanase zonet bereid gevonden om mij te ontvangen. Wat een eer! En wat een werkplaats! Hier werken tientallen mensen. Ze verwerken er de vezels van kozo, gampi en mitsumata tot sumi-e en ander papier.


 Ik krijg hier een uitgebreide rondleiding van het voorbereiden van de vezels tot het drogen van de vellen. Uiteraard heb ik papier bij en kan ik niet wachten om het ook te gaan gebruiken!

Share

Op naar Echizen

Het regent pijpenstelen! Het giet!

Ik maak dus van de nood een deugd en ga er rustig tegenaan deze ochtend. Eerst even de baggage verzenden. Hier heb je een speciale dienst voor: Ta-Q-bin. Voor een appel en een ei verzend je daarmee je baggage naar de andere kant van het land. Gelukkig kan je hen ook vragen om hun efficiency on hold te zetten (gewoonlijk doen ze dat ook nog binnen de 24u). Zo kan ik dus licht gepakt naar Echizen, en krijg ik mijn baggage terug in Nara.

De weinige baggage die ik nog heb wil ik ook graag even kwijt, dus even langs het station (in elk station en ook in vele departmentstores vind je hier zeeën van lockers, superhandig!!).

Daarna keer ik terug naar de Zen-tempel (ik wilde graag de stempel en Mayu vertelde ook dat het één van de weinige is waar je ook het interieur mag bekijken).

Waauw! Dat was de moeite, maar geen foto’s toegestaan binnen dus jullie zullen het moeten doen met de buitenkant! En ook die is de moeite… nu snap ik waarom het regent… ik had me gisteren nog afgevraagd hoe die grachtjes er dan zouden uitzien…

img_0423

img_0405

img_0383

img_0397

img_0411

Daarna op weg naar Echizen… nou ja, bijna… eerst de juiste locker vinden (gelukkig had ik een foto getrokken van het plan bij de uitgang), dan een zetel reserveren (had ik beter vanochtend gedaan)… trein gemist. Dus de volgende genomen… maar het regende nog altijd…

 

WAT EEN GELUK dat het regende! Het leek wel of ik door een suibokuga-landschap reisde… ook de bus nemen ging nog vrij vlot, al werd wel heel duidelijk dat ik nu echt aan het diepe eind van het taalbad zit! ;-)

img_0431

img_0430

En dan die ontvangst! Ik werd door iedereen getrakteerd, op eten, drinken én op karaoke… dat moesten dan wel de Carpenters worden hé…

img_0443

img_0446

Share

Thank you!

De titels voor deze posts beginnen een alsmaar grotere uitdaging te worden. ’t Is alsof ik op zo’n taart in laagjes zit en elke dag wordt daar een nieuw laagje onder geschoven…

Ik bedenk wel dat jullie, ondanks de tekst en beelden nog veel missen… dus bij deze een poging om jullie al een stapje dichterbij te brengen…

Geur

Die kan je best simuleren door een kop popcornthee onder je neus te zetten terwijl je verder leest, of wat wierook. Niet direct bij de hand? Dan zou ik even langs Hashi surfen…

Geluid

Vaak nogal overheersend aanwezig… bij elk kruispunt is er een koekoek (al is dat dus geen vogel maar de hulp voor blinden en slechtzienden)…
In elk station, winkelcentrum,… “elevatormusic”, instrumentale Amerikaanse klassiekers… zoals bijvoorbeeld deze die al een paar dagen door mijn hoofd spookt. Zet die effe op voor je verder leest ;-)

Over naar vandaag 19/2

Vandaag eindelijk de ontmoeting met Mayu, die al zoveel voor mij deed de afgelopen weken.

Eerst een bezoek aan het bamboe-bos van Arayashima. Mayu had dat vroeg gepland zodat er minder volk zou zijn… het was verlaten ;-) Zelfs Mayu had het nog nooit op deze manier kunnen bezoeken… Bij het schrijn aan de ingang van het bos maak ik van haar aanwezigheid gebruik om uit te vissen waarvoor al die geluksbrengers nu precies dienen… “Voor veel kinderen” “Neen, dank u” “Voor een mooie nieuwe relatie” “Nieuw heb ik niet nodig want mooi heb ik al” … en zo gaat het dus even door…

img_0349-1

We gaan dan maar zonder geluksbrenger verder met het bezoek aan het bos…

img_0342-1img_0339

Bij de uitgang merken we plots een pad op zonder schutting en besluiten ook daar even door te wandelen. Daar komen we 2 kleine beeldjes tegen met Yen-muntjes op het hoofd. Dus vraag ik mijn gids uit… “Dat doen mensen om de goden te danken voor alle mooie dingen die gebeuren”. Dat was het dus, hier moest ik dus even aan deelnemen!

img_0346-1

Vervolgens gaan we richting buitenwijken voor de lunch. Op aanraden van Mayu voor de Kaisendon (Sakana no dombori – dombori met vis) gegeten. Zalig lekker! Een rijstschotel met rauwe vis erop en viseitjes.

Dan naar de afgesproken plek waar we met een paar andere leden van de Good Samaritan Club hebben afgesproken. Samen gaan we naar de ruimte die Mevrouw Kono speciaal voor ons heeft afgehuurd voor een sumi-e workshop. Heel verrijkend die ervaring! Fijne complimentjes gekregen van de sensei! Een heel andere manier geleerd om het penseel te vullen, geleerd hoe bamboe in de wind te schilderen en de theorie meegekregen om ook bamboe in de regen te gaan schilderen! Kortom, een hele hoop! Heel blij dat ik dit mocht meemaken!

img_0369-1

Maar toen was de dag dus nog niet om… Mevrouw Kono had ook een tentoonstelling aangeraden…

Op het domein van de Shokokuji tempel (2de van de 5 Zen-tempels van Kyoto) in het museum Jotenkaku zouden we vooral de werken observeren van 伊藤若冲 – Itō Jakuchū. Super!

Maar… dit was dus nog maar de slagroom, Mayu had ook een adres van een winkel meegekregen…

En dus stonden we een half uurtje later voor dit winkeltje… allebei bijna sprakeloos voor dit geveltje…img_0376

De dame van de winkel wilde eerst zien wat ik al presteerde bij Mevrouw Kono… “Ik zie dat dit geen werk is van een beginner” (Oef! ;-)) “Blijf aub zolang u wil en vraag er maar op los!” Wat kan een mens meer wensen? Ze heeft voor mij bijna de helft van haar winkeltje uitgehaald :-)

Dank je, Mayu, voor de geweldige dag!

 

Share
Share