Na mijn terugkeer uit Japan in 2016 was er dus heel wat veranderd in mij. Ik ging op een heel andere manier naar mijn leven kijken na mijn ontslag. Nog voor de afreis had ik voor een paar jobs gesolliciteerd en intussen waren er een paar gesprekken vastgelegd. Het was heel gek allemaal.
Een uitnodiging voor tests en gesprek om als intern trainer aan de slag te gaan bij een nationale organisatie. Ik stapte vol vertrouwen binnen want dit lag 100% in lijn met wat ik eerder deed. Ik kwam in een zaaltje terecht met 2 hyperstressed mede-sollicitanten. Ik had me nog nooit zo zelfzeker gevoeld! Ik dacht: jullie moeten eens alleen op reis, dan wordt dit voor jullie ook echt peanuts. Ga loopbaancoaching volgen en wring je toch niet meer in bochten voor jobs waar alleen het loonpakket je interesseert.
Lees: het was een klucht.
Het gesprek kwam eraan. Ik werd als eerste binnen gevraagd, blijkbaar omdat ik het sterkst had gescoord. Ook hier bleef ik gewoon op mijn strepen staan. Uiteindelijk kreeg ik te horen: “Mevrouw, voor ons is denk ik duidelijk dat we u heel graag aan boord willen. Maar denkt u er aub nog even goed over na want … en daarom vermoed ik dat u net iets te ondernemend bent voor ons”.
Dat woord ondernemend. Dat bleef maar terugkomen.
Uiteindelijk ging ik dan toch maar uitzoeken of er dan toch iets mee te doen viel, met dat ondernemend zijn… het zou uitmonden in Kanli.be
