Dat moment waarop je echt buiten je comfortzone stapt.
4 jaar geleden is het intussen. Moment suprême. Ik stap op een vliegtuig met minder dan ik ooit in een vliegtuig heb meegenomen. Ik heb zelfs veel minder mee dan dat ik ooit op weekend mee ben vertrokken.
Thuis heb ik de kids achtergelaten. Hun papa in Spanje, hun mama onderweg naar Japan.
Maar op dat eigenste moment is het lastigste vooral dat 16-jarige kattenkindje van me, dat 5 dagen eerder nog bloed overgaf. “Als Cha sterft, zoek dan aub een zak en steek ze even in de diepvries voor me. Ik heb de onderste schuif speciaal leeggemaakt.” had ik mijn moeder opgedragen.
6 maanden eerder had de reis zowat onmogelijk geleken. Tot begin februari. Ik ging naar een training over de Harada-methode. Da’s een manier om doelen te stellen en (sneller) te halen. Ik ging daar eigenlijk mijn zakencijfer wat mee verbeteren. “Je neemt best een persoonlijk doel…”. Lap! Wat dan? Wat wil ik tegen mei realiseren? In mijn agenda begin juni stond dat gapende gat. Dat gat van die trektocht op Shikoku die onmogelijk was, dacht ik.
48u later was het doel gesteld: Shikoku88 tempel 24 halen. Te voet. En videoverslag uitbrengen om het thuisfront te informeren en anderen een reisgevoel te bezorgen.
En dat maakte dus dat ik 26/5/2019 op de luchthaven stond met een rugzak van 8kg inclusief slaapzak. Probeer daar maar eens mee te vertrekken deze zomer ;-) Dan ken je de uitdaging!
Tijdens de reis heb ik zoals ik me had voorgenomen een video-verslag gemaakt. Maar dat was behoorlijk platonisch LOL. Dit jaar neem ik me voor om jullie de komende dagen opnieuw mee op stap te nemen door Shikoku en de bijzondere verhalen van de voorbereiding en van onderweg.
Hopelijk vind jij het boeiend om mee te lezen!
PS: Je gaat het niet geloven, maar mijn kattenkindje is er nog steeds. Op 10/6/2023 zal ze 20 jaar bij ons zijn!
