Intussen zijn we 6 maanden officieel in thuisonderwijs. Na de eerste lockdown leek springen van 3HuWe naar de derde graad HuWe via de Centrale Examencommissie de beste optie. Tijd voor een tussenstand.
We zitten aan de voorbereiding voor examen 4.
Examen 1: gedrag, verliep heel vlot ook al was het een video-examen waarvoor de woonkamer moest worden verbouwd tot Big Brother Room. Met glans geslaagd.
Examen 2: aardrijkskunde. De culminatiehoogte.
Ooit al van gehoord? Wij gaan ze nooit meer vergeten.
Gebuisd omdat ze de stand van de zon niet kon berekenen (“waarvoor ga ik dat ooit nodig hebben?”). Een buis zal door weinig ouders zo positief zijn onthaald als hier. Eindelijk eens kunnen vallen en weer opstaan.
Zal nog eens opnieuw moeten. We gaan als gezin dus ongetwijfeld nog een paar KurzGesagt-TV avondjes tegemoet met quantumfysica en zwarte gaten, ingeleid door de juf van dienst.
Examen 3: geschiedenis. Die vond eergisteren plaats, dus nog maximum 28 dagen wachten op resultaat. De tweede keer “fysiek” in Brussel. Nu gaf ze wel toe dat het toch spannender is wanneer je naar daar moet per trein. Ook omdat je dan je trots opzij moet durven schuiven om de weg te vragen in dat grote gebouw.
In elk geval, de aanloop naar het derde examen zat voor mij vol eye-openers.
“Mama, hoe zou jij het verband leggen tussen het imperialisme en onze maatschappij?”. Ze was de leerplannen ingedoken. Kwestie van zeker de juiste dingen te kennen.
Zou ze zo hebben leren analyseren en interpreteren als ze op school was gebleven? Een vaardigheid die haar in mijn ogen heel erg van pas gaat komen.
“Mama, mijn leven is al sowieso te kort. Ik wil…” (vul op dit moment aan met minstens 8 jobs waarvoor universitaire studies nodig zijn, op haar 60ste is ze denk ik klaar met studeren).
De manier waarop ze nu naar werk en studeren kijkt is compleet anders dan voor Corona. Toen ze school liep was kleuterjuf hét beroep. Sinds de lockdown-ontdekkingstocht begon werd het stilaan breder.
Eerst was er procureur. “Geen zorgen mama, ik zoek wel even wat ik daarvoor juist moet studeren”. Waarom die job? Omdat de politiek daar ook een beetje naar moest luisteren.
Een dikke maand later ging het van: “Oh mama, ik heb het gevonden! Neuro-psycho-immunologie“.
NVDR: sorry voor alle ingewikkelde termen in dit artikel. Neuro-psycho-immunologie is de wetenschap die het verband legt tussen ons fysieke brein, ons denken en onze weerstand. Ook ik heb het geleerd van een 14-jarige.
Sinds ze thuis is ontstond er ook meer ruimte voor dialoog en daarbij echt de diepte in gaan. (Op 8 maart, vrouwendag, vond ze het echt ongehoord dat ik zou werken. Dat zorgde voor een filosofisch momentje)
We hebben wel vaker gesprekken over rollenpatronen, maatschappij, mensenrechten (uiteraard ook kinderrechten – ik sluit niet uit dat ze de puberrechten ooit gaat schrijven). Vroeger was daar geen (mentale?) ruimte voor. Het is alsof ze tegen werd gehouden door “iets”.
De leeftijd op papier is stilaan een handicap aan het worden. Gisteren werd ik echt van mijn sokken geblazen. Er wordt gebroed op een plan. Met alles erop en eraan.
“Ik zoek een studenten-job als PA van een CEO. Dan kan ik zien wat ze belangrijk vinden wanneer ze mensen aanwerven en zien welke jobs interessant kunnen zijn. Dan kan ik deze zomer al eens een zomercursus volgen voor student-ondernemers. Zo kan ik aan mijn businessplan beginnen. Het loon van mijn studentenjob wordt mijn startkapitaal”.
Ik: ”Meestal worden jobstudenten niet ingehuurd als PA omdat er nogal gevoelige informatie wordt gedeeld in meetings en zo”.
Zij: “Daar maken ze toch een NDA voor mama?”.
NVDR: NDA = non-disclosure agreement, die term heeft ze mij niet geleerd maar ik kan je garanderen dat ze prima weet waarover het gaat.
Die cursus voor student-ondernemers heeft ze ook zelf opgezocht. Groot was de teleurstelling toen ik vroeg of je vanaf 16 al student-ondernemer kon worden. “Nog 2 jaar wachten…”
“Ik ga al eens aan mijn CV beginnen voor die studentenjob.”
TO BE CONTINUED…
PS: inspiratie mag je hieronder gerust posten!
