Categorie: Onderwijs

Een blik op onderwijs als moeder van gemotiveerde studenten

De digitale Smartschool-kloof

“Nu snap ik waarom K zo vaak een stuk huiswerk niet had gemaakt, mama!”

De ene denkt nu wellicht aan een moeilijke thuissituatie of niet beschikken over digitale tools, de échte reden is iets heel anders. Het is er eentje die in dit specifieke geval maar liefst 2 jaar onzichtbaar is gebleven. Tijd voor een blog dus!

We waren 31/8/2021. Mijn zoon zat druk te Whatsapp’en. “Oh yes! EINDELIJK! De klassenlijsten staan op smartschool!”. Gauw de tamtam verderzetten naar de andere vriendinnen en dan de kamer in. Even checken wie nu allemaal precies in zijn klas zal zitten in het 3de middelbaar.

Even later stond hij verbijsterd terug naast me: “Moet je nu wat weten?!?”.

Blijkbaar had K hem een privéberichtje gestuurd. “Weet jij waar ze allemaal hun uurrooster vinden? Ik zie dat niet.”. Dus werd er gebeld en bleek dat de vriendin in kwestie het gedeelte taken in de Smartschool-agenda niet kende. Terwijl ze, jawel, de afgelopen 2 jaar op dezelfde school had gezeten!

“Als die dat niet wist mama, dan kon die ook nooit alle taken maken hé, want een deel van ons huiswerk wordt digitaal doorgegeven”

Digitale vaardigheid bij kids is toch vanzelfsprekend?

“Ze zijn ermee geboren”. Op school gaan leerkrachten er van uit dat ze allemaal intuïtief mee zijn (wat vaker dan gedacht niet het geval is en ook buiten scholen hoor ik dagelijks “ik ben er niet mee geboren dus ik kan dat niet”).

Bovendien bij het ene gezin worden kids gewoon zo ver mogelijk van het internet af gehouden, terwijl sommige 5-jarigen al lopen dwepen met hun publieke TikTok account. Rare tijden en alles behalve evident als ouder. Eigenlijk weet je sowieso pas of je verkeerd koos als het te laat is en dan nog kan je je afvragen of het andere uiterste beter was.

K behoort al jaren tot de eerste categorie. Strikte limieten op gebruik van de PC en smartphone. Ze hangt wel eens vaker aan de lijn voor hulp met software voor school, maar dit gat in digitale kennis was ook ons compleet ontgaan.

De rol van de schoolagenda

Ooit de plek waar je ieder uur de taken voor school op een centrale plek noteerde, alles netjes op één enkele plaats.

Toen ik als trainer startte met lesgeven rond Outlook in bedrijven dan maakte ik de link met school. “Net zoals op school oppert timemanagement en de Getting Things Done methode van David Allen…”. Maar ik ben daarmee gestopt toen de dochter naar het middelbaar ging. Het klopte niet meer! Ze leren op school immers exact het omgekeerde: de ene taak in de papieren agenda en de andere op Smartschool op plek X en voor de andere leerkracht op Y en Z. Verplicht puzzelen en extra uitdaging op focus. 

Kwestie van kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op een professionele carrière?!? Mocht er even bij verteld worden dat elk voor zich best kan centraliseren en misschien digitaal dan kan dat een geldig argument worden. Alleen nu denk ik dat onderwijs mag stoppen met klagen over hoe weinig focus leerlingen nog hebben én hen misschien wat bijbrengen op vlak van focus en timemanagement.

Maak van (digitale) zelfredzaamheid een prioriteit

Beloon diegenen die antwoorden zoeken en vinden online. Leer hen vooral ook dat antwoord te dubbelchecken. Laat er dit schooljaar ten minste voor elke leerling 1 leerkracht zijn die aanraadt om alle taken op 1 centrale plek te noteren en van daaruit ook te plannen. Misschien digitaal, dan ben je meteen zeker dat iedereen dat stuk agenda vindt. 

Zelfredzaamheid en digitale vaardigheid lijkt me redelijk relevant om te kunnen spreken over inclusief onderwijs. En wie nu denkt “zo een drama voor 1 leerling die de agenda niet vond”, die nodig ik graag even uit. Kijk even verder.

April 2020 gaf ik vrijwillig een workshop Powerpoint aan een klas 10-jarigen. Hoe enthousiaster de ene werd hoe meer ik een meisje in haar kamer zag wegkwijnen. Ook zij mocht anders niet op de laptop en ze was bang, doodsbang om een verkeerde klik te doen.

Ik ben er zeker van dat als je een klas achter pakweg Excel of Powerpoint zet je snel zal merken dat er vele niveaus zijn, ook binnen de jeugd. Maar om dat als leerkracht te zien moet je zelf sterk genoeg staan.

Aandacht voor digitale vaardigheid is dringend nodig. Ik heb het niet over budget, echt over aandacht. Training ook. Dank om de boodschap mee te helpen verspreiden.

 

 

Photocredits: Max Fischer via Pexels

Share

Hoe onderwijs de jeugd fnuikt

Sinds de lockdown is het pijnlijk duidelijk geworden: differentiatie is overroepen. Zwakke leerlingen krijgen te weinig ondersteuning. Over de leerlingen die zich intussen schoolmoe vervelen wordt nog minder gesproken. In dit artikel blik ik terug op de afgelopen periode met mijn dochter: 1 jaar huisonderwijs. Ik wil graag delen wat ik afgelopen tijd ontdekte.

In april 2020 begon het kwartje te vallen. “Da’s eigenlijk wel veel toffer zo, mama. Nu kan ik – in plaats van nog eens een extra set oefeningen op iets wat ik al ken – mezelf verdiepen in waar ik zin in heb.” Bij de eerste versoepelingen regelde ze een gitaar, die kapot bleek. Die wist ze te fixen door de snaar slim te herbruiken en vervolgens leerde ze een paar akkoorden. Dank u YouTube.
Dat was op zich al niet zo nieuw meer, we stonden al langer in contact met het CLB in verband met verveling in de klas, maar de leerijver buiten de schoolmuren, die was nog nooit zo zichtbaar geweest.

We verkenden de mogelijkheden om via de examencommissie het secundair af te werken.
PRO:
– Werken op eigen tempo
– Verdiepen waar je dat zelf wil
CONTRA:
– Opbouw in graden i.p.v. jaren, dus als je terug wil naar het reguliere systeem dan verlies je mogelijk een jaar terwijl je de leerstof van het volgende misschien ook al deels kent. Met andere woorden, de beslissing is ingrijpend
– Uitzoeken van wat te leren is (bleek achteraf minder uitdagend)
– Sociaal contact vraagt meer actieve aandacht (hobby’s en externe begeleiding in groep losten we dit preventief op)

We sprongen uiteidelijk toch. We zijn ook blij met het resultaat. Maar voor mij persoonlijk bracht het een verrassend zicht op een breder probleem:

Er is een gigantische kloof tussen hoe onze beide generaties kunnen leren. Niet iedereen maakt gebruik van de mogelijkheden, maar dat was vroeger ook al zo.
Mijn brede interesse kon ik in de 90’s enigzins botvieren in de Bib. Naar aanleiding van iets waarover ik hoorde bij kennissen of op TV ging ik grasduinen.. Maar vandaag merk ik hoe beperkt dat aanbod was ten opzichte van nu. Op school kreeg je tenminste nog eens wat nieuwe en totaal onbekende materie voor de kiezen. School was een bron van kennis.
Ik herinner me nog goed de laatste les Latijn. We speelden een quiz. “Welke stroming in de schilderkunst wordt gekenmerkt door puntjes?” Ik kon niet geloven dat er 13-jarigen waren die daarop het antwoord niet wisten. Toen bleek ook de leerkracht het pointillisme niet te kennen. Stomverbaasd. Ik was blijkbaar een buitenbeentje, nochtans zeker geen primus. Toch bleek het bewijs te zijn om definitief de “blokbeest”-stempel te krijgen.

Vandaag is het een heel ander verhaal. School is niet langer de grootste bron van kennis. Als je je dagen vult met het uitproberen van dingen die je ontdekte op Pinterest of TikTok en verder onderzocht via YouTube dan komt er op school wel al eens iets langs dat je al (deels) kent. Tuurlijk haal je dan met gemak bepaalde resultaten, ook al wordt kennis nog altijd niet cool gevonden en blijf je ook nu een buitenbeentje.

Het laatste oudercontact van mijn dochter was op dat vlak zeer herkenbaar. “Mevrouw,” zei de klastitularis, “ik maak me toch wel zorgen. M verstopt haar toetsen en rapporten voor de anderen, terwijl ze bij de top 3 zit.”
Dochter: “Als ze niet weten dat ik hoog scoor, moet ik geen fouten faken om normaal te zijn.”
De manier waarop scholieren omgaan met goede resultaten is niks veranderd. 

Intussen gaat onze dochter dus al een jaar niet meer naar school en durf ik te stellen dat ik begin te begrijpen waarom school zoals het vandaag bestaat voor een intrinsiek gemotiveerd kind met een hoge nieuwsgierigheid niet kàn werken.

Er is een gigantisch verschil met de dochter van voor de lock-downs: “Ik heb geen zin”, “ik verveel mij”, “ik ga stoppen nu want als ik sneller klaar ben krijg ik nog wat van dezelfde oefeningen”.
Vandaag is dat anders.
Neem het vak aardrijkskunde, de culminatiehoogte. Dat was een uitdaging. “Volgens mij klopt die formule in het boek niet helemaal dus ik heb via Messenger hulp gevraagd aan Frank Deboosere. Komt wel in orde mama!”.
Neem natuurwetenschappen, het DNA. “Ik ga even ontspannen en knutselen”. Komt ze aanzetten met een maquette van DNA met parels. Even opgezocht hoe je zoiets maakt in YouTube “want ik moet dat kunnen zien om dat te begrijpen”.

Het DNA in parels
Het DNA in parels… even niet studeren.

En nu komen de kunststoffen aan bod. “Ik ga bio-afbreekbare kunststof maken zodat ik dat begrijp”.

Dat er genoeg nieuwsgierigheid was werd al duidelijk in april 2020 aan de eettafel. “Zeg mama, da’s toch raar he dat er bij <br> geen <\br> nodig is?” U hoort het wellicht in Keulen donderen, beste lezer. Ik rook een stukje internet. “Ben jij nu HTML aan het leren programmeren?” “Ja, allez… dat is gewoon een appje om de basis te leren. Ben geen website aan het maken hoor, is gewoon tegen de verveling”.
U leest het goed de frustratie over de weinige uitdaging liep nog hoger op. Zo erg dat ze besloot om in juli en augustus de cursussen op eigen houtje af te werken want dat was achterstand waarvan sprake in alle media en die wilde ze niet. Half juli was alles af.

Het klassieke onderwijs bood nog slechts 1 garantie: die op complete verveling en demotivatie. Want dan werd ze verplicht in de pas te lopen. Dan moest het ieder uur wat anders zijn, dan kon ze nooit een dag lang uitdiepen of knutselend studeren.
Wij gingen dan ook op zoek naar een oplossing. Dat was een sprong over een hele brede kloof. Via de examencommissie werk je vak per vak af en graad per graad. In geval van onze dochter betekende het springen naar de derde graad secundair. Mocht het mislukken dan zou ze op school een jaar over moeten doen dat ze eigenlijk aan het overslaan was omwille van de verveling. Gelukkig bekrachtigde iemand uit het zorgteam:”Mevrouw, ik denk dat u de juiste beslissing nam”.

Zie ik dan structurele oplossingen?
Toegegeven, ik zou niet 1 oplossing weten die voor iedereen past hoor, binnen de huidige 4 schoolmuren. Al heb ik nu het gevoel dat het onderwijs in praktijk “inclusief voor niemand” werkt. Niet voor de sterke en niet voor de zwakkere en half voor de middenmoot. Gezien de lat steeds verder lijkt te  zakken wordt de groep “sterkere leerlingen” die uit de boot valt als maar groter.

Dit jaar liet mij inzien dat we schools succes tot hiertoe afleiden uit punten en intelligentie terwijl we in het leven groeien door te vallen en op te staan.

Een ding wat ik graag zou zien stoppen is ouders de boodschap geven:”stop met hen extra materiaal aan te bieden in de vrije tijd, straks gaan ze zich vervelen”. In ons geval werd hen niks aangeboden, buiten dan toegang tot een hele grote bron aan informatie: het internet.
Wij daagden onze kids enkel uit in het kritisch links analyseren en het dubbelchecken van bronnen.
Sommige kinderen zijn kennissponzen, neem het van mij aan. Zij zijn een deel van de toekomst, de maatschappij heeft nood aan meer kennis en vaardigheden. Stop met hen te beknotten.

Wat als we motivatie en verantwoordelijkheidsgevoel (lees zelfsturing) zouden koppelen aan slagen op school?

Hoe meer verantwoordelijkheid ze tentoon spreiden hoe meer vrijheid ze krijgen. Hoe meer verantwoordelijkheid ze opnemen, hoe minder ze op school moeten zijn. Laat ze zich bewijzen met iets wat ze leuk vinden. Laat hen talenten versterken. Geef leerlingen de kans om uit te zoeken welke aspecten van de leerdoelen binnen hun hobby of talent vallen. Laat hen dat toepassen en uitleggen voor de klas.

Durf als leerkracht te tonen dat je niet alles weet, laat leerlingen toe om aanvullingen te maken. Laat hen hun standpunt onderbouwen met bronnen, evalueer eens klassikaal die bronnen.
Alles evolueert razendsnel, zorg ervoor dat leerlingen in staat zijn hun kennis en vaardigheden voortdurend bij te schaven, eerder dan van hen een huidige stand van zaken aan te leren als een wetmatigheid.

M.a.w. ook de rol van leerkracht heeft nood aan een update. Voor al het bovenstaande is nood aan extra digitale vaardigheid. De afgelopen jaren merkte ik dat leerkrachten geacht worden digitale vaardigheid te leren maar in feite zelf aan hun lot worden overgelaten of de waarde ervan onderschatten.

Hopelijk kan dit verhaal helpen om meer inzicht te krijgen in wat er nu beter kan binnen onderwijs. Dat beperkte digitale vaardigheid een nieuwe soort kansarmoede aan het worden is. Dat de digitale mogelijkheden een kans bieden voor individuele leertrajecten. Maar vooral dat alles aanwezig is om jongeren in staat te stellen te leren op eigen tempo en intussen hun zelfsturing te vergroten.

Share

Student ondernemer in spé?

Intussen zijn we 6 maanden officieel in thuisonderwijs. Na de eerste lockdown leek springen van 3HuWe naar de derde graad HuWe via de Centrale Examencommissie de beste optie. Tijd voor een tussenstand.

We zitten aan de voorbereiding voor examen 4.

Examen 1: gedrag, verliep heel vlot ook al was het een video-examen waarvoor de woonkamer moest worden verbouwd tot Big Brother Room. Met glans geslaagd.

Examen 2: aardrijkskunde. De culminatiehoogte.
Ooit al van gehoord? Wij gaan ze nooit meer vergeten.
Gebuisd omdat ze de stand van de zon niet kon berekenen (“waarvoor ga ik dat ooit nodig hebben?”). Een buis zal door weinig ouders zo positief zijn onthaald als hier. Eindelijk eens kunnen vallen en weer opstaan. 

Zal nog eens opnieuw moeten. We gaan als gezin dus ongetwijfeld nog een paar KurzGesagt-TV avondjes tegemoet met quantumfysica en zwarte gaten, ingeleid door de juf van dienst.

Examen 3: geschiedenis. Die vond eergisteren plaats, dus nog maximum 28 dagen wachten op resultaat. De tweede keer “fysiek” in Brussel. Nu gaf ze wel toe dat het toch spannender is wanneer je naar daar moet per trein. Ook omdat je dan je trots opzij moet durven schuiven om de weg te vragen in dat grote gebouw.

In elk geval, de aanloop naar het derde examen zat voor mij vol eye-openers.

“Mama, hoe zou jij het verband leggen tussen het imperialisme en onze maatschappij?”. Ze was de leerplannen ingedoken. Kwestie van zeker de juiste dingen te kennen.
Zou ze zo hebben leren analyseren en interpreteren als ze op school was gebleven? Een vaardigheid die haar in mijn ogen heel erg van pas gaat komen.

“Mama, mijn leven is al sowieso te kort. Ik wil…” (vul op dit moment aan met minstens 8 jobs waarvoor universitaire studies nodig zijn, op haar 60ste is ze denk ik klaar met studeren).
De manier waarop ze nu naar werk en studeren kijkt is compleet anders dan voor Corona. Toen ze school liep was kleuterjuf hét beroep. Sinds de lockdown-ontdekkingstocht begon werd het stilaan breder.
Eerst was er procureur. “Geen zorgen mama, ik zoek wel even wat ik daarvoor juist moet studeren”. Waarom die job? Omdat de politiek daar ook een beetje naar moest luisteren.
Een dikke maand later ging het van: “Oh mama, ik heb het gevonden! Neuro-psycho-immunologie“.

NVDR: sorry voor alle ingewikkelde termen in dit artikel. Neuro-psycho-immunologie is de wetenschap die het verband legt tussen ons fysieke brein, ons denken en onze weerstand. Ook ik heb het geleerd van een 14-jarige.

Sinds ze thuis is ontstond er ook meer ruimte voor dialoog en daarbij echt de diepte in gaan. (Op 8 maart, vrouwendag, vond ze het echt ongehoord dat ik zou werken. Dat zorgde voor een filosofisch momentje)
We hebben wel vaker gesprekken over rollenpatronen, maatschappij, mensenrechten (uiteraard ook kinderrechten – ik sluit niet uit dat ze de puberrechten ooit gaat schrijven). Vroeger was daar geen (mentale?) ruimte voor. Het is alsof ze tegen werd gehouden door “iets”.

De leeftijd op papier is stilaan een handicap aan het worden. Gisteren werd ik echt van mijn sokken geblazen. Er wordt gebroed op een plan. Met alles erop en eraan.

“Ik zoek een studenten-job als PA van een CEO. Dan kan ik zien wat ze belangrijk vinden wanneer ze mensen aanwerven en zien welke jobs interessant kunnen zijn. Dan kan ik deze zomer al eens een zomercursus volgen voor student-ondernemers. Zo kan ik aan mijn businessplan beginnen. Het loon van mijn studentenjob wordt mijn startkapitaal”.

Ik: ”Meestal worden jobstudenten niet ingehuurd als PA omdat er nogal gevoelige informatie wordt gedeeld in meetings en zo”.

Zij: “Daar maken ze toch een NDA voor mama?”.

NVDR: NDA = non-disclosure agreement, die term heeft ze mij niet geleerd maar ik kan je garanderen dat ze prima weet waarover het gaat.

Die cursus voor student-ondernemers heeft ze ook zelf opgezocht. Groot was de teleurstelling toen ik vroeg of je vanaf 16 al student-ondernemer kon worden. “Nog 2 jaar wachten…”

“Ik ga al eens aan mijn CV beginnen voor die studentenjob.”

TO BE CONTINUED…

PS: inspiratie mag je hieronder gerust posten!

Share

Thuisonderwijs, hoe loopt dat in praktijk?

Zoals je in een vorig artikel hebt kunnen lezen was de eerste lockdown bij ons een startschot om over te schakelen op thuis onderwijs voor onze dochter. Onze zoon bleef in het regulier onderwijs. In dit artikel een aantal vaststellingen.

Sociaal contact?

Toen we voor het eerst spraken over thuis onderwijs in familiekring, werd vooral gewezen op het belang van sociaal contact. Dat was ook voor ons een groot vraagteken in het hele plan. Bij onze dochter zijn de nauwe contacten met vriendinnen zeker onderhouden en kon ze ook nieuwe contacten leggen met leeftijdsgenoten in eenzelfde situatie, al zijn die duidelijk oppervlakkiger. Tegelijk zijn er ook nieuwe vormen van contacten. De oude vrouwtjes die hulp nodig hebben om op de trein te geraken en spontaan hun levensverhaal met je delen bijvoorbeeld. Niet meteen wat je op school hoort, net iets meer uit het leven gegrepen.

Begeleiding

Ook dat was een punt van twijfel vorig jaar: kunnen we dit als gezin aan. 2 ouders die full-time werken, hoe kunnen we voor voldoende begeleiding zorgen? Die hebben we dan ook buitenshuis moeten zoeken.

Resultaat

Hoe zeker konden we zijn dat dit de juiste keuze was? Eigenlijk niet. De enige zekerheid die wij in de zomer van 2020 zagen was de demotivatie die zou volgen indien ze terug naar school zou moeten. Wat we nu zien is iets totaal anders. Ik zie terug de goesting in het leven en in de ontdekkingen! De motivatie om voluit te leven.

 

Even voor de duidelijkheid: dit traject is niet voor ieder kind de juiste oplossing.

Onze dochter was altijd al heel zelfstandig. Als kleuter eiste ze de keuken op om te bakken. Ze was 6 toen ze de eerste keer haar koeken zelf in de oven schoof.

Tijdens de eerste lockdown, ze was toen 14, begon ik pas te beseffen hoeveel ze daarop aan het inboeten was geweest. Ze begon na het schoolwerk opnieuw aan een ontdekkingstocht. Dambordtaart bakken, HTML programmeren, gitaar leren spelen – allemaal met YouTube.

Nu geeft ze alles grotendeels zelf vorm en kan ze zo diep graven op interessante thema’s als ze zelf wil. Dat maakt dat we niet altijd meer kiezen wat we kijken op TV. Ook wij leren dan bij, over quantumfysica bijvoorbeeld.

 

Al bij al zijn we blij over de voorbije tocht. Blij met onze keuze. Ook blij met het geslaagde examen gedrag en ja, zelfs met de buis op aardrijkskunde!

Share

Over onderwijs, differentiatie, examencommissie

“Voor elk etiketje is er wel een vorm van extra ondersteuning, maar wat dan voor mijn kind?” Stelde een mama zich de vraag. Heel herkenbaar, ook het hele verhaal ervoor. Dochter en zoonlief zijn sterke leerlingen. Die kregen van de juf/meester ook extra uitdagingen. Die leerkracht wordt verondersteld om als een spin in spreidstand te gaan staan met aan iedere poot een groep kids met een ander etiketje.

In het basisonderwijs was het voor mijn kids al bij al nog meegevallen. Door hun hulpvaardigheid kregen ze ook wel eens de kans om andere leerlingen bij te staan. Dan kwamen ze heel voldaan thuis “ik heb aan 3 kindjes de staartdelingen nog eens uitgelegd”. Maar ooit komt het middelbaar met elke les een andere leerkracht. Er waren vakken die heel erg makkelijk gingen. Zo makkelijk dat de extra-uitdaging oefeningen klaar waren voor de rest van de klas klaar was met de basis.

“Begin jij maar al met volgend hoofdstuk op eigen houtje”, “hier zijn nog wat extra oefeningen”, het zijn klassiekers en eerlijk gezegd ook vrij begrijpelijk gezien de grote variëteit aan niveaus. We gingen hulp zoeken bij het CLB. “Hebt u uw dochter al eens laten testen op hoogbegaafdheid? Ik heb zo’n vermoeden…”. Ik zocht een oplossing, niet een etiketje, maar goed er werd uiteindelijk toch een alternatief gezocht voor het volgende hoofdstuk zonder verslag van een psychiater. Wat een gelukzakken zijn we toch.

Toevallig ontmoet ik op een netwerkevent twee mensen die begaan zijn met kids zoals de mijne. Ik spreek erover met mijn dochter: “Laat ons maar normaal proberen doen mama”.

Het leven kabbelde door. Er kwamen meer vakken die makkelijk waren. Er kwam een onderwijshervorming die voor extra differentiatie moest zorgen. “De leerlingen krijgen vanaf nu 2u per week FeedMe… daarin gaan we remediëren…”. Pas als ik tijdens de uiteenzetting expliciet vraag wat ze dan van plan zijn met sterke leerlingen lijkt er een kwartje te vallen. We gingen opnieuw een jaar in met vooral veel extra oefenen op wat gekend is onder de noemer “extra uitdaging”. Met de kerstvakantie in het vooruitzicht vertrouwt de klastitularis mij toe: “ik maak me toch wat zorgen, ze haalt heel goede punten maar liefst van al zou ze die verstoppen. Alsof ze gewoon doorsnee wil zijn en niet zichzelf”. Ook het leraren tekort laat zich ook voelen. Zeven uur studie per week is geen uitzondering.

En dan komt Corona. Lock-down. Afstandsonderwijs. Na een week is al overduidelijk: dit is peanuts. Ze slaapt uit, maakt taken en tegen 14u begint ze zich uit te leven in de keuken. Een paar weken later zet ze zich aan HTML en gitaar spelen.

“Wel leuk dat ze niet zien dat ik al klaar ben. Tenminste niet nog meer saaie oefeningen.” Het was het begin van een heel bijzondere periode.

“Kijk mama, misschien moeten we toch maar voor de examencommissie gaan.” Ze is 14, ze heeft zonet de website van Onderwijs Vlaanderen doorgespit, leerplannen gezocht, een vergelijkende studie van syllabi gedaan,…

Naarmate de weken vorderen wordt het steeds duidelijker. Deze meid terug naar school sturen, is als een vlinder terug in een cocon proberen stoppen.

“Kunnen we ajb thuis blijven dit weekend? Ik wil wel graag die cursus biologie afwerken”. Het was eind juli, jawel.

We wikken en wegen en tobben en ijsberen en overleggen. Dan is er een vriendin die zegt “je hebt ook een zelfsturend kind. Dat is nog een heel talent extra dat aandacht verdient”.

Ook al zijn de kosten van de thuisonderwijspiste niet min, terug naar school is een lijdensweg die we kunnen vermijden.  Wij hebben dan ook gekozen voor thuisonderwijs met begeleiding van Campus Cuesta. Er is geen weg terug, we gaan voor dat diploma middelbaar in Humane Wetenschappen “op eigen wijze”.

“Oh mama, moet je nu wat weten… wat ik echt graag wil, dat bestaat gewoon! Ik heb net de naam gevonden!” Neuro-psycho-immunologie. Of in ieder geval iets waar ze lang aan gaat studeren, dat is ons al beloofd.

Maar euh, mocht je zelf in dubio zitten dan deel ik hier graag een paar links die kunnen helpen bij je tocht:

 

Wat je verder moet weten: tussen 30/6 en 1/9 overstappen op thuisonderwijs doe je door een verklaring af te leggen. Buiten deze periode is een goedkeuring nodig van het CLB.

Voor het secundair is het belangrijk te weten dat je examens aflegt van ieder vak apart, maar per graad. Je kan dus in november Natuurwetenschappen afleggen en in januari Frans of gelijk welke volgorde. Al moet je wel checken wanneer de examencommissie examens heeft gepland.

Verplicht is om voor je 18de de examens van de eerste graad te hebben afgelegd. De tweede graad is niet verplicht. Op de derde zijn er officieel geen limieten, al kan ik me best voorstellen dat het als verdacht kan worden bestempeld wanneer er geen inschrijvingen meer komen voor examens.

Bij controle wordt naar het schijnt vooral gekeken of er voldoende toegang is tot leerstof en of er voldoende ondersteuning is. Afhankelijk van het vak kiest Milla tussen studiemateriaal van Edulogos of Inzicht (na grondige studie van inhoudstabel versus leerdoelen).

We’ll keep you posted!

Update/aanvulling:

  • vertrouwen is het allerbelangrijkste. Vertrouwen in jezelf als student. Vertrouwen tussen ouders en kind. Kunnen vertrouwen op je talent voor planning. Jij bepaalt wanneer het examen wordt afgelegd, er is dus geen excuus van te weinig tijd want die heb je zelf gepland.
  • ook heel waardevol: Delen wat je leert, bereid zijn verder te zoeken als je ouders het niet helemaal verstaan en meer uitleg vragen.
  • een buis binnen de examencommissie betekent dat je dat vak volledig opnieuw moet doen. Dat kan best stom zijn, maar het kan ook helpen om beter te leren leren. 
  • niet elke onderwijsrichting heeft een equivalent binnen de examencommissie
Share
Share