Zwart op doek

Deelneming en steun aan al diegenen die getroffen werden door de aanslagen in Brussel…

Op doek…

Waar wij nu naar kijken is zwart, een klodder mat en doods dekkend acrylzwart op het veelkleurige doek van onze maatschappij… en toch gaan er stemmen op om dat zwart met zwart te proberen veranderen… Ik zou liever tonnen wit en kleur zien aanrukken…

 

We kunnen maar 1 ding doen en dat is: kin omhoog en samen gaan voor een mooi leven met respect voor elkaar. Laten we de creaturen die ons willen verhinderen te leven niet toelaten ons leven in lockdown te brengen!

  Verder lezen Zwart op doek

Share

Terugreis

Donderdag 3/3

Tijd om op te krassen! De reis terug naar Tokyo is te lang om morgen aan te vatten en op tijd in de luchthaven te geraken dus beginnen we er nu aan. Eerder deze week had ik het idee om de Daibutsu van Kamakura te bezoeken, in plaats van een middagje Tokyo. Dan heb ik die ook gezien en hopelijk daar ook meer geluk om een locker te vinden zodat ik niet moet sleuren met een valies… dus even een omwegje.

De tweede valies gaat vlot de locker in, toch wel heel handig die lockers in quasi elk station en winkelcentrum… zouden ze bij ons ook eens mogen overwegen!

Slecht nieuws, de daibutsu wordt gerestaureerd en is dus niet zichtbaar. Maar hey, niet gewanhoopt! Deze reis zou deze reis niet zijn als hier niks anders op mij ligt te wachten… Dus langs het toeristenkantoor… Tada! Ja er staat nog altijd een stelling rond maar de afscherming is deze week verwijderd dus zijn gezicht is terug zichtbaar, hihi! Daarenboven nog 2 attracties… of eerder 3 want ik had al gelezen dat de oceaan ook op wandelafstand van de daibutsu ligt ;-)


 Uiteindelijk besluit ik na de Daibutsu – die mij na die overweldigende pracht van Todaiji eerlijk gezegd wat op mijn honger laat zitten – naar de oceaan te wandelen. Zo kan ik toch nog van vakantie spreken ;-) want dan heb ik bovenop al de rest ook nog zout water tussen mijn tenen gehad.


  
 Wanneer ik terugloop naar het station valt op dat het meisjesdag is vandaag… taartjes volop in de aanbieding, lekker!

Op dan maar naar mijn laatste avondmaal in Tokyo met Els en Saskia. Yes, ik mag kiezen! Kaisendon natuurlijk!

Vrijdag 4/3

’t Zit erop! Tijd om naar de luchthaven te vertrekken! Op de trein nieuws over de vermiste vlucht van Malaysian Airlines… euh, moet dat nu?

Ik had 2u30 gerekend om de WIFI-hotspot in te leveren, de eerste valies op te pikken en in te checken … wat uiteindelijk nog maar net genoeg blijkt gezien de drukte en het feit dat de vlucht wordt vervroegd. Deur gaat dicht, klaar om te vertrekken, en dan… Ladies and gentlemen… drukverlies op de waterleidingen, de technische grondploeg lost het zo snel mogelijk op. Maar 10 minuten worden er 30 en uiteindelijk zelfs 120… benieuwd of we de trein vanavond nog halen! Niet dus! Maar goed, we zijn toch thuis geraakt…

Share

Zentuin en Vuurfestival

Vandaag dacht ik nog een bezoek te brengen aan Masaki Museum, op aanraden van Yoshi, maar bij het plannen krijg ik al gauw te lezen dat woensdag de sluitingsdag is… iets anders dan maar… De shopping van gisteren viel deels in het water, dus vandaag dan maar laatste shopping in Nara, gevolgd door een bezoekje aan Isuien Garden zoals Yoshi had voorgesteld.

En wie kom ik tegen onderweg? Yoshi! Heel tof weerzien!

Maar goed, dus ook Isuien Garden gezien. Inderdaad de moeite. 

   
    
    
 En dan is het tijd voor de kers op de taart: het vuurfestival. Maandenlang zijn monniken in de weer met het vervaardigen van toortsen die elk tientallen kilo’s wegen en worden gemonteerd op lange bamboestammen. Die reuzetoortsen worden dan aan de voet van een overkapte trap aangestoken en door de monniken naar boven gedragen. Daar aangekomen worden ze de tempel rond gedragen. Aan elke hoek wordt gestopt, de toortsen worden tot over de menigte uit geschoven en rondgedraaid. De gensters vliegen in het rond en vallen te midden van de toeschouwers! Sugoi! Dan wordt de toorts terug binnengehaald en gaat het in looppas naar de volgende hoek, De vlammen rekken helemaal uit tot in het gezicht van de dragers… Oranje vuurwerk waarbij de knallen worden vervangen door taikodrumspel… Prachtig einde van mijn verblijf in Nara! 

  

 

Share

VVV (Verdomd Vervelende Visa) 1/3/2016

Mijn dagen in Japan beginnen geteld te geraken, hoog tijd om nog even terug te denken aan de vragen die ik kreeg om materiaal en thee mee te brengen… gezien ik Mount Inari nog steeds niet heb bezocht en er in het vlakbijgelegen Kyoto er ook valiezen zullen te vinden zijn, keer ik dus terug die kant op.

Eerst langs de Takqubin, zodat mijn eerste koffer ten minste al op de luchthaven geraakt.

Dan naar Mt Inari, waar het plots begint te sneeuwen. Zalig! Ook dat gezien te hebben, onwaarschijnlijk. En ja hoor, dit werd al aangekondigd als 1 van de grootste trekpleisters en dat was meteen duidelijk. Super veel volk aan de voet van de berg, maar ik ben hier nu dus ik ga even door tot aan de torii. Toch wel indrukwekkend, dus door de torii, de berg op. Onwaarschijnlijk hoe lang die torii gangen wel zijn! 

   

  

  

  

 Intussen is het al 14u en heb ik de top blijkbaar nog lang niet bereikt. Ik hou het voorbekeken want wil ook nog in Kyoto geraken voor wat shopping.

Slecht idee want daar is VISA het niet eens mee! VISA blijft ondanks de controles in België onbruikbaar. Blijkbaar is het voor hen uitgesloten om te betalen in een stad waar je kort voordien hebt gelogeerd… Alle pogingen werden daar blijkbaar aanzien als frauduleus… Hoog tijd voor Virgin VISA, dat denk ik ervan!

Share

Momentje, eerst een complimentje!

1 maart is/was complimentendag… Dus hoewel ik nu geacht ben die verdomde VISA opnieuw te testen even een speciaal momentje, eentje zonder prentje 😉

Want hé, ik zit “alleen” in Japan… Maar hoe was ik alleen tot dit punt gekomen? 

Zou ik mezelf zo ver hebben gekregen om van een heel moeilijke werksituatie de kans te maken om dit te doen zonder dat Jan Vermeiren Life is a Game had geschreven of zonder dat Thomas Siffer zijn levensvisie deelde? Dat zijn ware bronnen van inspiratie!

Marjon, fantastisch dat sumi- virus van jou!

Had ik zoveel leuke dingen ontdekt en geleerd zonder Mayu, Katz, Yoshi, Mevrouw Asagi en Mevrouw Kihara? Supertoffe sugoi-gidsen. (Sugoi = verbazend)

Was ik ooit over mijn jetlag geraakt zonder de warme ontvangst van Saskia en Els? Een hartelijk stukje van de Vlaamse wijvenclub van Tokyo!

Maar vooral: dit was nooit mogelijk geweest zonder de steun van mijn ventje en kids. Chapeau dat jullie mij zo hebben gesteund! Ik ben supertrots dat jullie over mijn avontuur hebben verteld in de klas zonder dat iemand iets in jullie schoolagenda heeft geschreven! En schat, jij wil dat hier niet lezen maar toch : complimentjes voor alles dan maar :p 

En chapeau aan al die anderen rondom ons om het te hebben mogelijk gemaakt dat de kok in spé kon gaan koken! En diegenen die de kids intussen een onvergetelijke tijd te hebben bezorgd zoals alleen toffe tantes en grootouders dat doen ;)

En dan is er nog één heel specialeke… Ondanks alle fysieke tegenvallers zo positief in het leven blijven staan… Maar daar stopt het niet! Neen, uitgerekend zij stuurt dan tijdens mijn afwezigheid een leuk kaartje naar de thuisblijvers… Dank je, Louke!

FacebookTwitterGoogle+LinkedInShare
Share

Saori weven – 29/2

Vervelende dag… gisteren op Koya-san moeten vaststellen dat er een probleem is met de VISA… vandaag uiteindelijk gedwongen tot Western Union en dus heel wat tijd kwijt… bijgevolg pas na de middag aangekomen bij SAORI.

Wat de link is met de rest van mijn reis… tja, ikke ;-) Enerzijds is textiel altijd al op de voor- of achtergrond aanwezig geweest in mijn leven, aan de andere kant is hier ook een link met zen die ik toevallig een week of 3 geleden leerde kennen via internet. Ik zou zelfs niet meer weten hoe ik op die site ben verzeild geraakt…

Maar goed, ik kom er dus onaangekondigd binnengewandeld… ik word meteen een kop thee en koekjes aangeboden door de eigenaar en word voorgesteld aan de 3 andere buitenlandse gasten die er een opleiding tot SAORI-lesgever volgen…

En dan word ik uitgevraagd… Hoe ik op het idee kom om SAORI een bezoekje te brengen… Of ik dan iets wil tekenen voor ik begin te weven… In het gesprekje word ik door Wendy en Marianne meteen aangemoedigd om mijn tekeningen ook op Society Six te plaatsen… misschien moet ik dat echt wel eens doen…

En ja, ook het weven vond ik dik de moeite! Eindelijk eens zelf geweven! ;-)

   

 Maar ik ben vooral ook onder de indruk van de eenvoud en efficiency van de weefgetouwen… wie ooit textieltechnieken heeft geleerd weet wat voor een monnikenwerkje het is om een getouw op te zetten en hoeveel plaats dat ding gewoonlijk inneemt. Deze hier kan je, zelfs in het midden van je werkstuk opvouwen en in vergelijking met andere getouwen schakel je snel over naar een volgend werk. Het geeft mij serieus de bichkes… mijn hoofd loopt weeral over van de ideetjes…

Share

26/2

Vandaag een derde en laatste EGG-gids die me langs de toeristische attracties leidde in Nara Park.

Jaarlijks wordt de berg tussen de 2 Zenboeddhistische strekkingen afgebrand om zo de wedijver tussen beiden tot niets te herleiden. En dan verder van schrijn naar pagoda naar schrijn… “oh, you’re so lucky!” de voorbereidingen van een huwelijk… “oh, you’re soo lucky! Unbelievable!” Dan nog wel het bruidspaar kruisen bij het verlaten van het schrijn… “Unbelievable!” Nog wel een huwelijk met een monnik…

Een beetje later, in de buurt van Todaiji tempel… “oh, you’re so lucky!” een hele reeks monniken, aan het repeteren voor het vuurfestival…

Er wordt voor mij gezocht naar een blaadje zonder nerf. Als je zo’n gevonden blaadje immers in je geldbeugel zou bewaren dan zou dit rijkdom brengen….

Na de lunch gaan we naar het cultureel centrum voor vrouwen waar ik een sumi-e les mag bijwonen. Gezien de reacties van Mevrouw Kono en Mevrouw Ito neem ik dus maar wat werk mee…

Het was fijn de kans te krijgen om die cursus eens mee te maken maar de stijl was compleet anders dan wat ik gewoon ben. Toch word ik ook hier met open armen ontvangen en krijg ik opnieuw complimenten op mijn werk. Ik sta er nog altijd wat verstomd van…

Share

すごい – 25/2

Een nieuw woord geleerd vandaag: すごい (sugoi)… en man, was ik verbaasd om te ontdekken wat de betekenis was!

Vanochtend was al bijzonder begonnen… ik had een uitstap van een halve dag gepland gekregen door EGG… had, want het liep even anders…

Yoshi vertelde gisteren al dat ze binnen de organisatie eigenlijk allemaal nogal benieuwd waren naar die “bijzondere Belgische” die zo graag meer wou leren over sumi-e… Wat moesten ze daarvan verwachten? Alle leden vonden het blijkbaar nogal spannend… Zouden ze wel genoeg kennis hebben om mij goed te helpen? Zou hun Engels wel volstaan? Stress alom!

Terug naar vandaag: Ik ontmoette Junko Asagi die zo vriendelijk was geweest om haar (rechter)buurvrouw -een sensei in sumi-e-  te vragen om mij te ontvangen. Maar toen ik haar ontmoette bij het station werd al snel duidelijk dat het dus niet bij de ochtend zou blijven! Intussen had immers ook de linkerbuurvrouw over de plannen gehoord en stond ze erop dat we ook bij haar zouden langsgaan. Zij heeft immers haar huis gedecoreerd ter ere van het meisjesfestival en wilde dat graag tonen…

Maar eerst dus langs Mevrouw Ito, die ter ere van mijn bezoek haar hele huis had omgetoverd tot galerij! Wat heeft deze dame allemaal bij elkaar geschilderd… van prachtige klassieke onderwerpen tot vijvers vol waterlelies die doen denken aan de doeken van Monet in Parijs tot een werk met zonnebloemen als Van Gogh maar dan eentje zo hoog als de kamer…

Ze wilde heel graag zien wat ik zoal schilder en zag er een heel andere stijl in. We bewonderden elkaars werk en konden dankzij Junko (onze tolk van dienst) honderduit praten over onze passie… Bij een kopje overheerlijke matcha met dito Japanse koekjes…

En dan gingen de studieboeken open… een hele bibliotheek vol… ik werd gevraagd er een voorbeeld uit te kiezen en dat even te proberen… ik koos papavers. Die had ik nog nooit geprobeerd en daarenboven sluiten die mooi aan bij wat EGG vooropstelt: vrede over de wereld brengen… Na 2 pogingen werd er van de andere kant van de tafel al goedkeurend gereageerd en voorgesteld om nog een ander onderwerp te proberen. 

  Intussen begonnen de dames ijverig andere soorten inkt voor mij te wrijven zodat ik ook die kan proberen. Dan verdween Mevrouw Ito, die ging op zoek naar ander papier. Wauw! Geweldig! En zo ging het een hele gezellige ochtend door, overheerlijk!

  En dan… verbazing! Ik vroeg of Mevrouw Ito soms wat voorbeelden zou willen schilderen… maar zij heeft blijkbaar sinds het ziekbed van haar man geen eigen werk meer gemaakt, en dat is 10 jaar geleden…

Intussen is het bijna middag, tijd voor een bezoek aan de Hina-poppen bij de andere buurvrouw. Ik zag al eerder Hina-poppetjes de laatste dagen. Meestal enkel de keizer en keizerin in de ramen van mensen die dochters hebben. Die poppetjes worden uitgestald omdat dit volgens de Japanse traditie geluk en een goed huwelijk zou brengen aan de dochters. Maar opgelet! Eens meisjesdag (3 maart) voorbij moeten ze zo snel mogelijk weer verdwijnen, anders brengt dit ongeluk!

Dus ja, ik verwachtte 2 poppetjes toen de deur naar de woonkamer openging… en daar stonden ze dan… 7 verdiepingen hoog, van de grond tot het plafond, een heel Hina universum… en dan in de hoek van de woonkamer daar bovenop nog een setje Hina poppetjes die door mevrouw zelf waren gemaakt, heel zorgvuldig gedecoreerd. Verbazingwekkend!

Zelfs de buurvrouwen vallen bijna achterover… gewoonlijk komen ze nooit bij elkaar over de vloer…

Uiteindelijk lunchen we met z’n vieren. We genieten van heerlijke soba op Chinese wijze, verrukkelijke koekjes, cakejes en vers fruit. Daarna op naar Mevrouw Ito voor een tweede sessie… maar eerst wil de Hina-buurvrouw ook even mijn werk zien… “Sugoi”. Vervolgens neemt Mevrowu Ito toch een fude in de hand om mij wat te leren. De buurvrouwen zoeken een voorbeeld uit, of ik dat ook even wil proberen… “sugoi, sugoi…” Nog een voorbeeldje… “Sugoi…” “sugooooi”

  
Bij het afscheid krijg ik ook nog kadootjes toegestopt, ik word gevraagd er mijn best mee te doen… Beloofd! En ik hoop stiekem dat mijn aanwezigheid vandaag wat energie kan brengen aan Mevrouw Ito om opnieuw zelf aan het schilderen te gaan…

Uiteindelijk was ik dus pas om 17u terug in Nara. Opnieuw te laat om de theeceremonie te gaan proberen die Yoshi had aangeraden… misschien volgende week…

Sugoi! Het klonk al mooi, maar vanavond wou ik toch even weten wat het betekende… sugoi… volgens Google translate: “Verbazend”

Da’s het enige juiste woord om vandaag te beschrijven! Wie had ooit durven denken dat ik zomaar even van het ene huis naar het andere zou lopen in Japan? En wie had ooit kunnen verzinnen wat ik achter die deuren allemaal zou zien?

Share
Share