De toekomst van de administratieve job

Ik ben al een tijdje bewust van de sterktes van mijn administratief profiel en in de ban van de zoektocht hoe ik dit kan inzetten om ook anderen te helpen om zichzelf om te tunen naar een “gewild administratief profiel”. Een van de pistes is via training te werken aan zelfredzaamheid op PC, want eerlijk waar: ’t is alleen maar omdat ik weet wat ik kan vinden en hoe ik moet zoeken dat ik vaak sneller de oplossing vind dan de meeste collega’s…

Maar is daar wel vraag naar?

Wel, vandaag kreeg die denkpiste een dikke duim…  Cevora onderzocht welke vaardigheden er (zullen) worden verwacht van een administratief medewerker. In de white paper “Administratieve beroepen en taken – vandaag en morgen” vind je de resultaten van dat onderzoek.

Zelfredzaamheid in Office en op de PC wordt hierin als eerste vernoemd. Terecht, zeker als je het volledige document leest, waarin ook de stille dood wordt aangekondigd van de algemene profielen en het doorschuiven en herverdelen van die taken binnen teams.

Hoog tijd voor administratieve medewerkers om hun kunde up to date te houden. Een standaardopleiding Excel om hen te helpen is wellicht één van de eerste pistes die in u opkomt. Volgens mij is dat al lang geen optie meer want de meest rendabele verbeteringen in administratie liggen ergens tussen de database en een of ander randprogramma… Iets waar zelden aandacht aan wordt besteed in een oplossing Excel. En die databases zitten achter vele verschillende façades van software. Software waarvoor de ontwikkelaars steeds minder heil zien in opleiding – onder het mom van “onze software is zo gebruiksvriendelijk, dat hebt u helemaal niet nodig”- of waarvan de prijzen zodanig hoog zijn dat daar zwaar op wordt bespaard of waar er bij de opstart wel nog enige aandacht voor is maar nadien alle opvolging wegvalt.

De gebruikers van het eerste uur kunnen er dan wel mee overweg – of toch met die functies die ze begrepen hebben toen ze een opleiding kregen bij de opstart van de database. Al wie later aan boord kwam krijgt die opleiding dan via-via… zoals vroeger bij de doorzeg-telefoon-spelletjes… herinnert u zich nog wat dat gaf aan het einde van het rijtje? Hoe verschillend was dat zinnetje dan precies? Inderdaad, vaak totaal verschillend!

Verwondert het u dan nog dat die hypergestructureerde databases voor ERP en CRM (zoals SAP, Salesforce, noem maar op) steeds vaker gewoon vierkant draaien? Shit in, shit out… right? Ook de aandacht voor pitfalls ontbreekt bij veel administratieve medewerkers. Voor mij maakt dat deel uit van zelfredzaamheid op de PC: Voldoende inzicht hebben in de processen die in de software werd geautomatiseerd. Zich bewust zijn waar de data die ze behandelen vandaan komt en tot wat die uiteindelijk moet leiden zodat ze in staat zijn de dingen tijdig in vraag te stellen en oplossingen te zoeken.

Soms moet je zelfs nog iets verder denken, als 4 stakeholders correct moeten worden geïnformeerd over dossiers met 7 betrokken partijen bijvoorbeeld… Dan kan je ofwel heel zwaar investeren in de informatie aan die 3 partijen die de input verzorgen, zodat ze weten met wie ze moeten communiceren. Of je zorgt voor een platform dat de werking voor de partijen aan de input-kant vergemakkelijkt en tegelijkertijd zorgt dat alle anderen ook op de hoogte zijn. Dan krijg je duimpjes van alle kanten, maar dan moet je wel het lef hebben om een stuk van je eigen taken te automatiseren…

Ben je dan niet bang om je job te verliezen? Neen, hoegenaamd niet! Zo’n projectjes zorgen ervoor dat je opvalt op de werkvloer én daarbuiten. Dat je meer kennis en ervaring opdoet, dat je kansen krijgt om soortgelijke dingen te doen… en da’s precies waarom ik anderen wil helpen en leren om (de mogelijkheden van) hun PC beter te begrijpen.

Update: Waarom een standaardopleiding in Excel niet langer volstaat

 

Share

Zwart op doek

Deelneming en steun aan al diegenen die getroffen werden door de aanslagen in Brussel…

Op doek…

Waar wij nu naar kijken is zwart, een klodder mat en doods dekkend acrylzwart op het veelkleurige doek van onze maatschappij… en toch gaan er stemmen op om dat zwart met zwart te proberen veranderen… Ik zou liever tonnen wit en kleur zien aanrukken…

 

We kunnen maar 1 ding doen en dat is: kin omhoog en samen gaan voor een mooi leven met respect voor elkaar. Laten we de creaturen die ons willen verhinderen te leven niet toelaten ons leven in lockdown te brengen!

  Verder lezen Zwart op doek

Share

Terugreis

Donderdag 3/3

Tijd om op te krassen! De reis terug naar Tokyo is te lang om morgen aan te vatten en op tijd in de luchthaven te geraken dus beginnen we er nu aan. Eerder deze week had ik het idee om de Daibutsu van Kamakura te bezoeken, in plaats van een middagje Tokyo. Dan heb ik die ook gezien en hopelijk daar ook meer geluk om een locker te vinden zodat ik niet moet sleuren met een valies… dus even een omwegje.

De tweede valies gaat vlot de locker in, toch wel heel handig die lockers in quasi elk station en winkelcentrum… zouden ze bij ons ook eens mogen overwegen!

Slecht nieuws, de daibutsu wordt gerestaureerd en is dus niet zichtbaar. Maar hey, niet gewanhoopt! Deze reis zou deze reis niet zijn als hier niks anders op mij ligt te wachten… Dus langs het toeristenkantoor… Tada! Ja er staat nog altijd een stelling rond maar de afscherming is deze week verwijderd dus zijn gezicht is terug zichtbaar, hihi! Daarenboven nog 2 attracties… of eerder 3 want ik had al gelezen dat de oceaan ook op wandelafstand van de daibutsu ligt ;-)


 Uiteindelijk besluit ik na de Daibutsu – die mij na die overweldigende pracht van Todaiji eerlijk gezegd wat op mijn honger laat zitten – naar de oceaan te wandelen. Zo kan ik toch nog van vakantie spreken ;-) want dan heb ik bovenop al de rest ook nog zout water tussen mijn tenen gehad.


  
 Wanneer ik terugloop naar het station valt op dat het meisjesdag is vandaag… taartjes volop in de aanbieding, lekker!

Op dan maar naar mijn laatste avondmaal in Tokyo met Els en Saskia. Yes, ik mag kiezen! Kaisendon natuurlijk!

Vrijdag 4/3

’t Zit erop! Tijd om naar de luchthaven te vertrekken! Op de trein nieuws over de vermiste vlucht van Malaysian Airlines… euh, moet dat nu?

Ik had 2u30 gerekend om de WIFI-hotspot in te leveren, de eerste valies op te pikken en in te checken … wat uiteindelijk nog maar net genoeg blijkt gezien de drukte en het feit dat de vlucht wordt vervroegd. Deur gaat dicht, klaar om te vertrekken, en dan… Ladies and gentlemen… drukverlies op de waterleidingen, de technische grondploeg lost het zo snel mogelijk op. Maar 10 minuten worden er 30 en uiteindelijk zelfs 120… benieuwd of we de trein vanavond nog halen! Niet dus! Maar goed, we zijn toch thuis geraakt…

Share

Zentuin en Vuurfestival

Vandaag dacht ik nog een bezoek te brengen aan Masaki Museum, op aanraden van Yoshi, maar bij het plannen krijg ik al gauw te lezen dat woensdag de sluitingsdag is… iets anders dan maar… De shopping van gisteren viel deels in het water, dus vandaag dan maar laatste shopping in Nara, gevolgd door een bezoekje aan Isuien Garden zoals Yoshi had voorgesteld.

En wie kom ik tegen onderweg? Yoshi! Heel tof weerzien!

Maar goed, dus ook Isuien Garden gezien. Inderdaad de moeite. 

   
    
    
 En dan is het tijd voor de kers op de taart: het vuurfestival. Maandenlang zijn monniken in de weer met het vervaardigen van toortsen die elk tientallen kilo’s wegen en worden gemonteerd op lange bamboestammen. Die reuzetoortsen worden dan aan de voet van een overkapte trap aangestoken en door de monniken naar boven gedragen. Daar aangekomen worden ze de tempel rond gedragen. Aan elke hoek wordt gestopt, de toortsen worden tot over de menigte uit geschoven en rondgedraaid. De gensters vliegen in het rond en vallen te midden van de toeschouwers! Sugoi! Dan wordt de toorts terug binnengehaald en gaat het in looppas naar de volgende hoek, De vlammen rekken helemaal uit tot in het gezicht van de dragers… Oranje vuurwerk waarbij de knallen worden vervangen door taikodrumspel… Prachtig einde van mijn verblijf in Nara! 

  

 

Share

VVV (Verdomd Vervelende Visa) 1/3/2016

Mijn dagen in Japan beginnen geteld te geraken, hoog tijd om nog even terug te denken aan de vragen die ik kreeg om materiaal en thee mee te brengen… gezien ik Mount Inari nog steeds niet heb bezocht en er in het vlakbijgelegen Kyoto er ook valiezen zullen te vinden zijn, keer ik dus terug die kant op.

Eerst langs de Takqubin, zodat mijn eerste koffer ten minste al op de luchthaven geraakt.

Dan naar Mt Inari, waar het plots begint te sneeuwen. Zalig! Ook dat gezien te hebben, onwaarschijnlijk. En ja hoor, dit werd al aangekondigd als 1 van de grootste trekpleisters en dat was meteen duidelijk. Super veel volk aan de voet van de berg, maar ik ben hier nu dus ik ga even door tot aan de torii. Toch wel indrukwekkend, dus door de torii, de berg op. Onwaarschijnlijk hoe lang die torii gangen wel zijn! 

   

  

  

  

 Intussen is het al 14u en heb ik de top blijkbaar nog lang niet bereikt. Ik hou het voorbekeken want wil ook nog in Kyoto geraken voor wat shopping.

Slecht idee want daar is VISA het niet eens mee! VISA blijft ondanks de controles in België onbruikbaar. Blijkbaar is het voor hen uitgesloten om te betalen in een stad waar je kort voordien hebt gelogeerd… Alle pogingen werden daar blijkbaar aanzien als frauduleus… Hoog tijd voor Virgin VISA, dat denk ik ervan!

Share

Momentje, eerst een complimentje!

1 maart is/was complimentendag… Dus hoewel ik nu geacht ben die verdomde VISA opnieuw te testen even een speciaal momentje, eentje zonder prentje 😉

Want hé, ik zit “alleen” in Japan… Maar hoe was ik alleen tot dit punt gekomen? 

Zou ik mezelf zo ver hebben gekregen om van een heel moeilijke werksituatie de kans te maken om dit te doen zonder dat Jan Vermeiren Life is a Game had geschreven of zonder dat Thomas Siffer zijn levensvisie deelde? Dat zijn ware bronnen van inspiratie!

Marjon, fantastisch dat sumi- virus van jou!

Had ik zoveel leuke dingen ontdekt en geleerd zonder Mayu, Katz, Yoshi, Mevrouw Asagi en Mevrouw Kihara? Supertoffe sugoi-gidsen. (Sugoi = verbazend)

Was ik ooit over mijn jetlag geraakt zonder de warme ontvangst van Saskia en Els? Een hartelijk stukje van de Vlaamse wijvenclub van Tokyo!

Maar vooral: dit was nooit mogelijk geweest zonder de steun van mijn ventje en kids. Chapeau dat jullie mij zo hebben gesteund! Ik ben supertrots dat jullie over mijn avontuur hebben verteld in de klas zonder dat iemand iets in jullie schoolagenda heeft geschreven! En schat, jij wil dat hier niet lezen maar toch : complimentjes voor alles dan maar :p 

En chapeau aan al die anderen rondom ons om het te hebben mogelijk gemaakt dat de kok in spé kon gaan koken! En diegenen die de kids intussen een onvergetelijke tijd te hebben bezorgd zoals alleen toffe tantes en grootouders dat doen ;)

En dan is er nog één heel specialeke… Ondanks alle fysieke tegenvallers zo positief in het leven blijven staan… Maar daar stopt het niet! Neen, uitgerekend zij stuurt dan tijdens mijn afwezigheid een leuk kaartje naar de thuisblijvers… Dank je, Louke!

FacebookTwitterGoogle+LinkedInShare
Share

Saori weven – 29/2

Vervelende dag… gisteren op Koya-san moeten vaststellen dat er een probleem is met de VISA… vandaag uiteindelijk gedwongen tot Western Union en dus heel wat tijd kwijt… bijgevolg pas na de middag aangekomen bij SAORI.

Wat de link is met de rest van mijn reis… tja, ikke ;-) Enerzijds is textiel altijd al op de voor- of achtergrond aanwezig geweest in mijn leven, aan de andere kant is hier ook een link met zen die ik toevallig een week of 3 geleden leerde kennen via internet. Ik zou zelfs niet meer weten hoe ik op die site ben verzeild geraakt…

Maar goed, ik kom er dus onaangekondigd binnengewandeld… ik word meteen een kop thee en koekjes aangeboden door de eigenaar en word voorgesteld aan de 3 andere buitenlandse gasten die er een opleiding tot SAORI-lesgever volgen…

En dan word ik uitgevraagd… Hoe ik op het idee kom om SAORI een bezoekje te brengen… Of ik dan iets wil tekenen voor ik begin te weven… In het gesprekje word ik door Wendy en Marianne meteen aangemoedigd om mijn tekeningen ook op Society Six te plaatsen… misschien moet ik dat echt wel eens doen…

En ja, ook het weven vond ik dik de moeite! Eindelijk eens zelf geweven! ;-)

   

 Maar ik ben vooral ook onder de indruk van de eenvoud en efficiency van de weefgetouwen… wie ooit textieltechnieken heeft geleerd weet wat voor een monnikenwerkje het is om een getouw op te zetten en hoeveel plaats dat ding gewoonlijk inneemt. Deze hier kan je, zelfs in het midden van je werkstuk opvouwen en in vergelijking met andere getouwen schakel je snel over naar een volgend werk. Het geeft mij serieus de bichkes… mijn hoofd loopt weeral over van de ideetjes…

Share
Share