Snoeptuin, Japans geïnspireerd

Dat is wat ik met onze achtertuin wil aanvangen.
Daarmee bedoel ik dat wat er in de tuin staat liefst niet enkel mooi maar ook eetbaar mag zijn ;-)
Liefst inheemse en eetbare planten en fruit.

Hieronder vind je een lijst terug met eetbare planten die we nu hebben staan. Inclusief links naar info en recepten waar mogelijk. Tips zijn altijd welkom via de contactpagina!


Kaasjeskruid – Malva sylvestris

Zon- halfschaduw
150cm hoog (en breed)
Bloeitijd 6-10
Bijenplant

Weetjes

Recepten

Eind juni

Bergamotplant – Monarda didyma

Zon
100 cm hoog (30 breed)
Bloei 6-9
Bijenplant

Weetjes en recepten

Bergamot thee: bladeren en bloemen eerst drogen.

Half april
Eind juni ca 70cm hoog

Prachtanjer – Dianthus superbus

Zon
Hoogte 60 cm
Bloei 6-10
Bijenplant
tweejarig

Weetjes en recepten
enkel de bloemblaadjes zijn eetbaar
gebruikt in saus, inmaak, desserts en gebak

Half april
Eind juni 60 cm

Anijshyssop – Agastache foeniculum

Zon
80cm hoog (40 breed)
Bloei 6-9
Bijenplant

Weetjes: blad bruikbaar in thee

Eind juni

Moerasspirea – Fillipendula ulmaria
Reine des prés

Zon
150cm hoog 50 breed
Bloei 6-8


Weetjes en recepten
Amandelhoninggeur en smaak


Daglelie – Hemerocallis citrina

Zon – half schaduw
Hoogte 80 cm
Bloei 6-7

Weetjes
Heel de plant is eetbaar, de bloemen, de verse bladtoppen en de vlezige knollen. De bloemen kunnen in elk stadium geoogst worden en zijn in elk stadium verschillend in smaak en textuur. De bloemknoppen worden gebakken, gefrituurd in tempura of toegevoegd aan roerbakgerechten. De bloemende bloemen zijn lekker knapperig en extra zoet door de nectar. Deze worden dan dikwijls als zoete garnering gebruikt in allerlei desserts. De uitgebloeide bloemen worden meestal gebruikt om stoofpotjes of soepen te dikken. Bron: denoudekastanje.be

Half april
Eind juni

Salvia Sclarea – Scharlei of muscaatsalie – Sauge scarlée

Zon
80 hoog
Bloei 6-9
Bijenplant

Bloem eetbaar en medicinaal, muscaatgeur


Maggiekruid – Lavas

Zon
120 cm hoog, loopt uit via wortels
Bloei 6-9
Bloemen trekken vliegen aan

Lekker als aanvulling op bouillon of in sla (beperkt gebruiken want smaakt vrij sterk

Recepten


Pimpernel
Zon
60 cm hoog
Bloei 5-9

Hazelnoot-komkommersmaak. Ik voeg graag wat verstedelijkte blaadjes toe aan iedere salade.

Andere recepten

Oerprei – Bolletjesprei

Dit is een knolgroente die mooi staat tussen andere bloembollen. Je kan ze verwerken als normale prei. Meer info

Blauwe bosbes – Vaccinium Corymbosum Elliot
Zon
2m hoog

Lekkere bessen
Varieteit waarvan het blad in de herfst kanlrood kleurt en dus ook dan zorgt voor extra kleur in de tuin.

Vanwaar ik de meeste planten in mijn tuin haal?

www.ecoflora.be (webshop) daar kan je filteren op hoogte, grondtype, standplaats en dergelijke. Superhandig en superservice ook in de winkel zelf. En neen, deze link is niet gesponsord en ik word ook niet betaald om deze blog te schrijven.

Share

Het pad naar Shikoku

Shikoku88 of oHenro zeggen je wellicht niks. Compostella zegt je allicht wat meer. Pelgrimstocht is wat de beiden verbindt.

Shikoku is de bekendste boeddhistische pelgrimstocht in Japan. Ik hoorde er voor het eerst over tijdens mijn eerste trip naar Japan. Tijdens de vrij hectische voorbereidingen (ik plande die eerste hele trip in slechts een paar weken) kwam Mt Koya in het vizier. Iemand had nl. gezegd dat je minstens een keer in een tempel zou moeten gelogeerd hebben.

Ik verbleef er 2 dagen en maakte er een wandeling die heel wat grenzen verlegde.

Most people live—whether physically, intellectually or morally—in a very restricted circle of their potential being. We all have reservoirs of life to draw upon of which we do not dream.

William James

Hoe het begon

Om te snappen welke grenzen ik daar begon te verleggen, moet je eerst een veel ouder verhaal kennen.

Ik was een couveuse-kindje. Te vroeg geboren.

Ik leerde later dan de curve stappen. Voor de voorloper van Kind & Gezin was dat al alarmerend. Toen ik begon te stappen viel ik vaak stijf achterover. Ik heb X-benen, heb steunzolen gedragen, er zit ook ergens iets in mijn heup niet helemaal volgens de norm, en ga nog maar even door.

Mijn ouders en grootouders waren bezorgd. Ik werd van de ene naar de andere dokter gebracht. Alles om mij toch maar binnen de norm te laten passen, of ten minste binnen de grenzen van wat werd gedacht dat fysiek nodig zou zijn om een goed leven te leiden. Als ik erop terugkijk mag dat laatste woord gerust met lange ij. Maar goed.

Op school was ik altijd diegene met de rare schoenen (in gewoon ogende schoenen pasten geen steunzolen samen met mijn lompe platvoeten). Ik was altijd de laatste die gekozen werd als er in teams werd verdeeld tijdens de turnles. Zonder uitzondering kwam ik als laatste over de streep bij iedere loopopdracht. Nooit haasje over gesprongen. Nooit radslag gedraaid.

En dan was er dat verdikt van die dokters. De uitspraken over wat ik wel en misschien niet zou kunnen. De impact die mijn holle rug zou hebben. Maar vooral de pijn die ik zou kunnen gaan krijgen en de gevolgen die dat zou hebben op termijn.

Het galmt nog in mijn hoofd. Ik weet zelfs niet meer welke dokter de woorden sprak, maar ik zie vooral dat tekeningetje nog voor me dat erbij werd gemaakt. De kans bestond dat ik mijn 35ste verjaardag niet zou vieren zonder pijn in heupen en benen en dan zou er allicht geopereerd moeten worden. Zowel uit boven als onderbeen een wig wegzagen zodat mijn benen recht zouden komen te staan. 4 dubbele open beenbreuk zeg maar. On purpose. Even je leven op pauze.

De steunzolen en de maandenlange kine-sessies, ik heb ze eens ik volwassen werd bewust op pauze gezet. Even zien wat er zou gebeuren. Niks. Buiten het feit dat ik normale elegante schoenen kon dragen.

Nu…

Intussen word ik er 40… geen vuiltje aan de lucht.

Die eerste wandeling langs een Henro-pad op Koya-san. Het was betoverend mooi en zonder het te beseffen verlegde ik grenzen.

Er had altijd iemand klaar gestaan met een hand voor iedere lastige stap. Nu niet en het lukte nog ook.

Sinds mijn bezoek aan Koyasan wil ik de Shikoku uitlopen.

Vandaag is het zo ver. De eerste stappen zijn gezet. Als je graag mee reist, klik dan even door naar de video’s.

In een rugzak van 7kg is geen plek voor laptop of iPad en dus is typen nogal lastig ;-)

Share

Anders naar werk gaan kijken

Na mijn terugkeer uit Japan in 2016 was er dus heel wat veranderd in mij. Ik ging op een heel andere manier naar mijn leven kijken na mijn ontslag. Nog voor de afreis had ik voor een paar jobs gesolliciteerd en intussen waren er een paar gesprekken vastgelegd. Het was heel gek allemaal.

Een uitnodiging voor tests en gesprek om als intern trainer aan de slag te gaan bij een nationale organisatie. Ik stapte vol vertrouwen binnen want dit lag 100% in lijn met wat ik eerder deed. Ik kwam in een zaaltje terecht met 2 hyperstressed mede-sollicitanten. Ik had me nog nooit zo zelfzeker gevoeld! Ik dacht: jullie moeten eens alleen op reis, dan wordt dit voor jullie ook echt peanuts. Ga loopbaancoaching volgen en wring je toch niet meer in bochten voor jobs waar alleen het loonpakket je interesseert.

Lees: het was een klucht.

Het gesprek kwam eraan. Ik werd als eerste binnen gevraagd, blijkbaar omdat ik het sterkst had gescoord. Ook hier bleef ik gewoon op mijn strepen staan. Uiteindelijk kreeg ik te horen: “Mevrouw, voor ons is denk ik duidelijk dat we u heel graag aan boord willen. Maar denkt u er aub nog even goed over na want … en daarom vermoed ik dat u net iets te ondernemend bent voor ons”.

Dat woord ondernemend. Dat bleef maar terugkomen.

Uiteindelijk ging ik dan toch maar uitzoeken of er dan toch iets mee te doen viel, met dat ondernemend zijn… het zou uitmonden in Kanli.be

Share

15 januari 2016

Het lijkt een banale dag en de reden waarom ik hem onthou lijkt ook banaal: ik heb tickets besteld.

Maar ’t waren heel symbolische tickets.

December 2015 had ik bijna de hele tijd thuis gezeten. Bevend van de stress. Ik had op relatief korte tijd verschillende keuzes gemaakt in mijn loopbaan die me zuur begonnen opbreken. Fysiek was ik een wrak. Ik had geen uitzicht meer, wist eigenlijk niet meer in welke bocht ik me nog zou wringen om te overleven en tegelijk een inkomen te hebben.

Ik had me 4de januari naar het werk gesleept.

De 6de was mijn eerste verlofaanvraag al een feit. Het was dat of terug naar de dokter. Bij het minste begon ik te beven als een blad, ging ik een kwartier lang uithuilen op toilet. Ik kon die waanzin echt niet meer aan.

6 januari werd ik ontslagen. Het was gek genoeg een eerste klein lichtpuntje… het zette me aan het denken. Maar het was ook enorm angstaanjagend. Ik kon nu niet anders dan een andere inkomstenbron zoeken, maar wel vanuit niks.

Gelukkig had Thomas me de les gelezen

We hadden in 2015 geprobeerd extra voor onszelf te zorgen. Een abonnement bij het cultureel centrum zou voor het nodige vertier zorgen. Er bleek alleen 1 stand-up comédienne te weinig te zijn om het abo op te gebruiken. ;-)
Ik had dat laatste ticket dus quasi blindelings geboekt. Zo van: “Oh ja, Thomas Siffer, die zijn columns kon ik wel smaken”.
Na een week ziekteverlof kwam de lezing eraan. Ik was van plan geweest maandag opnieuw op te starten, maar toen de controlearts op mijn laatste ziektewet voor mijn deur stond ben ik letterlijk ingestort. “Mevrouw u moet terug naar uw dokter. Ik raad u af opnieuw te gaan werken maandag”.
En we hadden dus tickets voor Siffer dat WE. Uiteindelijk ben ik de hele zaterdag in bed gebleven om toch nog te kunnen gaan. Gelukkig heb ik daar niet alleen in die zaal gezeten!

Het is door wat daar verteld werd dat 3 weken later mijn gezicht werd gelezen bij thuiskomst. De avond ervoor had hij me nog gezegd “Geef jij aub je ontslag want ik wil niet dat er jou wat overkomt. We zien wel hoe we er ons financieel doorslepen.”

Ik kwam dus met “Ik heb mijn ontslag gekregen. Ze willen dat ik mijn verlof opneem.”

Kort daarna een stilte. Net toen ik wilde beginnen praten kwam het: “Zwijg maar, ik weet het al” zei hij.

“Wat dan?”

“Dat je op reis gaat”

“Naar waar?”

“Japan, natuurlijk”

“Ok, als jij er ook zo over denkt dan ga ik”

Er zijn zo van die momenten dat je er niet naast kan kijken dat de liefde van je leven voor je neus staat.

Het was het begin van een wonderlijke maand.

Ik was nog altijd op, meer dan op. Slapen en werken was het enige wat er gebeurde die eerste dagen en ergens daartussen vond ik nog net een uurtje om de reis te regelen. Sollicitatieverlof ging er ook voor de helft aan op. Het huishouden lag stil.

Maar het ontslag betekende vooral los mogen laten. Het had geen zin meer tegen windmolens te vechten. Manipulatieve collega’s mochten hun gangen weer gaan, ik stond er los van.

De gedachte aan mijn reis maakte dat ik iets van mijn energie terug begon te vinden.

Op 14/2 zou ik het vliegtuig opstappen.

Papa: “Op Valentijn vertrekken? En jij denkt dat uw lief en kinderen hier nog gaan zijn tegen dat je terugkomt?”

Bezorgder heb ik hem zelden geweten, maar ’t was een nu of nooit. Mijn besluit stond vast.

Intussen werd er ook daadwerkelijk gesolliciteerd hoor, maar met heel wat terughoudendheid in vergelijking met daarvoor. Nog voor de reis zou ik tijdens een sollicitatie te horen krijgen: “Mevrouw, u hebt alle nodige kwalificaties, maar ik vrees dat u te ondernemend bent voor onze organisatie” En toen dacht ik nog “Shit!”. Na de reis zou het nog gebeuren en waarom ik er dan anders naar ging kijken vertel ik binnenkort op deze blog… want er komt een volgend hoofdstuk aan ;-)

Share

Papierkunstenaar in Japan – Rina Aoki

Echizen Washi, een van de hoogtepunten uit mijn eerste trip door Japan in 2016…

De “landelijke gemeente”, naar onze normen een middelgrote stad, heeft een 1500-jarige traditie van papierscheppen. Hier wordt papier geschept voor alle mogelijk doeleinden.

Praktisch en decoratief. Als grondstof voor kunstenaars maar evenzeer als kunst op zich. Ik ontmoette er niet minder dan 3 “national living treasures”, mensen die het ambacht levendig houden en ook als dusdanig worden erkend door de overheid. Kranige 80-jarigen die nog dagelijks in hun atelier staan zwoegen en de mooiste watermerken met de hand scheppen…

Binnenkort (15-18/6/2018) is er een documentaire over Echizen te zien op Japan International Broadcasting. Niet te missen, lijkt mij! 

Toen ik die eerste keer naar Japan reisde was het Rina’s blog op de website van Echizen die mij naar daar lokte. Intussen heeft ze een eigen blog.

Andere papiernieuwtjes uit Echizen: Tento in LA deze zomer.

Kami to Kami: Fukui Echizen Washi Exhibition opens June 24 at JACCC

Share

6 en 7/4/2017 Wissel camper en Osaka

Camper terugbrengen

6/4 was het tijd om de camper “Onze Flemish” terug in te leveren. We zijn er nog maar eens mee op de foto gaan staan en de hemel was er mee triest van… ;-)

Shoppen in Osaka Station

De rugzak van Kiéro heeft het begeven, tijd voor een ander exemplaar. We logeren vannacht terug in Osaka, vlak naast het Universal Studio’s pretpark. Toch is er geen moment gezeur… Japan is blijkbaar (niet enkel voor mij) veel leuker dan een pretpark!

We logeren opnieuw in een condominium. Vergelijk het maar met een luxe studentenkot. Je hebt een keukentje en een badkamertje en een gang en een bed/kamer. Geen ruimte om een voet te verzetten. De camper was in oppervlakte kleiner maar voelde veel ruimer. En net als in de camper moet je zelf voor ontbijt zorgen.

Bezoek Osaka Castle

We worden in de namiddag verwacht in Nagoya bij het verhuurbedrijf van onze tweede camper. Er is dus nog wat tijd en dus besluiten we Osaka Castle te bezoeken. Ook hier was ik vorig jaar al even langs gelopen, maar toen was ik minder geïnteresseerd in algemene geschiedenis en ging ik niet naar binnen. Te meer het die dag Minion-run was in het park rond het kasteel en er zo wel een heel speciaal sfeertje hing. Dat was dit jaar niet het geval.

Waar blijf je dan met je koffers?

  1. Japanse voetpaden en stations zijn relatief comfortabel (zeker als je vergelijkt met Brussel of Parijs). Je kan er makkelijk met een trolley van A naar B. Ik heb zelden een (trein- of metro-) station geweten waar er geen lift was, al is het soms wat zoeken.
  2. Zeker in de grote steden heb je quasi overal lockers. Zowel in treinstations, als in de metro, als bij grote attracties, als in malls, kan je lockers vinden waar zelfs een hele valies in kan. Je betaalt tussen de 500 en 800 Yen per locker en per dag om je valies te bewaren.
  3. Andere optie is de zogenoemde Ta-Q-Bin. Een verzenddienst die je baggage vervoert voor jou. Het is niet bepaald goedkoop, maar als je in spitsuur de trein of shinkansen neemt is dit heel handig. In de meeste hotels kan je hiervan gebruikmaken, soms zelfs in een supermarkt.

Shinkansen Nagoya

Lunchtijd wanneer we onze shinkansen-tickets gaan boeken. Perfect! Eindelijk eens doen zoals de Japanners! We kopen een bento in het station en peuzelen die op in de trein.

De boxen zijn goed gevuld, we zullen geen honger leiden. Alleen is het niet altijd zo makkelijk om in te schatten wat je precies gaat krijgen. Zoals gewoonlijk liggen er ook nu wel plastieken voorbeeldjes in de toonbank maar de kids vonden toch een extraatje in hun box: een gepekelde pruim!

Da’s naar mijn mening één van de dingen die je echt eens moet proeven! Een smaakbom pursang! Zoet, zuur en bitter tegelijk! Niet meteen iets wat je elke dag zou willen eten maar is wel een beleving ;-)

Oppikken camper

Op naar onze tweede camper. GROTE uitdaging blijkt dat want we hangen weer van VISA af en wat dacht je? We kunnen de waarborg niet geven, kaarten geblokkeerd. Hier gaan we weer… ondanks het feit dat deze verhuurder echt geen woord Engels spreekt en dus alles via een tolk en via de telefoon moet worden uitgelegd komen we er uiteindelijk toch uit.
Note to self: Het is dus niet alleen door terug te keren op uw stappen dat uw kaart blokkeert, ook door het vastzetten van een waarborg (want in Japan gaat dat nog met een papieren doordrukformulier en de telefoon, I kid you not)

Oeps! We need a wash!

Stiekem hadden we gehoopt op een wasmachine in het condominium in Osaka… wat er dus niet bleek te zijn. Gevolg: ons ondergoed is op! ;-)

Gelukkig hebben we intussen al een stevig stukje Japan achter de kiezen en weten we een wassalon te vinden. We halen nog eens een traditioneel rollenpatroon boven: moeder wordt aan het wassalon afgezet met de valiezen vuile was terwijl vader op jacht gaat naar proviand met de kids.

Ik kan je verzekeren dat ik wel beziens had! LOL! Niet elke dag dat er een Belgische toerist met valiezen komt binnengevallen in een buitenwijk van Nagoya! Maar ik word bijzonder vriendelijk geholpen en bijgestaan. Ik krijg karretjes om de was te sorteren, gratis thee tijdens het wasprogramma, magazines en snoepjes er gratis bovenop. Best aangenaam en dat blijkt standaardservice. Verder lezen 6 en 7/4/2017 Wissel camper en Osaka

Share

3 en 5/4/2017: Nara

Het moest één van de hoogtepunten worden van onze reis, en dat werd het ook!

Vorig jaar had ik al een prachtige tijd gehad in de eerste hoofdstad van Japan. Geweldige mensen ontmoet. Genoten van de herten in Nara Park, met de gedachte: “Hier moest mijn zoon eens kunnen lopen!” (Da’s nogal een dierenfanaat).

Ik keerde dan ook met veel plezier terug, met gezin deze keer. Ik had mijn gidsen van vorig jaar opnieuw gecontacteerd in de hoop hen te kunnen trakteren om hen nog maar eens te bedanken voor vorig jaar… maar dat werd weer ietsjes straffer ;-)

Mevrouw Akagi (van het verhaal van de 3 buurvrouwen) wilde ons maar wat graag terugzien en dus werden we uitgenodigd voor de lunch. De buurvrouw die sumi-e les geeft was ook thuis en de schildering die ik vorig jaar bij haar naliet was intussen ingekaderd en hing in haar hall! Wat een eer!

Maar het werd nog straffer, want ze had nog een kadootje voor mij. Een stapel voorgespannen moerbeipapier, omdat ik absoluut niet zou mogen stoppen met schilderen omdat mijn bezoek zoveel voor haar had betekend. ze leefde opnieuw helemaal op!

Ook bij de derde buurvrouw gingen we nog eens langs. Andere zelfgemaakte poppetjes deze keer ;-)

En Yoshi die leidde ons met plezier rond in het stadscentrum en bij de grote Daibutsu. Hij trakteerde ons op rijstkoekjes en leerde ons okonomiyaki eten. Overheerlijk! Is een soort omelet van noedels met groenten en vlees. Aanrader!!

Bovendien konden we dankzij hem ook nog eens terug op bezoek bij de sumi-fabriek en de Fude-maakster. Blij dat de kids ook eens met die ambachten hebben kennis gemaakt.

 

Campertips:
Nara was makkelijker om met de campervan te bezoeken. Het is dan wel een stad, ze is minder dicht bevolkt dan Kyoto. Er zijn dan ook meer parkings. Best wel de parkings nabij de Daibutsu vermijden (peperduur!). Elke gids zal je daar naartoe sturen omdat die parkings voorzien zijn voor bussen en ja, voor een Japanner is een RV echt wel een “huge car!”. Sommige betaalparkings zijn ook echt niet toegankelijk omwille van de overkapping bij de ingang maar achter het station van Nara zijn er een aantal. Van daar is het 20 min wandelen tot bij de Daibutsu.

Reis je met de RV naar Nara, ga dan zeker ook eens langs het oude keizerlijke paleis. Heel indrukwekkend groot (deed mij een beetje denken aan Versailles, maar met iets minder klatergoud).

Verder lezen 3 en 5/4/2017: Nara

Share

31/3 en 1/4/2017: Kyoto en Hiyoshi 

Het wordt zo stilaan tijd voor een serieuze wasbeurt. In een Michi-no-eki heb je maar beperkte mogelijkheden op dat vlak. Maar er zijn er ook mét sento (openbaar bad – ook bekend als onsen, maar een onsen is een natuurlijk bad). 

31/3 zou er een bezoek aan het race-circuit van Suzuka op de planning staan. Maar het giet. En we zijn een beetje moe. We slaan Suzuka dus over.

Na wat opzoekwerk blijkt dat er vanuit Hiyoshi ook een vlotte treinverbinding is met Kyoto (uitstap v zondag). Nadat we een eerste keer per abuis door Kyoto reden en uiteindelijk bijna letterlijk vastzaten tussen de dakgoten met onze mobilhome geven we toch maar de voorkeur aan een langere treinrit én een openbaar bad.

Verder lezen 31/3 en 1/4/2017: Kyoto en Hiyoshi 

Share

27 & 28/3/2017 Hiroshima

Na de vlucht gisteren vandaag toch al net iets meer mens, ondanks de beperkingen van het condominium waar we overnachtten.

Maar we reizen dus direct door van Osaka naar Hiroshima. Dus meteen de shinkansen op! Ook hier boekten we dicht tegen het station aan zodat we de valiezen direct af konden zetten bij aankomst in de stad. (Uiteraard ook hier coinlockers bij de vleet in het station, dus dat was ook een optie geweest voor de valiezen).

Ik had vooraf een gids geregeld voor ons gezelschap via de JNTO. Freewill guide, zoals ik er vorig jaar ook al een aantal regelde.

Hij wachtte ons op in het station. Het avontuur van de dag begint ;-) "Laat ons de auto nemen." zei hij enthousiast. Hij bleek er een enkele reis op te hebben zitten van 1u om ons te kunnen gidsen. Als je dan ook nog bedenkt dat fooien hier "not done" zijn, dan snap je dat ik lastig werd op mezelf om dat zakje paaseitjes te zijn vergeten. Niks aan te doen.

Allemaal de wagen in. Zelfs dat was een belevenis. Ik zie meteen een ander Japan. TV in het dashboard. Baseball volgen terwijl je door de stad rijdt. Spannend. Op elk vlak ;-).

En dan begint de eigenlijke gidstocht. We startten aan wat veel toeristen denken dat het epicentrum is: het verwrongen overheidsgebouw met koepel. De A-bomb dom'. Een van de weinige gebouwen die de klap overleefden.

Eigenlijk ligt het 300m verder. De bom ontplofte boven een ziekenhuis. 600m boven de grond. De eerste slachtoffers vielen door de kracht (30t/m3) en hitte 4000C. In een straal van 1500m was alles weg.

Dit is echt niet voor niets één van beide stukken werelderfgoed uit WOII.

 

Hier wordt echter ook duidelijk gemaakt hoe groot de dreiging nog is.

Terwijl wij denken:"Nooit meer", lijkt echter een volgend zaadje voor WOIII geplant. Akelig.

Surreëel. Het kruipt echt in mijn kleren.

In het peace memorial center krijgen de kids een herinnering aangeboden: een origami doosje.

Die vrede verspreiden we graag. Wie meer wil lezen over Hiroshima kan hier terecht

En dan dus terug op hotel…

"Want er is toch een zwembad?!?" roept er eentje uit. Er is geen ontkomen aan. De eerst onsen is die avond een feit.

Gevolgd door Belgisch ontbijt. Met friet aan het buffet.

De volgende dag willen we graag naar Miyajima. Alleen is Milla snipverkouden. Een halve dag boot lijkt dus geen goed idee. Dan maar meteen terug naar Osaka, daar moeten we vanavond de camper ophalen. Kunnen we intussen mss nog een stukje Osaka zien.

De verhuurder van de camper begint rond het middaguur bezorgd te bellen. Of we wel weten welk station hij ons komt ophalen. Of we de weg wel vinden. Hoe laat hij ons bij het station kan komen halen.

't Zijn absoluut schatten, die Japanners, maar oh zo bezorgd! Na het 5de telefoontje besluiten we de planning om te gooien, dan is die mens gerust. En wij ook! ;-)

We zetten ons geheim wapen in om de weg te vinden. Zonder problemen. De camperman haalt ons op.

En daar staan dan een paar campers… eentje trekt meteen mijn aandacht: de "Flemish". Een L in een land waar ze geen L kennen maar enkel een R die wordt uitgesproken als een R. Klinkt stom maar is echt keivreemd. Even later krijgen we net die toegewezen. Ik lach. Die vent snapt het niet. Bizarre situatie. Het duurt een dik uur om alle papierwerk rond te krijgen maar dan zijn we dus echt vertrokken.


En wat we met de Flemish allemaal beleefden daar vertel ik jullie graag meer over in een volgende post… Wie geabonneerd is op deze blog krijgt meteen een seintje in zijn/haar mailbox wanneer die post beschikbaar is. Wie graag abonneert laat in de linkerkolom zijn/haar mailadres achter.

Tot de volgende blog!!

Share

 9 dagen in Japan door Milla en Kiéro

Gisteren zijn we op een dam  geweest  en in een brug.We hebben gespeeld.                             
Vandaag zijn we naar de herten gaan kijken in Nara.We hebben een reuzeboeda gezien en ook een paar kersenbloesems.De dieren waren schattig en super mooi. 
En morgen gaan we nog is naar de herten kijken.En naar een inktfabriek.En misschien de Japanse tuin.En naar de penselen maakster.      
Ziehier de kersenbloesems
 

Share
Share