Categorie: Geen onderdeel van een categorie

Ik vertrek vol goede moed naar tempel 6. Toch wordt vandaag een bijzondere dag, kan ik mij levendig herinneren. Ik heb gisterenavond aan “Neil” gevraagd om alvast te boeken bij een jeugdherberg nabij tempel 11. 15km, moet te doen zijn. Tempel 12 ligt nog eens 12km verder en 3x een hoogteverschil van 800m, dus dat doen we even niet.

De gastvrijheid en ossetai van de eilandbewoners is inderdaad legendarisch en hoe verder ik ga, met mijn GoogleMaps in de hand, hoe meer ik hun aandacht lijk te trekken.

Ze vragen me duidelijk naar welke tempel ik onderweg ben. Maar het is precies niet die naar waar ik wil gaan. En dan sturen ze me een andere richting uit of knikken juist bevestigend terwijl ze volgens mij een andere tempel vernoemen.

Je kan het misschien al raden. In de ene tempel zie ik bij de ingang dat ik er een heb overgeslagen en dus keer ik terug. Daarbij loop ik langs een drukke weg. Ter hoogte van een drankautomaat stopt een auto met piepende remmen. Ossetai!

Bestuurder stapt uit, steekt muntjes in de automaat en stopt me een flesje water toe. Er volgt een hele uitleg (in het Japans, wat dacht je?). Ik moest en zou de andere kant op moeten lopen. Ik loop hopeloos verkeerd. Vergeet ergens onderweg nog eens mijn stok en zie dat pas 2km verder. Keer terug… enfin…

Even voor sluitingstijd kom ik aan bij tempel 10. Aan de trappen staat een lege container die duidelijk gebruikt wordt als slaapplek. Ik begin aan de klim. Over de hele trap liggen Yens verspreid, je loopt er letterlijk over het geld! Magisch gevoel te weten dat hier niemand er aan zal komen.

Na mijn stempel te halen wordt de tempel meteen gesloten.

En nu nog naar mijn slaappek geraken. Ik haal opnieuw GoogleMaps boven en begin eraan. Een dame met hond vertrouwt het niet. De avond valt ook razendsnel hier. Het is 18u, eind mei en het schemert wanneer ik haar het telefoonnummer kan geven van mijn slaapplek. Bezorgd belt ze. Vervolgens laat ze hen aan het woord. “Gaat u even mee met deze dame, ze brengt u veilig tot bij ons”. Wel 4km loopt ze naast me. Terwijl de temperatuur stilaan onder de 30°C zakt. Verwonderd dat ik bij een bepaald kruispunt al op mijn GSM kan aflezen waar we heen gaan, voor ze haar twijfels weg heeft gedacht. Dan begint de hond duidelijk moeilijk te doen (langste wandeling ooit, ocharme). Er volgt nog een heel epistel waar ik niks van begrijp. Ik loop de richting uit die ze aangaf. En, dankzij GoogleMaps, kom ik aan.

Op dat moment staan er 30,4 km en 47243 stappen af te lezen op de smartphone. Ik kijk er met verstomming naar. Ik ben op, en nog maar net begonnen.

Die avond pak ik er de Shikoku-reisgids toch maar even bij. Dit is mijn 3de Japanreis en NOOIT ben ik zo verloren gelopen als vandaag! Dan besef ik: ik moet gewoon de aanduidingen volgen en die smartphone tot fototoestel herdopen.

Maar hey… Neen toch?!? Ik zit vlak bij Awagami. Dé Awagami factory!

Ok, alle gekheid op een stokje. Morgen, ter plaatse rust. Of toch op zijn minst een omtoer langs Awagami! Al is het direct wel een serieuze gok want het zet het doel meteen onder druk… tobben!

Voor wie Awagami niet kent: als je in Vlaanderen Japans papier wil kopen kom je al gauw bij Schleiper uit. Daar vind je 1 merk Japans papier: Awagami. Toen ik in 2016 naar Japan kwam om de roots van het inktschilderen op te zoeken, was het de plek die ik wilde bezoeken. Maar het lag ver van mijn andere pleisterplekken. Vandaar kwam ik toen in Echizen terecht.

Wat ik koos, lees je in de volgende blog!

27/5/2019. Eindelijk startte het grote avontuur. Vanaf nu geen vooraf geboekte slaapplekken meer. Als ik “Neil” (de Japanse ex-collega van een kennis) niet te pakken zou krijgen, geen idee hoe ik dan een slaapplek zou vastkrijgen. Spannend.

Op de rug 7kg. 1 set reservekleren, een slaapzak, een geleende Shikoku88 reisgids en een mobiele WIFI-antenne.

28/5/2023. Vreemd hoe vandaag beïnvloed is door toen.

Ooit had ik gezworen om NOOIT de 20km van Brussel te lopen. Dat kon wel eens mijn dood worden, zelfs stappend. Elk jaar kwam onze directeur weer vrijwilligers zoeken om mee te lopen voor het goede doel en elke keer zei ik neen.

Vandaag zal ik die 20km toch meestappen. Zonder voorbereiding. Wie had dat ooit gedacht LOL. In de rugzak deze keer vooral een hoop redenen om dat te doen.

• de vele kankerdiagnoses in de omgeving die pijnlijk duidelijk maken hoe nu écht NU is en niet morgen of later.
• het feit dat ik wat voorbereiding kon gebruiken. Door het bovenstaande besliste ik immers in te schrijven voor een expeditie in de bergen. Opnieuw, ver buiten de comfortzone.
• en ja het is ook een beetje om te vieren. Want de afgelopen maanden viel ik bijna stil door een pijnlijke schouder.

Naast die redenen nog 2 flessen water. Want als er een ding is dat de tocht naar Shikoku mij geleerd heeft, dan is het wel het belang van drinken!

Back down memory-lane. 2019. Ik stap de touringbus op. Dankbaar dat vervoer zo minutieus geregeld wordt in Japan. Ik hoef niet te vrezen dat ik op de verkeerde bus zit of op de verkeerde plek ga afstappen. Dat wordt in deze setting goed gecontroleerd. En gezien de striemende regen is het fijn om zeker te zijn van het pad.

Ik word, volgens plan, gedropt aan een snelwegparking. Een henro (pelgrim) had die tip gedeeld. Hier moet ergens een doorgang zijn naar een pad.

Alle andere passagiers die hier afstapten zijn al lang overgeschakeld op hun auto als ik eindelijk een klein poortje vind. Het lijkt niet echt de bedoeling van het te gebruiken, maar het is niet op slot. Ik gebruik het dan maar.

Achter het poortje liggen graven. Maar graven met kruisen, zoals thuis. Nog nooit gezien hier. Blijkbaar liggen hier Duitse oorlogsgraven. Ik ben erdoor gepakt, de hemel blijft mee huilen. Ik stap door want ik kan nog altijd moeilijk inschatten hoe de dag gaat verlopen.

Tempel 1. Hier is het henro-winkeltje. Ik koop mij een henro-vestje, een wandelstok en een stempelboek. Het avontuur is echt begonnen!

De adressen van de tempels terugvinden in GoogleMaps is behoorlijk lastig, maar het is me toch wel handiger dan die papieren kaart. Zeker met regen. Ik zie, zoals aangekondigd, ook wel hoe goed de tocht is bewegwijzerd, maar ik hou het toch nog even op oude gewoontes. Mensen en veranderen hé, nooit gemakkelijk.

Het stopt gelukkig met regenen en ik geraak vlot tot bij de slaapplaats bij tempel 5. Ik word warm ontvangen en verblijf er samen met een paar Japanse pelgrims en 2 Denen. Ik krijg de vrouwenslaapzaal voor mij alleen. Bij het avondeten hoor ik over vuurvliegjesseizoen, maar op dit moment weegt de jetlag daarvoor nog te zwaar.

Ik geniet van de nachtrust.

Wanneer ik opsta zijn de Japanners al vertrokken. Samen met de Denen zitten we aan het ontbijt. Onze gastvrouw doet erg haar best om iets of wat Westers ontbijt te voorzien, zo lijkt het. Ik weet nog dat we kleurige jelly’s voorgeschoteld krijgen. LOL

Dit is het begin van een pittige dag!

Deze volgreeks over mijn reis van precies 4 jaar geleden krijgt een hedendaagse dimensie. Vandaag zag ik deze die de aankomst in Japan van toen perfect samenvat!

De jetlag bij aankomst in Osaka was geen verrassing. Alleen leek het even of die al een tijdje aan de gang was.

Ik had van thuis uit 1 overnachting zelf geboekt. Die voor de eerste nacht. De rest zou gaandeweg geboekt worden. Dat is een van de reiskeuzes die ik maakte. Te voet rondtrekken leek me voor mijn lichaam geen vanzelfsprekendheid. Meer nog, ik was er begin 2019 nog heilig van overtuigd dat ik wel eens neer zou kunnen vallen na 20km. Daardoor had ik jarenlang geweigerd om mee te stappen ten voordele van Vredeseilanden. Daar hangt trouwens een heel verhaal aan vast, maar dat volgt morgen misschien.

In elk geval, ik vond het beter om niet alle slaapplekken voor vertrek te boeken zodat ik kon beslissen tot waar ik zou gaan.

Gelukkig voor mij was Daphne met het idee gekomen om mij in contact te brengen met “Neil” een Japanse ex-collega van haar. Ik zou Neil dagelijks via Whatsapp vragen om een overnachting te boeken. Maar dus niet vandaag. Die overnachting had ik op deskundige wijze zelf geboekt via Booking. Peanuts.

Slaperig was ik van het vliegveld naar het centrum gegaan. Het was ochtend. Veel te vroeg om al een bed vast te krijgen, toch wilde ik graag even de rugzak parkeren.

Ik sta bij de ingang van het geboekte hotel in trekkerskleding en met rugzak. Ik moet even tegen de mensenstroom in. Zwart/donkerblauw maatpak, geblonken schoenen. Letterlijk en figuurlijk dus.

Waarom had ik er niet op gelet dat dit een zakelijk hotel was?

“Do you have a reservation please?”

Ja, voor gisteren blijkt dus.

Pofferdory dus hè. Dat werd een dubbel zo dure nacht.

En nog een paar uur rondslenteren voor ik mijn hoofd kan neerleggen.

Dat moment waarop je echt buiten je comfortzone stapt.
4 jaar geleden is het intussen. Moment suprême. Ik stap op een vliegtuig met minder dan ik ooit in een vliegtuig heb meegenomen. Ik heb zelfs veel minder mee dan dat ik ooit op weekend mee ben vertrokken.

Thuis heb ik de kids achtergelaten. Hun papa in Spanje, hun mama onderweg naar Japan.
Maar op dat eigenste moment is het lastigste vooral dat 16-jarige kattenkindje van me, dat 5 dagen eerder nog bloed overgaf. “Als Cha sterft, zoek dan aub een zak en steek ze even in de diepvries voor me. Ik heb de onderste schuif speciaal leeggemaakt.” had ik mijn moeder opgedragen.

6 maanden eerder had de reis zowat onmogelijk geleken. Tot begin februari. Ik ging naar een training over de Harada-methode. Da’s een manier om doelen te stellen en (sneller) te halen. Ik ging daar eigenlijk mijn zakencijfer wat mee verbeteren. “Je neemt best een persoonlijk doel…”. Lap! Wat dan? Wat wil ik tegen mei realiseren? In mijn agenda begin juni stond dat gapende gat. Dat gat van die trektocht op Shikoku die onmogelijk was, dacht ik.
48u later was het doel gesteld: Shikoku88 tempel 24 halen. Te voet. En videoverslag uitbrengen om het thuisfront te informeren en anderen een reisgevoel te bezorgen.

En dat maakte dus dat ik 26/5/2019 op de luchthaven stond met een rugzak van 8kg inclusief slaapzak. Probeer daar maar eens mee te vertrekken deze zomer ;-) Dan ken je de uitdaging!

Tijdens de reis heb ik zoals ik me had voorgenomen een video-verslag gemaakt. Maar dat was behoorlijk platonisch LOL. Dit jaar neem ik me voor om jullie de komende dagen opnieuw mee op stap te nemen door Shikoku en de bijzondere verhalen van de voorbereiding en van onderweg.

Hopelijk vind jij het boeiend om mee te lezen!

PS: Je gaat het niet geloven, maar mijn kattenkindje is er nog steeds. Op 10/6/2023 zal ze 20 jaar bij ons zijn!

Een van Milla’s argumenten om ons te overtuigen van thuisonderwijs was “Mama, op school leer ik zelfs niet hoe ik alleen de bus of de trein kan nemen. Hoe moet ik dan ooit zelf mijn weg vinden?” (lees er gerust tussen de lijnen het verband bij om je weg te vinden in het leven).

Daarin hebben we de afgelopen maanden inderdaad grote verandering gebracht.

Gelukkig hebben we er al vele jaren “loslaten” opzitten.

“Mama, de trein is gestopt tussen de velden en ze zeggen juist dat hij niet gaat stoppen waar ik normaal afstap. Wat moet ik doen?”
Dat was ook hier geen evident moment. Papa wilde ter hulp snellen. Hij sprong de auto in. Bij het station waar de trein later stil bleef staan werden de deuren om veiligheidsredenen niet geopend. Het had geen zin.

Die dag hebben we geleerd dat ze verdomd goed haar weg kan vinden. “En dat zelfs zonder 4G hé mama”.

In praktijk leren is zo waardevol.

Als je pubert is er maar 1 wet: “De voorgaande generaties moeten sceptisch worden bekeken en niet direct geloofd”. Op dat vlak loopt ze helemaal in de pas. Gelukkig hoeft ze van ouders en grootouders niks te veel aan te nemen. We hebben mensen gevonden waarmee het heel goed klikt voor haar. Het is mijn  plicht te zeggen dat we het uiteraard niet helemaal eens zijn, anders zouden die mensen ook sceptisch benarderd moeten worden niet waar? ;-)

De ruimte hebben om te verkennen en te onderzoeken, dat verlangden we toch allemaal? En het is van onschatbare waarde. Iedere week weer duiken nieuwe pistes op, worden er nieuwe verbanden gelegd en kennis opgedaan.

Steeds vaker wordt er naar de toekomst gekeken na het diploma secundair…

Mogelijkheden zoeken en vinden. Tegen grenzen botsen en ze proberen verleggen.

Daarvoor alleen al, blij met onze keuze!

 

Hoe begin je daaraan?

**deze info heeft niet de pretentie volledig te zijn, het geeft je wel een aantal cruciale elementen mee die je in staat stellen je correct te informeren zonder alles zelf te moeten zoeken**

In Vlaanderen is er leerplicht. Als je kind niet is ingeschreven binnen een erkende school dan moet je aangifte doen van thuisonderwijs. De ouders moeten een schriftelijke verklaring van huisonderwijs met alle bijbehorende informatie indienen bij het Vlaams Ministerie van Onderwijs en Vorming. Dat moet ten laatste op de 3de dag van het schooljaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen kan je later in een schooljaar nog kiezen voor huisonderwijs. Door de verklaring aanvaarden je ouders ook de inspectie op het huisonderwijs.
Je moet deelnemen aan de systematische contacten van het CLB (vroegere medisch onderzoek). Zo kan het CLB jouw groei, ontwikkeling en gezondheid opvolgen.

Vervolgens word je als ouder verantwoordelijk voor het onderwijzen van je kinderen. Je zal ook moeten kunnen bewijs voorleggen dat je dit doet door:

Lager

• Zorgen dat je kind de eindtermen haalt
• Bewijs bewaren van de leerstof die samen wordt doorgenomen en van ondervragingen, er zijn heel wat groepen op sociale media waar tips worden gedeeld
• Examen afleggen Info examencommissie lager onderwijs

Secundair

• richting kiezen
• inschrijving examencommissie (eerst infosessie volgen om de regels te leren kennen en dan online account maken gekoppeld aan de eID van het kind).
• Qua materiaal wordt vaak Edulogos of Inzicht gebruikt i.k.v. thuisonderwijs in het secundair
• eindtermen aftoetsen en documenteren welke informatie wordt doorgenomen

Ter info: het kinderrechtencommissariaat heeft sinds een paar jaar de discriminatie op het vlak van openbaar vervoer gestopt. Een abonnement op trein of bus wordt toegewezen op basis van leeftijd. Je kind kan dus goedkoop blijven reizen om sociaal contact te onderhouden.

Tip: kijk in een vorige blog (scroll helemaal onderaan) voor andere nuttige links hieromtrent