Gek misschien maar sinds begin van dit jaar kom ik regelmatig mensen tegen die met 2 op stap zijn maar de weg niet kunnen vinden… die de weg niet of amper kunnen zien… blinden en/of slechtzienden die samen op stap zijn…
Nochtans, als je sommigen bezig zou zien… Dan voel ik mij soms een slak naast zo’n speedy gonzales die wekelijks van Antwerpen pendelt naar Molenbeek en sneller van perron naar perron geraakt dan ik dat doe… ’t Zal wel de invloed zijn van alle prikkels van reclame en dergelijke zeker die maken dat wij alles willen gezien hebben?
Wie net als ik al eens een paar dagen moest overleven zonder zicht, die kan zich waarschijnlijk al niet voorstellen hoe je in godsnaam de deur uit geraakt zonder iets te breken… mijn bewondering voor deze mensen was dus al groot…
Als je met de ervaring van een kras in je hoornvlies op reis gaat naar Japan dan zie je hoe weinig aangepast onze publieke plekken eigenlijk zijn. Ginds liggen overal geribbelde straatstenen om hen te gidsen. Elk rood licht heeft er geluidssignalen om hen te gidsen, tot zelfs in het kleinste dorpje… En nog veel straffer: als er ergens gewerkt wordt – al is het de onderhoudsbeurt van de lift die een uurtje duurt- dan worden de geribbelde straatstenen afgeplakt en wordt er voor blinden en slechtzienden een omleiding aangelegd. Dat zijn dan plastiek tegeltjes die op vloeren en voetpaden worden bevestigd zodat ze opnieuw ribbels kunnen volgen… komt er tijdens de aanleg van de omleiding iemand aanlopen dan wordt de werkman even begeleider…
Mijn bewondering voor de (mobiliteits)strijdvaardigheid van de slechtzienden bij ons was dus nog gegroeid…
3 weken geleden merkte ik 2 zoekende slechtzienden in de stationsbuurt, ze wilden naar de Molenborre… Ze hadden echter liever geen hulp, op het aangeven van de windrichting na… Ik moest diezelfde richting uit en zag 20 stappen verder hoe de toegang tot de Basiliekstraat door de werken meer dan volledig was versperd. Geen steen voetpad was nog vrij, zelfs voetgangers moesten omlopen en die omleiding was zelfs voor zienden geen evidentie. Ik ben teruggekeerd en heb hen dan toch kunnen ompraten… ik mocht hen naar de Molenborre begeleiden… Zo leerde ik dus Geert kennen.
En vandaag zag ik Geert opnieuw lopen bij het station… Dus eventjes dag gezegd en ja hoor, vandaag mocht ik meesporen naar Brussel. Ik werd zelfs getrakteerd! Hij had meteen gehoord dat ik niet helemaal tiptop was… ik begin te geloven dat hij helderziend is ;-)
In elk geval een zeer boeiende trip… als je bedenkt dat er blinden zijn die voor een klas kernautisten lesgeven, dat die zelfs muziektherapie geven aan wat voor anderen wellicht de moeilijkste gevallen uit de klas zijn… ik vraag me af hoeveel leerkrachten er met gesloten ogen zouden durven lesgeven… laat staan voor een bijzondere klas…
Toch weer een mooi bewijs van hoe sterk een mens zich soms laat fnuiken door zijn eigen overtuigingen… maar vooral hoeveel kracht er kan uitgaan van iets écht willen… ontzettend veel bewondering voor Geert! Hopelijk krijgt hij snel de kans om meer muziektherapie te gaan geven, want dat is wat hij het liefste wil!
Wie een tip in die richting heeft, mag die gerust doorgeven…