Ik vertrek vol goede moed naar tempel 6. Toch wordt vandaag een bijzondere dag, kan ik mij levendig herinneren. Ik heb gisterenavond aan “Neil” gevraagd om alvast te boeken bij een jeugdherberg nabij tempel 11. 15km, moet te doen zijn. Tempel 12 ligt nog eens 12km verder en 3x een hoogteverschil van 800m, dus dat doen we even niet.
De gastvrijheid en ossetai van de eilandbewoners is inderdaad legendarisch en hoe verder ik ga, met mijn GoogleMaps in de hand, hoe meer ik hun aandacht lijk te trekken.
Ze vragen me duidelijk naar welke tempel ik onderweg ben. Maar het is precies niet die naar waar ik wil gaan. En dan sturen ze me een andere richting uit of knikken juist bevestigend terwijl ze volgens mij een andere tempel vernoemen.
Je kan het misschien al raden. In de ene tempel zie ik bij de ingang dat ik er een heb overgeslagen en dus keer ik terug. Daarbij loop ik langs een drukke weg. Ter hoogte van een drankautomaat stopt een auto met piepende remmen. Ossetai!
Bestuurder stapt uit, steekt muntjes in de automaat en stopt me een flesje water toe. Er volgt een hele uitleg (in het Japans, wat dacht je?). Ik moest en zou de andere kant op moeten lopen. Ik loop hopeloos verkeerd. Vergeet ergens onderweg nog eens mijn stok en zie dat pas 2km verder. Keer terug… enfin…
Even voor sluitingstijd kom ik aan bij tempel 10. Aan de trappen staat een lege container die duidelijk gebruikt wordt als slaapplek. Ik begin aan de klim. Over de hele trap liggen Yens verspreid, je loopt er letterlijk over het geld! Magisch gevoel te weten dat hier niemand er aan zal komen.
Na mijn stempel te halen wordt de tempel meteen gesloten.
En nu nog naar mijn slaappek geraken. Ik haal opnieuw GoogleMaps boven en begin eraan. Een dame met hond vertrouwt het niet. De avond valt ook razendsnel hier. Het is 18u, eind mei en het schemert wanneer ik haar het telefoonnummer kan geven van mijn slaapplek. Bezorgd belt ze. Vervolgens laat ze hen aan het woord. “Gaat u even mee met deze dame, ze brengt u veilig tot bij ons”. Wel 4km loopt ze naast me. Terwijl de temperatuur stilaan onder de 30°C zakt. Verwonderd dat ik bij een bepaald kruispunt al op mijn GSM kan aflezen waar we heen gaan, voor ze haar twijfels weg heeft gedacht. Dan begint de hond duidelijk moeilijk te doen (langste wandeling ooit, ocharme). Er volgt nog een heel epistel waar ik niks van begrijp. Ik loop de richting uit die ze aangaf. En, dankzij GoogleMaps, kom ik aan.
Op dat moment staan er 30,4 km en 47243 stappen af te lezen op de smartphone. Ik kijk er met verstomming naar. Ik ben op, en nog maar net begonnen.
Die avond pak ik er de Shikoku-reisgids toch maar even bij. Dit is mijn 3de Japanreis en NOOIT ben ik zo verloren gelopen als vandaag! Dan besef ik: ik moet gewoon de aanduidingen volgen en die smartphone tot fototoestel herdopen.
Maar hey… Neen toch?!? Ik zit vlak bij Awagami. Dé Awagami factory!
Ok, alle gekheid op een stokje. Morgen, ter plaatse rust. Of toch op zijn minst een omtoer langs Awagami! Al is het direct wel een serieuze gok want het zet het doel meteen onder druk… tobben!
Voor wie Awagami niet kent: als je in Vlaanderen Japans papier wil kopen kom je al gauw bij Schleiper uit. Daar vind je 1 merk Japans papier: Awagami. Toen ik in 2016 naar Japan kwam om de roots van het inktschilderen op te zoeken, was het de plek die ik wilde bezoeken. Maar het lag ver van mijn andere pleisterplekken. Vandaar kwam ik toen in Echizen terecht.
Wat ik koos, lees je in de volgende blog!