Shikoku88 of oHenro zeggen je wellicht niks. Compostella zegt je allicht wat meer. Pelgrimstocht is wat de beiden verbindt.
Shikoku is de bekendste boeddhistische pelgrimstocht in Japan. Ik hoorde er voor het eerst over tijdens mijn eerste trip naar Japan. Tijdens de vrij hectische voorbereidingen (ik plande die eerste hele trip in slechts een paar weken) kwam Mt Koya in het vizier. Iemand had nl. gezegd dat je minstens een keer in een tempel zou moeten gelogeerd hebben.
Ik verbleef er 2 dagen en maakte er een wandeling die heel wat grenzen verlegde.
Most people live—whether physically, intellectually or morally—in a very restricted circle of their potential being. We all have reservoirs of life to draw upon of which we do not dream.
William James
Hoe het begon
Om te snappen welke grenzen ik daar begon te verleggen, moet je eerst een veel ouder verhaal kennen.
Ik was een couveuse-kindje. Te vroeg geboren.
Ik leerde later dan de curve stappen. Voor de voorloper van Kind & Gezin was dat al alarmerend. Toen ik begon te stappen viel ik vaak stijf achterover. Ik heb X-benen, heb steunzolen gedragen, er zit ook ergens iets in mijn heup niet helemaal volgens de norm, en ga nog maar even door.
Mijn ouders en grootouders waren bezorgd. Ik werd van de ene naar de andere dokter gebracht. Alles om mij toch maar binnen de norm te laten passen, of ten minste binnen de grenzen van wat werd gedacht dat fysiek nodig zou zijn om een goed leven te leiden. Als ik erop terugkijk mag dat laatste woord gerust met lange ij. Maar goed.
Op school was ik altijd diegene met de rare schoenen (in gewoon ogende schoenen pasten geen steunzolen samen met mijn lompe platvoeten). Ik was altijd de laatste die gekozen werd als er in teams werd verdeeld tijdens de turnles. Zonder uitzondering kwam ik als laatste over de streep bij iedere loopopdracht. Nooit haasje over gesprongen. Nooit radslag gedraaid.
En dan was er dat verdikt van die dokters. De uitspraken over wat ik wel en misschien niet zou kunnen. De impact die mijn holle rug zou hebben. Maar vooral de pijn die ik zou kunnen gaan krijgen en de gevolgen die dat zou hebben op termijn.
Het galmt nog in mijn hoofd. Ik weet zelfs niet meer welke dokter de woorden sprak, maar ik zie vooral dat tekeningetje nog voor me dat erbij werd gemaakt. De kans bestond dat ik mijn 35ste verjaardag niet zou vieren zonder pijn in heupen en benen en dan zou er allicht geopereerd moeten worden. Zowel uit boven als onderbeen een wig wegzagen zodat mijn benen recht zouden komen te staan. 4 dubbele open beenbreuk zeg maar. On purpose. Even je leven op pauze.
De steunzolen en de maandenlange kine-sessies, ik heb ze eens ik volwassen werd bewust op pauze gezet. Even zien wat er zou gebeuren. Niks. Buiten het feit dat ik normale elegante schoenen kon dragen.
Nu…
Intussen word ik er 40… geen vuiltje aan de lucht.
Die eerste wandeling langs een Henro-pad op Koya-san. Het was betoverend mooi en zonder het te beseffen verlegde ik grenzen.
Er had altijd iemand klaar gestaan met een hand voor iedere lastige stap. Nu niet en het lukte nog ook.
Sinds mijn bezoek aan Koyasan wil ik de Shikoku uitlopen.
Vandaag is het zo ver. De eerste stappen zijn gezet. Als je graag mee reist, klik dan even door naar de video’s.
In een rugzak van 7kg is geen plek voor laptop of iPad en dus is typen nogal lastig ;-)
