Sara vindt…

Shikoku88 of oHenro zeggen je wellicht niks. Compostella zegt je allicht wat meer. Pelgrimstocht is wat de beiden verbindt.

Shikoku is de bekendste boeddhistische pelgrimstocht in Japan. Ik hoorde er voor het eerst over tijdens mijn eerste trip naar Japan. Tijdens de vrij hectische voorbereidingen (ik plande die eerste hele trip in slechts een paar weken) kwam Mt Koya in het vizier. Iemand had nl. gezegd dat je minstens een keer in een tempel zou moeten gelogeerd hebben.

Ik verbleef er 2 dagen en maakte er een wandeling die heel wat grenzen verlegde.

Most people live—whether physically, intellectually or morally—in a very restricted circle of their potential being. We all have reservoirs of life to draw upon of which we do not dream.

William James

Hoe het begon

Om te snappen welke grenzen ik daar begon te verleggen, moet je eerst een veel ouder verhaal kennen.

Ik was een couveuse-kindje. Te vroeg geboren.

Ik leerde later dan de curve stappen. Voor de voorloper van Kind & Gezin was dat al alarmerend. Toen ik begon te stappen viel ik vaak stijf achterover. Ik heb X-benen, heb steunzolen gedragen, er zit ook ergens iets in mijn heup niet helemaal volgens de norm, en ga nog maar even door.

Mijn ouders en grootouders waren bezorgd. Ik werd van de ene naar de andere dokter gebracht. Alles om mij toch maar binnen de norm te laten passen, of ten minste binnen de grenzen van wat werd gedacht dat fysiek nodig zou zijn om een goed leven te leiden. Als ik erop terugkijk mag dat laatste woord gerust met lange ij. Maar goed.

Op school was ik altijd diegene met de rare schoenen (in gewoon ogende schoenen pasten geen steunzolen samen met mijn lompe platvoeten). Ik was altijd de laatste die gekozen werd als er in teams werd verdeeld tijdens de turnles. Zonder uitzondering kwam ik als laatste over de streep bij iedere loopopdracht. Nooit haasje over gesprongen. Nooit radslag gedraaid.

En dan was er dat verdikt van die dokters. De uitspraken over wat ik wel en misschien niet zou kunnen. De impact die mijn holle rug zou hebben. Maar vooral de pijn die ik zou kunnen gaan krijgen en de gevolgen die dat zou hebben op termijn.

Het galmt nog in mijn hoofd. Ik weet zelfs niet meer welke dokter de woorden sprak, maar ik zie vooral dat tekeningetje nog voor me dat erbij werd gemaakt. De kans bestond dat ik mijn 35ste verjaardag niet zou vieren zonder pijn in heupen en benen en dan zou er allicht geopereerd moeten worden. Zowel uit boven als onderbeen een wig wegzagen zodat mijn benen recht zouden komen te staan. 4 dubbele open beenbreuk zeg maar. On purpose. Even je leven op pauze.

De steunzolen en de maandenlange kine-sessies, ik heb ze eens ik volwassen werd bewust op pauze gezet. Even zien wat er zou gebeuren. Niks. Buiten het feit dat ik normale elegante schoenen kon dragen.

Nu…

Intussen word ik er 40… geen vuiltje aan de lucht.

Die eerste wandeling langs een Henro-pad op Koya-san. Het was betoverend mooi en zonder het te beseffen verlegde ik grenzen.

Er had altijd iemand klaar gestaan met een hand voor iedere lastige stap. Nu niet en het lukte nog ook.

Sinds mijn bezoek aan Koyasan wil ik de Shikoku uitlopen.

Vandaag is het zo ver. De eerste stappen zijn gezet. Als je graag mee reist, klik dan even door naar de video’s.

In een rugzak van 7kg is geen plek voor laptop of iPad en dus is typen nogal lastig ;-)

Het lijkt een banale dag en de reden waarom ik hem onthou lijkt ook banaal: ik heb tickets besteld.

Maar ’t waren heel symbolische tickets.

December 2015 had ik bijna de hele tijd thuis gezeten. Bevend van de stress. Ik had op relatief korte tijd verschillende keuzes gemaakt in mijn loopbaan die me zuur begonnen opbreken. Fysiek was ik een wrak. Ik had geen uitzicht meer, wist eigenlijk niet meer in welke bocht ik me nog zou wringen om te overleven en tegelijk een inkomen te hebben.

Ik had me 4de januari naar het werk gesleept.

De 6de was mijn eerste verlofaanvraag al een feit. Het was dat of terug naar de dokter. Bij het minste begon ik te beven als een blad, ging ik een kwartier lang uithuilen op toilet. Ik kon die waanzin echt niet meer aan.

6 januari werd ik ontslagen. Het was gek genoeg een eerste klein lichtpuntje… het zette me aan het denken. Maar het was ook enorm angstaanjagend. Ik kon nu niet anders dan een andere inkomstenbron zoeken, maar wel vanuit niks.

Gelukkig had Thomas me de les gelezen

We hadden in 2015 geprobeerd extra voor onszelf te zorgen. Een abonnement bij het cultureel centrum zou voor het nodige vertier zorgen. Er bleek alleen 1 stand-up comédienne te weinig te zijn om het abo op te gebruiken. ;-)
Ik had dat laatste ticket dus quasi blindelings geboekt. Zo van: “Oh ja, Thomas Siffer, die zijn columns kon ik wel smaken”.
Na een week ziekteverlof kwam de lezing eraan. Ik was van plan geweest maandag opnieuw op te starten, maar toen de controlearts op mijn laatste ziektewet voor mijn deur stond ben ik letterlijk ingestort. “Mevrouw u moet terug naar uw dokter. Ik raad u af opnieuw te gaan werken maandag”.
En we hadden dus tickets voor Siffer dat WE. Uiteindelijk ben ik de hele zaterdag in bed gebleven om toch nog te kunnen gaan. Gelukkig heb ik daar niet alleen in die zaal gezeten!

Het is door wat daar verteld werd dat 3 weken later mijn gezicht werd gelezen bij thuiskomst. De avond ervoor had hij me nog gezegd “Geef jij aub je ontslag want ik wil niet dat er jou wat overkomt. We zien wel hoe we er ons financieel doorslepen.”

Ik kwam dus met “Ik heb mijn ontslag gekregen. Ze willen dat ik mijn verlof opneem.”

Kort daarna een stilte. Net toen ik wilde beginnen praten kwam het: “Zwijg maar, ik weet het al” zei hij.

“Wat dan?”

“Dat je op reis gaat”

“Naar waar?”

“Japan, natuurlijk”

“Ok, als jij er ook zo over denkt dan ga ik”

Er zijn zo van die momenten dat je er niet naast kan kijken dat de liefde van je leven voor je neus staat.

Het was het begin van een wonderlijke maand.

Ik was nog altijd op, meer dan op. Slapen en werken was het enige wat er gebeurde die eerste dagen en ergens daartussen vond ik nog net een uurtje om de reis te regelen. Sollicitatieverlof ging er ook voor de helft aan op. Het huishouden lag stil.

Maar het ontslag betekende vooral los mogen laten. Het had geen zin meer tegen windmolens te vechten. Manipulatieve collega’s mochten hun gangen weer gaan, ik stond er los van.

De gedachte aan mijn reis maakte dat ik iets van mijn energie terug begon te vinden.

Op 14/2 zou ik het vliegtuig opstappen.

Papa: “Op Valentijn vertrekken? En jij denkt dat uw lief en kinderen hier nog gaan zijn tegen dat je terugkomt?”

Bezorgder heb ik hem zelden geweten, maar ’t was een nu of nooit. Mijn besluit stond vast.

Intussen werd er ook daadwerkelijk gesolliciteerd hoor, maar met heel wat terughoudendheid in vergelijking met daarvoor. Nog voor de reis zou ik tijdens een sollicitatie te horen krijgen: “Mevrouw, u hebt alle nodige kwalificaties, maar ik vrees dat u te ondernemend bent voor onze organisatie” En toen dacht ik nog “Shit!”. Na de reis zou het nog gebeuren en waarom ik er dan anders naar ging kijken vertel ik binnenkort op deze blog… want er komt een volgend hoofdstuk aan ;-)