21/2

Vandaag afspraak bij Mr Fukuda, erkend als cultureel levend erfgoed. Ik krijg er een workshop aangeboden in Suminagashi Japans gemarmerd papier. Dat leek even naast de kwestie maar in realiteit heb je dezelfde state of mind nodig om het volgens de regels van de kunst te doen! En ook al was er geen vertaler aanwezig en verstonden we geen woord van elkaar was het een geweldige ervaring.

Heel bijzonder hoe water en inkt op elkaar reageren als je heel dichtbij kijkt.

 

 

Na de middag breng ik een bezoek aan het washi-museum van Echizen. Zelf een velletje papier geschept. Papier wordt hier na het scheppen eerst met sterke vacuum aangezogen en dan in een oven gedroogd. Na 10 minuten heb je je eigen velletje mee naar huis, kurkdroog. Da’s wat anders dan de droogtijden bij ons ;-)

Klein staaltje papierkunst in de museumshop…

22/2

Vandaag had mijn gids een afspraak geregeld bij 2 papierworkshops. Echizen bleek echter echt heel landelijk, zo landelijk dat de WIFI het niet overal deed en ik hopeloos verloren fietste op weg naar de eerste afspraak. Maar geen nood, ik werd met open armen ontvangen bij opnieuw levend erfgoed…

Oki Keiji schept het papier voor de diploma’s van Universiteitsstudenten van Tokyo wanneer ik aankom. Diploma per diploma met de hand, elk blad in 3 laagjes en met watermerk. Indrukwekkend!

Naast dit papier wordt hier ook nog papier geschept voor aquarel en etsen. Allemaal op basis van de mitsumatavezel. Niet echt mijn winkel dus, maar wel interessant om al deze verschillende papierwerkplaatsen op zo’n kleine oppervlakte samen te vinden.

Dan brengt Mevrouw Oki me richting Ryozo, de werkplaats van de familie Yanase. Hier vind ik een indrukwekkende installatie.

 Het is nog altijd handgeschept papier, maar hier letterlijk aan de lopende band. Zowel man als vrouw, 2 generaties samen staan hier papier te scheppen. Inpakpapier voor luxesnoepgoed in 2 kleurtjes.

In deze werkplaats wordt ook nog kantpapier geschept en papier voor Japanse wanden.  Mr Yanase geeft mij wat staaltjes mee en Yasuhiro, de “papier-samurai”, brengt me bij de kers van vandaag: de werkplaats van Heizaburo. In deze werkplaats wordt niet enkel het meest geschikte papier gemaakt, het is heel zacht en fluisterend papier… dat bevestigt voor mij nu al wat iedereen hier beweert: het is papier van de hoogste kwaliteit…

Mr Heizaburo is 2 maanden eerder overleden, maar zijn dochter nam de zaak over en is door Yanase zonet bereid gevonden om mij te ontvangen. Wat een eer! En wat een werkplaats! Hier werken tientallen mensen. Ze verwerken er de vezels van kozo, gampi en mitsumata tot sumi-e en ander papier.

 Ik krijg hier een uitgebreide rondleiding van het voorbereiden van de vezels tot het drogen van de vellen. Uiteraard heb ik papier bij en kan ik niet wachten om het ook te gaan gebruiken!

Het regent pijpenstelen! Het giet!

Ik maak dus van de nood een deugd en ga er rustig tegenaan deze ochtend. Eerst even de baggage verzenden. Hier heb je een speciale dienst voor: Ta-Q-bin. Voor een appel en een ei verzend je daarmee je baggage naar de andere kant van het land. Gelukkig kan je hen ook vragen om hun efficiency on hold te zetten (gewoonlijk doen ze dat ook nog binnen de 24u). Zo kan ik dus licht gepakt naar Echizen, en krijg ik mijn baggage terug in Nara.

De weinige baggage die ik nog heb wil ik ook graag even kwijt, dus even langs het station (in elk station en ook in vele departmentstores vind je hier zeeën van lockers, superhandig!!).

Daarna keer ik terug naar de Zen-tempel (ik wilde graag de stempel en Mayu vertelde ook dat het één van de weinige is waar je ook het interieur mag bekijken).

Waauw! Dat was de moeite, maar geen foto’s toegestaan binnen dus jullie zullen het moeten doen met de buitenkant! En ook die is de moeite… nu snap ik waarom het regent… ik had me gisteren nog afgevraagd hoe die grachtjes er dan zouden uitzien…

Daarna op weg naar Echizen… nou ja, bijna… eerst de juiste locker vinden (gelukkig had ik een foto getrokken van het plan bij de uitgang), dan een zetel reserveren (had ik beter vanochtend gedaan)… trein gemist. Dus de volgende genomen… maar het regende nog altijd…

 

WAT EEN GELUK dat het regende! Het leek wel of ik door een suibokuga-landschap reisde… ook de bus nemen ging nog vrij vlot, al werd wel heel duidelijk dat ik nu echt aan het diepe eind van het taalbad zit! ;-)

En dan die ontvangst! Ik werd door iedereen getrakteerd, op eten, drinken én op karaoke… dat moesten dan wel de Carpenters worden hé…

De titels voor deze posts beginnen een alsmaar grotere uitdaging te worden. ’t Is alsof ik op zo’n taart in laagjes zit en elke dag wordt daar een nieuw laagje onder geschoven…

Ik bedenk wel dat jullie, ondanks de tekst en beelden nog veel missen… dus bij deze een poging om jullie al een stapje dichterbij te brengen…

Geur

Die kan je best simuleren door een kop popcornthee onder je neus te zetten terwijl je verder leest, of wat wierook. Niet direct bij de hand? Dan zou ik even langs Hashi surfen…

Geluid

Vaak nogal overheersend aanwezig… bij elk kruispunt is er een koekoek (al is dat dus geen vogel maar de hulp voor blinden en slechtzienden)…
In elk station, winkelcentrum,… “elevatormusic”, instrumentale Amerikaanse klassiekers… zoals bijvoorbeeld deze die al een paar dagen door mijn hoofd spookt. Zet die effe op voor je verder leest ;-)

Over naar vandaag 19/2

Vandaag eindelijk de ontmoeting met Mayu, die al zoveel voor mij deed de afgelopen weken.

Eerst een bezoek aan het bamboe-bos van Arayashima. Mayu had dat vroeg gepland zodat er minder volk zou zijn… het was verlaten ;-) Zelfs Mayu had het nog nooit op deze manier kunnen bezoeken… Bij het schrijn aan de ingang van het bos maak ik van haar aanwezigheid gebruik om uit te vissen waarvoor al die geluksbrengers nu precies dienen… “Voor veel kinderen” “Neen, dank u” “Voor een mooie nieuwe relatie” “Nieuw heb ik niet nodig want mooi heb ik al” … en zo gaat het dus even door…

We gaan dan maar zonder geluksbrenger verder met het bezoek aan het bos…

Bij de uitgang merken we plots een pad op zonder schutting en besluiten ook daar even door te wandelen. Daar komen we 2 kleine beeldjes tegen met Yen-muntjes op het hoofd. Dus vraag ik mijn gids uit… “Dat doen mensen om de goden te danken voor alle mooie dingen die gebeuren”. Dat was het dus, hier moest ik dus even aan deelnemen!

Vervolgens gaan we richting buitenwijken voor de lunch. Op aanraden van Mayu voor de Kaisendon (Sakana no dombori – dombori met vis) gegeten. Zalig lekker! Een rijstschotel met rauwe vis erop en viseitjes.

Dan naar de afgesproken plek waar we met een paar andere leden van de Good Samaritan Club hebben afgesproken. Samen gaan we naar de ruimte die Mevrouw Kono speciaal voor ons heeft afgehuurd voor een sumi-e workshop. Heel verrijkend die ervaring! Fijne complimentjes gekregen van de sensei! Een heel andere manier geleerd om het penseel te vullen, geleerd hoe bamboe in de wind te schilderen en de theorie meegekregen om ook bamboe in de regen te gaan schilderen! Kortom, een hele hoop! Heel blij dat ik dit mocht meemaken!

Maar toen was de dag dus nog niet om… Mevrouw Kono had ook een tentoonstelling aangeraden…

Op het domein van de Shokokuji tempel (2de van de 5 Zen-tempels van Kyoto) in het museum Jotenkaku zouden we vooral de werken observeren van 伊藤若冲 – Itō Jakuchū. Super!

Maar… dit was dus nog maar de slagroom, Mayu had ook een adres van een winkel meegekregen…

En dus stonden we een half uurtje later voor dit winkeltje… allebei bijna sprakeloos voor dit geveltje…

De dame van de winkel wilde eerst zien wat ik al presteerde bij Mevrouw Kono… “Ik zie dat dit geen werk is van een beginner” (Oef! ;-)) “Blijf aub zolang u wil en vraag er maar op los!” Wat kan een mens meer wensen? Ze heeft voor mij bijna de helft van haar winkeltje uitgehaald :-)

Dank je, Mayu, voor de geweldige dag!

 

Gisteren dus in een ooghoek shodo opgemerkt in het gebouw van het museum voor Westerse Kunst in Ueno Park. Puur toeval!

Eigenlijk dacht ik dat museum over te slaan maar dat zat mee in een combi-ticket… dus waarom dan ook geen blitsbezoekje… En neen, die calligrafen bleken niet uit het Westen te komen, het zijn Japanners…

Maar goed, de tentoonstelling zou vandaag pas open gaan, dus ik terug naar Ueno.

Ondanks de goeie raad van S. over de goedkoopste vervoeropties bracht de zon vanochtend nog een betere optie: de immer gratis benenwagen… Mét een dikke halve ton extra’s onderweg naar Ryogoku station.

Nu ik die foto terugzie vind ik het jammer dat ik er zelf niet bij ben gaan staan. Misschien toch maar eens zo’n armprotese (selfiestick) kopen.

Even verder… surprise! Een traditionele tatami-werkplaats…

En dan dus bewust naast Googlemaps gelopen, de lange weg naast het water gekozen … Zoiets lees je dus nergens, maar gisteren hadden S. en ik het nog over het feit dat het zovelen ontgaat hoeveel water er is in Tokyo… Dat vond ik dus zonde om over te slaan! Iedere brug ziet er totaal anders uit en dat zou je doen geloven dat je elders bent!

Dan de tentoonstelling (daar maak ik een aparte post van want die was desupercaligrafalisticexpialishodocious!)

Allez, klein voorsmaakje dan.

        
En dan de belofte aan Kiéro: alle beren van Ueno Zoo op de gevoelige plaat vastgelegd. (maar die willen nu niet uploaden… ze volgen dus mss morgenvroeg)

Samen met wat observatie voor traditionele Sumi-E…

En dan was het al middag… Al late middag zelfs omdat die expo zo goed was en omdat ik daarom toch maar  besliste om wat later te vertrekken.

Uiteindelijk om 16u 33 vertrokken met de shinkansen richting Kyoto. Reisgids erbij gepakt: “vraagt u bij de stoelreservatie naar een stoel bij het raam aan de rechterkant om Fuji-san te kunnen zien”. Wist ik dus niet voor het opstappen, jammer…

Opgestapt, plaats gezocht. Raad eens waar mijn plekje was… Yes! I’d got a golden ticket! Bij het raam, aan de rechterkant!

En weet je, hier zijn ze heel bijgelovig… Ik dus ook nu. Mij dunkt dat als ge de top van Fuji-san niet hebt kunnen zien door de wolken dat ge dan minstens nog eens moet terugkomen… Ja, lap!

(ook deze bewijzen moet ik vandaag schuldig blijven :()
Maar neen, ’t was nog niet gedaan! Net aangekomen in Kyoto. Bij vertrek thuis dacht ik: “Ik ga mij ginder toch een fles Shiseido shampoo zien te vinden, zoals meter vroeger voor mij kocht”

Raad eens wat mijn badkamer mij te bieden heeft…

Zaaalig zo’n dagje vol van verrassingen! Verder lezen Surprise!

Waauw! Echt een fantastische dag gisteren! Puur genieten!

Ueno Park

   
  
  De eerste さくら (sakura of kersenbloesems) zijn gespot!

Maar ook winterpioenen…  

   

 En dan… Kwijlen in het nationaal museum…

   
    
  
Onderweg naar ander stadsdeel … Gatcha! In Akihabara

   
 
Om nog meer te kwijlen…

Bij winkeltjes onderweg… 
  

Nao Paper (een tip van M. uit Brussel) Naar de norm hier een enorme winkel waar enkel de vloer niet is versierd met handgeschept papier.  
   
Ik denk dat de beelden voor zich spreken ;-)

En toen ik langs het hoogtepunt van de dag ging, een artiest die met Sumi-E kinderboeken illustreert waren alle batterijen critically low dus even surfen naar www.toyokunihonda.tokyo of nekomacho voor extra beeld!

Vandaag startte een calligrafie-tentoonstelling in een ander deel van Ueno Park dus daar terug naartoe geweest… Verslag volgt!

Net een nieuw mailtje uit Japan binnen. Van M., een studente die op vrijwillige basis toeristen rondleidt en zo haar Engels oefent. Ik heb tijdens mijn voorbereiding verschillende zo’n organisaties gevonden. ’t Lijkt mij echt spek naar mijn bek. Je geeft je wensen door via hun site of via e-mail en dan reageert 1 van hun leden. Je spreekt dan met de persoon in kwestie de duurtijd van de uitstap af. Je moet uiteraard wel de toegangen, lunch en verplaatsingen voor je gids betalen – logisch – maar voorts doen ze het voor het plezier (of voor de vrede op aarde). 

M. had al een tijdje geleden aangegeven dat zij mij een rondleiding zou geven door Kyoto. Dat op zich was al leuk. Tof! Ik keek er al zo naar uit om een privé-gidsbeurt te krijgen, maar blijkbaar was dat toch niet genoeg…

Ik had bij de aanvraag via de vereniging al aangegeven dat ik interesse had in sumi-e.  Ze reageerde dat zij ooit shodo beoefend had en dat ze graag een gidsbeurt zou verzorgen rond die thema’s… Mijn geluk kon eigenlijk al niet meer op…

Van mijn teerbeminde sumi-e bronnen had ik immers al vaak gehoord dat sumi-e in Japan een beetje in de vergeethoek aan het raken is. Dat er al maar minder vakmensen te vinden zijn die onze materialen vervaardigen. Het zogenoemde nationale levende erfgoed vindt maar moeilijk opvolging.

En vandaag dus een nieuw mailtje van mijn gids in Kyoto… en wat voor een!

Bij de voorbereidingen voor onze tocht kruiste ze het pad van een sumi-e artieste die ons nu graag wil ontvangen. Dat zij door het gesprek met deze dame zo geïntrigeerd is geraakt door de techniek dat ze het zelf ook wil proberen. Of ze een lesje mocht regelen en, indien ja, dat er geen sprake van kan zijn dat ik haar workshop betaal…

Euh, kan er dan nu iemand even in mijn arm komen pitsen?

En weet je wat nu het strafste is aan het verhaal? Dat dit het zoveelste mailtje is in die trend. Wat voel ik me welkom in Japan! Je kan je amper voorstellen wat er zo nog allemaal in het verschiet ligt de komende weken… De kindjes vinden het minder maar ik tel de nachtjes zoals zij dat doen naar hun verjaardag! Het wordt de moeite! Nog 12 keer slapen!!

  Verder lezen Japanse krijgt goesting in sumi-e ;-)