Zo beschreef een kennis het onlangs. Herkenbaar. Net ik, maar dan lang geleden, EXACT 5j geleden. En daarom deel ik hier de tocht naar een ander leven.
De situatie op het werk had een ultiem dieptepunt bereikt. Een 5de leidinggevende in 1,5j tijd (voor de volledigheid ik veranderde niet van job he, de leidinggevenden hielden het gewoon niet lang vol bij dat bedrijf) vond het op haar eerste dag nodig om mij te behandelen als onbestaande. Bevend van de stress ben ik thuisgekomen.
Doktersverdict: overspannen. Thuis voor de rest van de week.
Ik had nog gedacht: oei, dat wordt controle.
Laatste dag ziektebriefje. Ik sta op en voel me beter, eigenlijk net goed genoeg om aanwezig te zijn. Maar ik herinner mij ook de uitbrander van HR aan een collega die dat had gedaan zonder medisch attest van werkhervatting. Tegen dat ik bij de dokter zou mogen langsgaan zou de werkdag om zijn. Maandag zal ik me nog beter voelen en dan is dat voor iedereen beter.
Om 14u gaat de bel. Zoals voorspeld, controle-arts. Voor niks was er budget, behalve controles blijkbaar. Ik ben aan de grond genageld. Op slag beefde ik weer als een blad.
“Mevrouw, geen paniek. Blijft u aub ademen en doe 1 stap opzij zodat ik binnenkan”. Ik kan die zin nog altijd horen. Alsof ik ergens op Pluto stond toen ik hem hoorde.
“Mevrouw, beloof mij dat u terug naar uw huisarts gaat want dit kan echt niet. Maandag mag u echt niet gaan werken” zei hij na een kort gesprek. Daarin had ik de pesterijen kort geschetst.
Maar het werd dus verlenging
Een controle-arts die je naar de dokter stuurt dat had zijn effect niet gemist.
Onze huisarts kende mij duidelijk te goed, die wist dat ze niet moest denken aan me lang thuisschrijven. 2 weken extra thuis en dan terug voor controle.
Ik zag het als een ultieme kans om mythes uit de wereld te helpen.
Even ziek blijven leek even de enige optie om mijn psychologische veiligheid te garanderen. Die werkplek was voor mij zo toxisch dat er niet te overleven viel. Maar te lang ziek blijven betekende ook op uitkering terugvallen en helemaal geen uitweg meer hebben. Zo was het althans in praktijk. Ik zou de derde zijn op ziekenkas dat jaar, de derde waar geen loon meer voor moest worden betaald. Een derde besparing.
Als een bezetene solliciteren dan maar. Sollicitatiegesprekken boeken bleek geen probleem, ze voeren dat was andere koek. Bij iedere vraag over mijn huidige job barstte ik uit in tranen. 3 keer in een week tijd. En bij die laatste had ik er thuis echt op geoefend, het mocht niet baten.
Thuisblijven was geen optie. Werken eigenlijk ook niet. Aanwezig zijn misschien nog net wel.
Ik deed alles om maandag 4/1 terug op post te staan en ervoor te gaan. Het resulteerde uiteindelijk in ontslag diezelfde week. Dat werd dan een volgend hoofdstuk in de horrorfilm. Opzeg volledig presteren noch uitbetalen was voor mijn werkgever een optie, mijn verlof moest eraf. Ze wouden mij niet meer zien, maar ook niet uitbetalen. Wettelijk gezien zou verlof nemen de opzeg verlengen, maar die wet kende HR nog niet.
Ik besloot het om te buigen, overtuigde later ook de vakbond om er niet tegenin te gaan. Ja ik had recht op dit en op dat. Maar ik wilde er alleen maar van af. En zo snel mogelijk. Ik wilde vrij zijn.
Dus plande ik verlof in voor de laatste weken opzeg.
“Ik weet wat jij gaat doen” werd thuis gezegd die avond, “jij gaat naar Japan hé”.
Ik voelde instant een boost aan energie en adrenaline. Maar direct ook schuldgevoel. “Als jij hier maar uit geraakt”. Een van de mooiste momenten uit een hele rare periode.
Dat vooruitzicht maakte dat ik mij uit mijn bed kon slepen, iets presteren en naar huis. Een snack in de mond, een uurtje dingen regelen voor de reis en dan bed in. Dankbaar voor mijn partner die alles even overnam.
Toen kwam het exit-gesprek: als ik echt niet anders vond mocht ik zeker terug komen solliciteren. (WTF?!?)
Ik bedankte voor de kans en hoopte dat ik nooit zo laag zou hoeven vallen.
En daar zit je dan. Een lening, geen job, 2 kinderen, heel veel willen wat buiten bereik lijkt en toch dat vliegtuig op stappen. Niet normaal. Gelukkig kon ik de eerste dagen in Tokyo bij een vriendin logeren. Vaak keerde ik voor zonsondergang al terug naar mijn kamer. Moe, maar telkens weer zoveel rijker en tegen dat ik thuis was toch ook behoorlijk heropgeladen en mentaal veel sterker.
Solliciteren liep al iets makkelijker. Maar “u bent te ondernemend” klonk het nu. Voor een zelfstandigenstatuut was het niet het moment dacht ik… want heel eerlijk, ik was nog lang niet de oude.
Naast het solliciteren startte ik vrijwilligerswerk.
Wat later wilde een andere ex-werkgever mij tijdelijk terug aan boord. Ik ontdekte payrolling. Zo konden we in alle vrijheid en in functie van mijn energie-niveau samenwerken. Ik kon terug écht nuttig werk doen, voldoening krijgen, alles opnieuw opbouwen.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik een klein jaar later kon starten als zelfstandige in hoofdberoep. En kort daarna verdiende ik al opnieuw wat ik in loondienst had.
Hoe doe je dat dan?
Tja, het antwoord op die vraag ben ik lang schuldig moeten blijven. Ik deed dingen en daar kwam resultaat uit, dacht ik.
Pas toen ik in 2018 de Harada-methode leerde kennen besefte ik wat er was gebeurd. Er zaten in die techniek heel wat dingen die ik deed, en andere dingen die mij leerden waarom er weer andere dingen niet werkten.
Het werkte zo goed voor mij dat ik in 2020 ook Harada-coach werd zodat ik ook anderen kan helpen op hun pad. Benieuwd hoe jij aan de slag kan gaan? Lees het boek en/of neem contact op.
Gouden raad: neem een nekkussen en oordopjes mee. Alleen dan kan ik althans de slaap vatten tijdens de vlucht.
