Deze volgreeks over mijn reis van precies 4 jaar geleden krijgt een hedendaagse dimensie. Vandaag zag ik deze die de aankomst in Japan van toen perfect samenvat!
De jetlag bij aankomst in Osaka was geen verrassing. Alleen leek het even of die al een tijdje aan de gang was.
Ik had van thuis uit 1 overnachting zelf geboekt. Die voor de eerste nacht. De rest zou gaandeweg geboekt worden. Dat is een van de reiskeuzes die ik maakte. Te voet rondtrekken leek me voor mijn lichaam geen vanzelfsprekendheid. Meer nog, ik was er begin 2019 nog heilig van overtuigd dat ik wel eens neer zou kunnen vallen na 20km. Daardoor had ik jarenlang geweigerd om mee te stappen ten voordele van Vredeseilanden. Daar hangt trouwens een heel verhaal aan vast, maar dat volgt morgen misschien.
In elk geval, ik vond het beter om niet alle slaapplekken voor vertrek te boeken zodat ik kon beslissen tot waar ik zou gaan.
Gelukkig voor mij was Daphne met het idee gekomen om mij in contact te brengen met “Neil” een Japanse ex-collega van haar. Ik zou Neil dagelijks via Whatsapp vragen om een overnachting te boeken. Maar dus niet vandaag. Die overnachting had ik op deskundige wijze zelf geboekt via Booking. Peanuts.
Slaperig was ik van het vliegveld naar het centrum gegaan. Het was ochtend. Veel te vroeg om al een bed vast te krijgen, toch wilde ik graag even de rugzak parkeren.
Ik sta bij de ingang van het geboekte hotel in trekkerskleding en met rugzak. Ik moet even tegen de mensenstroom in. Zwart/donkerblauw maatpak, geblonken schoenen. Letterlijk en figuurlijk dus.
Waarom had ik er niet op gelet dat dit een zakelijk hotel was?
“Do you have a reservation please?”
Ja, voor gisteren blijkt dus.
Pofferdory dus hè. Dat werd een dubbel zo dure nacht.
En nog een paar uur rondslenteren voor ik mijn hoofd kan neerleggen.