Burn-out: te zwak om te werken en toch niet willen blijven liggen

Zo beschreef een kennis het onlangs. Herkenbaar. Net ik, maar dan lang geleden, EXACT 5j geleden. En daarom deel ik hier de tocht naar een ander leven.
De situatie op het werk had een ultiem dieptepunt bereikt. Een 5de leidinggevende in 1,5j tijd (voor de volledigheid ik veranderde niet van job he, de leidinggevenden hielden het gewoon niet lang vol bij dat bedrijf) vond het op haar eerste dag nodig om mij te behandelen als onbestaande. Bevend van de stress ben ik thuisgekomen.

Doktersverdict: overspannen. Thuis voor de rest van de week.

Ik had nog gedacht: oei, dat wordt controle.

Laatste dag ziektebriefje. Ik sta op en voel me beter, eigenlijk net goed genoeg om aanwezig te zijn. Maar ik herinner mij ook de uitbrander van HR aan een collega die dat had gedaan zonder medisch attest van werkhervatting. Tegen dat ik bij de dokter zou mogen langsgaan zou de werkdag om zijn. Maandag zal ik me nog beter voelen en dan is dat voor iedereen beter.
Om 14u gaat de bel. Zoals voorspeld, controle-arts. Voor niks was er budget, behalve controles blijkbaar. Ik ben aan de grond genageld. Op slag beefde ik weer als een blad.
“Mevrouw, geen paniek. Blijft u aub ademen en doe 1 stap opzij zodat ik binnenkan”. Ik kan die zin nog altijd horen. Alsof ik ergens op Pluto stond toen ik hem hoorde.

“Mevrouw, beloof mij dat u terug naar uw huisarts gaat want dit kan echt niet. Maandag mag u echt niet gaan werken” zei hij na een kort gesprek. Daarin had ik de pesterijen kort geschetst.

Maar het werd dus verlenging

Een controle-arts die je naar de dokter stuurt dat had zijn effect niet gemist.
Onze huisarts kende mij duidelijk te goed, die wist dat ze niet moest denken aan me lang thuisschrijven. 2 weken extra thuis en dan terug voor controle.

Ik zag het als een ultieme kans om mythes uit de wereld te helpen.

Even ziek blijven leek even de enige optie om mijn psychologische veiligheid te garanderen. Die werkplek was voor mij zo toxisch dat er niet te overleven viel. Maar te lang ziek blijven betekende ook op uitkering terugvallen en helemaal geen uitweg meer hebben. Zo was het althans in praktijk. Ik zou de derde zijn op ziekenkas dat jaar, de derde waar geen loon meer voor moest worden betaald. Een derde besparing.
Als een bezetene solliciteren dan maar. Sollicitatiegesprekken boeken bleek geen probleem, ze voeren dat was andere koek. Bij iedere vraag over mijn huidige job barstte ik uit in tranen. 3 keer in een week tijd. En bij die laatste had ik er thuis echt op geoefend, het mocht niet baten.

Thuisblijven was geen optie. Werken eigenlijk ook niet. Aanwezig zijn misschien nog net wel.

Ik deed alles om maandag 4/1 terug op post te staan en ervoor te gaan. Het resulteerde uiteindelijk in ontslag diezelfde week. Dat werd dan een volgend hoofdstuk in de horrorfilm. Opzeg volledig presteren noch uitbetalen was voor mijn werkgever een optie, mijn verlof moest eraf. Ze wouden mij niet meer zien, maar ook niet uitbetalen. Wettelijk gezien zou verlof nemen de opzeg verlengen, maar die wet kende HR nog niet.
Ik besloot het om te buigen, overtuigde later ook de vakbond om er niet tegenin te gaan. Ja ik had recht op dit en op dat. Maar ik wilde er alleen maar van af. En zo snel mogelijk. Ik wilde vrij zijn.
Dus plande ik verlof in voor de laatste weken opzeg.

“Ik weet wat jij gaat doen” werd thuis gezegd die avond, “jij gaat naar Japan hé”.

Ik voelde instant een boost aan energie en adrenaline. Maar direct ook schuldgevoel. “Als jij hier maar uit geraakt”. Een van de mooiste momenten uit een hele rare periode.

Dat vooruitzicht maakte dat ik mij uit mijn bed kon slepen, iets presteren en naar huis. Een snack in de mond, een uurtje dingen regelen voor de reis en dan bed in. Dankbaar voor mijn partner die alles even overnam.

Toen kwam het exit-gesprek: als ik echt niet anders vond mocht ik zeker terug komen solliciteren. (WTF?!?)
Ik bedankte voor de kans en hoopte dat ik nooit zo laag zou hoeven vallen.

En daar zit je dan. Een lening, geen job, 2 kinderen, heel veel willen wat buiten bereik lijkt en toch dat vliegtuig op stappen. Niet normaal. Gelukkig kon ik de eerste dagen in Tokyo bij een vriendin logeren. Vaak keerde ik voor zonsondergang al terug naar mijn kamer. Moe, maar telkens weer zoveel rijker en tegen dat ik thuis was toch ook behoorlijk heropgeladen en mentaal veel sterker.

Solliciteren liep al iets makkelijker. Maar “u bent te ondernemend” klonk het nu. Voor een zelfstandigenstatuut was het niet het moment dacht ik… want heel eerlijk, ik was nog lang niet de oude.

Naast het solliciteren startte ik vrijwilligerswerk.
Wat later wilde een andere ex-werkgever mij tijdelijk terug aan boord. Ik ontdekte payrolling. Zo konden we in alle vrijheid en in functie van mijn energie-niveau samenwerken. Ik kon terug écht nuttig werk doen, voldoening krijgen, alles opnieuw opbouwen.

Het heeft ervoor gezorgd dat ik een klein jaar later kon starten als zelfstandige in hoofdberoep.  En kort daarna verdiende ik al opnieuw wat ik in loondienst had.

Hoe doe je dat dan?

Tja, het antwoord op die vraag ben ik lang schuldig moeten blijven. Ik deed dingen en daar kwam resultaat uit, dacht ik.

Pas toen ik in 2018 de Harada-methode leerde kennen besefte ik wat er was gebeurd. Er zaten in die techniek heel wat dingen die ik deed, en andere dingen die mij leerden waarom er weer andere dingen niet werkten.

Het werkte zo goed voor mij dat ik in 2020 ook Harada-coach werd zodat ik ook anderen kan helpen op hun pad. Benieuwd hoe jij aan de slag kan gaan? Lees het boek en/of neem contact op.

Share

Over onderwijs, differentiatie, examencommissie

“Voor elk etiketje is er wel een vorm van extra ondersteuning, maar wat dan voor mijn kind?” Stelde een mama zich de vraag. Heel herkenbaar, ook het hele verhaal ervoor. Dochter en zoonlief zijn sterke leerlingen. Die kregen van de juf/meester ook extra uitdagingen. Die leerkracht wordt verondersteld om als een spin in spreidstand te gaan staan met aan iedere poot een groep kids met een ander etiketje.

In het basisonderwijs was het voor mijn kids al bij al nog meegevallen. Door hun hulpvaardigheid kregen ze ook wel eens de kans om andere leerlingen bij te staan. Dan kwamen ze heel voldaan thuis “ik heb aan 3 kindjes de staartdelingen nog eens uitgelegd”. Maar ooit komt het middelbaar met elke les een andere leerkracht. Er waren vakken die heel erg makkelijk gingen. Zo makkelijk dat de extra-uitdaging oefeningen klaar waren voor de rest van de klas klaar was met de basis.

“Begin jij maar al met volgend hoofdstuk op eigen houtje”, “hier zijn nog wat extra oefeningen”, het zijn klassiekers en eerlijk gezegd ook vrij begrijpelijk gezien de grote variëteit aan niveaus. We gingen hulp zoeken bij het CLB. “Hebt u uw dochter al eens laten testen op hoogbegaafdheid? Ik heb zo’n vermoeden…”. Ik zocht een oplossing, niet een etiketje, maar goed er werd uiteindelijk toch een alternatief gezocht voor het volgende hoofdstuk zonder verslag van een psychiater. Wat een gelukzakken zijn we toch.

Toevallig ontmoet ik op een netwerkevent twee mensen die begaan zijn met kids zoals de mijne. Ik spreek erover met mijn dochter: “Laat ons maar normaal proberen doen mama”.

Het leven kabbelde door. Er kwamen meer vakken die makkelijk waren. Er kwam een onderwijshervorming die voor extra differentiatie moest zorgen. “De leerlingen krijgen vanaf nu 2u per week FeedMe… daarin gaan we remediëren…”. Pas als ik tijdens de uiteenzetting expliciet vraag wat ze dan van plan zijn met sterke leerlingen lijkt er een kwartje te vallen. We gingen opnieuw een jaar in met vooral veel extra oefenen op wat gekend is onder de noemer “extra uitdaging”. Met de kerstvakantie in het vooruitzicht vertrouwt de klastitularis mij toe: “ik maak me toch wat zorgen, ze haalt heel goede punten maar liefst van al zou ze die verstoppen. Alsof ze gewoon doorsnee wil zijn en niet zichzelf”. Ook het leraren tekort laat zich ook voelen. Zeven uur studie per week is geen uitzondering.

En dan komt Corona. Lock-down. Afstandsonderwijs. Na een week is al overduidelijk: dit is peanuts. Ze slaapt uit, maakt taken en tegen 14u begint ze zich uit te leven in de keuken. Een paar weken later zet ze zich aan HTML en gitaar spelen.

“Wel leuk dat ze niet zien dat ik al klaar ben. Tenminste niet nog meer saaie oefeningen.” Het was het begin van een heel bijzondere periode.

“Kijk mama, misschien moeten we toch maar voor de examencommissie gaan.” Ze is 14, ze heeft zonet de website van Onderwijs Vlaanderen doorgespit, leerplannen gezocht, een vergelijkende studie van syllabi gedaan,…

Naarmate de weken vorderen wordt het steeds duidelijker. Deze meid terug naar school sturen, is als een vlinder terug in een cocon proberen stoppen.

“Kunnen we ajb thuis blijven dit weekend? Ik wil wel graag die cursus biologie afwerken”. Het was eind juli, jawel.

We wikken en wegen en tobben en ijsberen en overleggen. Dan is er een vriendin die zegt “je hebt ook een zelfsturend kind. Dat is nog een heel talent extra dat aandacht verdient”.

Ook al zijn de kosten van de thuisonderwijspiste niet min, terug naar school is een lijdensweg die we kunnen vermijden.  Wij hebben dan ook gekozen voor thuisonderwijs met begeleiding van Campus Cuesta. Er is geen weg terug, we gaan voor dat diploma middelbaar in Humane Wetenschappen “op eigen wijze”.

“Oh mama, moet je nu wat weten… wat ik echt graag wil, dat bestaat gewoon! Ik heb net de naam gevonden!” Neuro-psycho-immunologie. Of in ieder geval iets waar ze lang aan gaat studeren, dat is ons al beloofd.

Maar euh, mocht je zelf in dubio zitten dan deel ik hier graag een paar links die kunnen helpen bij je tocht:

 

Wat je verder moet weten: tussen 30/6 en 1/9 overstappen op thuisonderwijs doe je door een verklaring af te leggen. Buiten deze periode is een goedkeuring nodig van het CLB.

Voor het secundair is het belangrijk te weten dat je examens aflegt van ieder vak apart, maar per graad. Je kan dus in november Natuurwetenschappen afleggen en in januari Frans of gelijk welke volgorde. Al moet je wel checken wanneer de examencommissie examens heeft gepland.

Verplicht is om voor je 18de de examens van de eerste graad te hebben afgelegd. De tweede graad is niet verplicht. Op de derde zijn er officieel geen limieten, al kan ik me best voorstellen dat het als verdacht kan worden bestempeld wanneer er geen inschrijvingen meer komen voor examens.

Bij controle wordt naar het schijnt vooral gekeken of er voldoende toegang is tot leerstof en of er voldoende ondersteuning is. Afhankelijk van het vak kiest Milla tussen studiemateriaal van Edulogos of Inzicht (na grondige studie van inhoudstabel versus leerdoelen).

We’ll keep you posted!

Update/aanvulling:

  • vertrouwen is het allerbelangrijkste. Vertrouwen in jezelf als student. Vertrouwen tussen ouders en kind. Kunnen vertrouwen op je talent voor planning. Jij bepaalt wanneer het examen wordt afgelegd, er is dus geen excuus van te weinig tijd want die heb je zelf gepland.
  • ook heel waardevol: Delen wat je leert, bereid zijn verder te zoeken als je ouders het niet helemaal verstaan en meer uitleg vragen.
  • een buis binnen de examencommissie betekent dat je dat vak volledig opnieuw moet doen. Dat kan best stom zijn, maar het kan ook helpen om beter te leren leren. 
  • niet elke onderwijsrichting heeft een equivalent binnen de examencommissie
Share

3-talig en vlot kunnen werken met kantoorsoftware 

Dat is de vloek. Dat is de constante doorheen vacatures. Mijn realiteit, de horror en de verlossing. Het maakt dat ik de toekomst tegemoet durf te kijken wat er ook op mij afkomt. Maar het maakt ook dat ik bedolven word onder rommel zodra ik op de arbeidsmarkt verschijn.

Voor alle duidelijkheid: ik zoek geen job. Ik wil met deze blog mensen met soortgelijke profielen helpen door mijn ervaring te delen. Ik wil bedrijven helpen soortgelijke profielen te vinden die bovendien blijven.

Ja, officieel heb ik intussen bijna 4 jaar een bedrijf maar werk ook al heel die tijd met dezelfde opdrachtgevers. De loyaliteit is er van beide kanten. Zelfs in spannende tijden. Had ik eind 2015 geen loopbaancrisis gehad ik was ongetwijfeld bij een van hen in dienst gegaan want het zijn gewoon toppers.

Gedaan met jobhoppers dus. Gedaan ook met onder psychologische druk van mezelf in een job blijven zitten die verkeerd voelt. Dat hele proces bracht me een aantal inzichten en die wil ik graag met jou delen.

Als je vlot 3-talig bent en overweg kan met Office of Gsuite dan ben je als opgejaagd wild op de arbeidsmarkt. Dan komt je CV quasi overal. Zorg dat je vooraf goed weet wat je wil/zoekt, dat helpt echt!

Mocht ik terug in die schoenen staan ik zou mij niet meer opgeven bij een interimkantoor. Daar draagt ik vandaag nog steeds de gevolgen van. GDPR of niet ik geraak niet meer uit de databases van sommigen. Het strafste van al is nog dat ze me blijven koppelen aan jobs waarvan ik gezegd had dat ik ze niet wilde.

Wat heeft dan wel geholpen? Heel eenvoudige dingen, maar daarom niet de makkelijkste.

  • Om te beginnen heel goed weten wat ik zelf wilde (niet alleen wat ik niet wou) 
  • Weten waar ik beter in was dan de gemiddelde collega. Da’s misschien het enige voordeel van ooit 3 jobs te hebben gedaan in 3 jaar tijd. Ik wist dat het zo was. 
  • Misschien de meest verbazende: dromen najagen. Heel gek misschien maar dat loont echt en het is bijzonder fijn om te doen ook! 
  • Streng zijn bij het kiezen. Ongetwijfeld de moeilijkste van allemaal. Wanneer ik geen job had dan voelde het echt alsof er geen enkele job meer was in de hele wereld, alsof ik alles aan moest nemen dat maar de revue passeerde. Dat is niet zo, dat weet ik intussen wel zeker. 3-talig zijn en vaardig zijn met PC is zowat de loper voor heel veel deuren. 

Dus: vergeet je eigen-waarde niet wanneer je de komende tijd weer op de markt moest lopen. Het is niet omdat er overal uitverkoop bezig lijkt te zijn dat het bij jou slecht moet lopen. De buurman heeft misschien niet dezelfde skills in de kuip.

Veel moed aan al diegenen die opnieuw op de markt terechtkomen! In het bijzonder aan de 3-taligen met PC-skills… indien je meer wil weten over hoe ik het vandaag aanpak, contacteer me.

Share

Wanneer je naar Japan reist

Ik krijg van anderen wel eens de vraag of Japan de moeite is om naartoe te reizen.
Als je ook een reeks tegenargumenten verwacht ben je aan het foute adres.
Ik ben een fan, ook al ga ik niet akkoord met de manier waarop er met walvissen wordt omgegaan, noch met plastic, 

daarnaast is er zoveel om naar uit te kijken dat ik Japan gewoon een must vind.

Hieronder een aantal weetjes voor zij die er naartoe gaan…

De verplaatsing / het tijdreizen

12 uur vliegen is niet niks en daar komt bij aankomst ook nog 7u tijdsverschil bij. Gouden raad: neem een nekkussen en oordopjes mee. Alleen dan kan ik althans de slaap vatten tijdens de vlucht.

Reis je Economy Class? Check dan bij het aanmaken van je boardingpass op er betaalbare upgrades zijn. Ik neem liefst die met een stoel die extra naar achter kan. Door een stoel te kiezen die vlak achter de scheiding tussen first class en Economy zit heb je ook extra beenruimte. (Een tip die ik leerde uit Lean Travel van Paul Akers)

Leg de lat voor jezelf de eerste dag niet te hoog… hou rekening met jetlag!

Geld / Visa

Ik ben intussen 3 keer naar Japan gereisd, 2 keer vond ATOS Worldline dat verdacht genoeg om mijn Visa te blokkeren met alle gevolgen van dien… Wees dus voorbereid!

Trek de limieten op al je kaarten naar het maximum. Zorg dat ook je debetkaart internationaal actief is. Hou steeds voldoende cash op zak.

In Japan wordt nog heel veel cash betaald. Indien je met Visa betaalt is het vaak nog een kwestie van handtekenen in plaats van code intikken…

Buitenlandse kaarten worden in veel winkels gewoon geweigerd. Ook in Japanse banken moet je als buitenlander niet zijn.

Wij kunnen enkel geld afhalen aan de ATM in een “kombini” of convenience store (Lawson, 7Eleven, FamilyMart,…). Zoek op het scherm even naar het knopje “English” om te beginnen.

Communicatie

Indien je alleen reist raad ik je sterk aan om een mobiele WIFI hotspot te huren. Dat kan op de luchthaven, of je kan er vooraf een bestellen via sushi-WiFi.com bvb. Het is (nog) niet mogelijk een GSM-kaart te nemen in een Europese smartphone. Met de WIFI hotspot kan je overal online.
Ook kunnen bellen naar vaste lijnen in Japan? Overweeg bijkomend om belkrediet aan te schaffen op Skype.

Openbaar vervoer

Altijd op tijd. Heel betrouwbaar. Op de bus stap je achteraan op en neemt een ticketje, je betaalt bij het afstappen. Voor de trein koop je vooraf een ticket aan de automaten.

Van plan om vaak de trein te nemen? Je kan een toeristisch abonnement nemen maar dat kan enkel indien je vooraf reserveert voor een Japan Railpass

Bagage

Maak je in Japan niet druk over bagagetransport.
In de meeste stations en in vele pretparken, aquaria en dergelijke vind je coinlockers. Om een grote valies weg te bergen tot 00u dezelfde dag kost dit tss 700 Yen en 1000 Yen.

Er bestaat ook een transportdienst Yamamoto TaQBin of Takubin. Herkenbaar aan groen met geel logo met zwarte katten. Kostprijs afhankelijk van het gewicht. Kan ook de dag zelf geleverd worden of op bestelling paar dagen later afgeleverd worden (ook op luchthavens). Deze service wordt geleverd door hotels, kombini, … indien je naar een hotel of dergelijke verzendt wel even verwittigen dat je bagage apart reist.

Gidsen en toeristische info

In veel grote steden zijn er freewill guides. Typ in Google “Freewill guide + naam stad”. In de meeste gevallen krijg je een persoonlijke rondleiding. Ook bij toeristische diensten vind je Engels sprekenden die je met veel plezier helpen!

Zie mijn reisverslag voor concrete voorbeelden en links naar organisaties in Kyoto en Nara

Veiligheid

Japan is bij uitstek een plek waar ik me bijzonder veilig voel. In de grote steden hebben fietsen een slot zoals hier bij ons maar op het platteland vaak niet. Nergens voor nodig. Ik heb al meer dan eens op plekken geslapen waar bij aankomst niemand thuis was, maar de deur stond open, op een briefje stond welke kamer ik mocht betrekken… no problem. Respect.
Op gebied van natuurrampen is het risico net iets hoger natuurlijk. Japan ontstond langs een breuklijn dus vulkanisch is het eigenlijk een tijdbom. Om mensen tijdig te waarschuwen zijn er tsunami en aardbevingssystemen, veelvuldig en duidelijk aangegeven vluchtroutes in risicogebieden en zelfs een app “Safety Tips” die je waarschuwt bij onheil. Je vindt hem op Appstore en Playstore.

Dat lijkt me de meest cruciale info. Vragen? Neem gerust contact op!

Share

Snoeptuin, Japans geïnspireerd

Dat is wat ik met onze achtertuin wil aanvangen.
Daarmee bedoel ik dat wat er in de tuin staat liefst niet enkel mooi maar ook eetbaar mag zijn ;-)
Liefst inheemse en eetbare planten en fruit.

Hieronder vind je een lijst terug met eetbare planten die we nu hebben staan. Inclusief links naar info en recepten waar mogelijk. Tips zijn altijd welkom via de contactpagina!


Kaasjeskruid – Malva sylvestris

Zon- halfschaduw
150cm hoog (en breed)
Bloeitijd 6-10
Bijenplant

Weetjes

Recepten

Eind juni

Bergamotplant – Monarda didyma

Zon
100 cm hoog (30 breed)
Bloei 6-9
Bijenplant

Weetjes en recepten

Bergamot thee: bladeren en bloemen eerst drogen.

Half april
Eind juni ca 70cm hoog

Prachtanjer – Dianthus superbus

Zon
Hoogte 60 cm
Bloei 6-10
Bijenplant
tweejarig

Weetjes en recepten
enkel de bloemblaadjes zijn eetbaar
gebruikt in saus, inmaak, desserts en gebak

Half april
Eind juni 60 cm

Anijshyssop – Agastache foeniculum

Zon
80cm hoog (40 breed)
Bloei 6-9
Bijenplant

Weetjes: blad bruikbaar in thee

Eind juni

Moerasspirea – Fillipendula ulmaria
Reine des prés

Zon
150cm hoog 50 breed
Bloei 6-8


Weetjes en recepten
Amandelhoninggeur en smaak


Daglelie – Hemerocallis citrina

Zon – half schaduw
Hoogte 80 cm
Bloei 6-7

Weetjes
Heel de plant is eetbaar, de bloemen, de verse bladtoppen en de vlezige knollen. De bloemen kunnen in elk stadium geoogst worden en zijn in elk stadium verschillend in smaak en textuur. De bloemknoppen worden gebakken, gefrituurd in tempura of toegevoegd aan roerbakgerechten. De bloemende bloemen zijn lekker knapperig en extra zoet door de nectar. Deze worden dan dikwijls als zoete garnering gebruikt in allerlei desserts. De uitgebloeide bloemen worden meestal gebruikt om stoofpotjes of soepen te dikken. Bron: denoudekastanje.be

Half april
Eind juni

Salvia Sclarea – Scharlei of muscaatsalie – Sauge scarlée

Zon
80 hoog
Bloei 6-9
Bijenplant

Bloem eetbaar en medicinaal, muscaatgeur


Maggiekruid – Lavas

Zon
120 cm hoog, loopt uit via wortels
Bloei 6-9
Bloemen trekken vliegen aan

Lekker als aanvulling op bouillon of in sla (beperkt gebruiken want smaakt vrij sterk

Recepten


Pimpernel
Zon
60 cm hoog
Bloei 5-9

Hazelnoot-komkommersmaak. Ik voeg graag wat verstedelijkte blaadjes toe aan iedere salade.

Andere recepten

Oerprei – Bolletjesprei

Dit is een knolgroente die mooi staat tussen andere bloembollen. Je kan ze verwerken als normale prei. Meer info

Blauwe bosbes – Vaccinium Corymbosum Elliot
Zon
2m hoog

Lekkere bessen
Varieteit waarvan het blad in de herfst kanlrood kleurt en dus ook dan zorgt voor extra kleur in de tuin.

Vanwaar ik de meeste planten in mijn tuin haal?

www.ecoflora.be (webshop) daar kan je filteren op hoogte, grondtype, standplaats en dergelijke. Superhandig en superservice ook in de winkel zelf. En neen, deze link is niet gesponsord en ik word ook niet betaald om deze blog te schrijven.

Share

Het pad naar Shikoku

Shikoku88 of oHenro zeggen je wellicht niks. Compostella zegt je allicht wat meer. Pelgrimstocht is wat de beiden verbindt.

Shikoku is de bekendste boeddhistische pelgrimstocht in Japan. Ik hoorde er voor het eerst over tijdens mijn eerste trip naar Japan. Tijdens de vrij hectische voorbereidingen (ik plande die eerste hele trip in slechts een paar weken) kwam Mt Koya in het vizier. Iemand had nl. gezegd dat je minstens een keer in een tempel zou moeten gelogeerd hebben.

Ik verbleef er 2 dagen en maakte er een wandeling die heel wat grenzen verlegde.

Most people live—whether physically, intellectually or morally—in a very restricted circle of their potential being. We all have reservoirs of life to draw upon of which we do not dream.

William James

Hoe het begon

Om te snappen welke grenzen ik daar begon te verleggen, moet je eerst een veel ouder verhaal kennen.

Ik was een couveuse-kindje. Te vroeg geboren.

Ik leerde later dan de curve stappen. Voor de voorloper van Kind & Gezin was dat al alarmerend. Toen ik begon te stappen viel ik vaak stijf achterover. Ik heb X-benen, heb steunzolen gedragen, er zit ook ergens iets in mijn heup niet helemaal volgens de norm, en ga nog maar even door.

Mijn ouders en grootouders waren bezorgd. Ik werd van de ene naar de andere dokter gebracht. Alles om mij toch maar binnen de norm te laten passen, of ten minste binnen de grenzen van wat werd gedacht dat fysiek nodig zou zijn om een goed leven te leiden. Als ik erop terugkijk mag dat laatste woord gerust met lange ij. Maar goed.

Op school was ik altijd diegene met de rare schoenen (in gewoon ogende schoenen pasten geen steunzolen samen met mijn lompe platvoeten). Ik was altijd de laatste die gekozen werd als er in teams werd verdeeld tijdens de turnles. Zonder uitzondering kwam ik als laatste over de streep bij iedere loopopdracht. Nooit haasje over gesprongen. Nooit radslag gedraaid.

En dan was er dat verdikt van die dokters. De uitspraken over wat ik wel en misschien niet zou kunnen. De impact die mijn holle rug zou hebben. Maar vooral de pijn die ik zou kunnen gaan krijgen en de gevolgen die dat zou hebben op termijn.

Het galmt nog in mijn hoofd. Ik weet zelfs niet meer welke dokter de woorden sprak, maar ik zie vooral dat tekeningetje nog voor me dat erbij werd gemaakt. De kans bestond dat ik mijn 35ste verjaardag niet zou vieren zonder pijn in heupen en benen en dan zou er allicht geopereerd moeten worden. Zowel uit boven als onderbeen een wig wegzagen zodat mijn benen recht zouden komen te staan. 4 dubbele open beenbreuk zeg maar. On purpose. Even je leven op pauze.

De steunzolen en de maandenlange kine-sessies, ik heb ze eens ik volwassen werd bewust op pauze gezet. Even zien wat er zou gebeuren. Niks. Buiten het feit dat ik normale elegante schoenen kon dragen.

Nu…

Intussen word ik er 40… geen vuiltje aan de lucht.

Die eerste wandeling langs een Henro-pad op Koya-san. Het was betoverend mooi en zonder het te beseffen verlegde ik grenzen.

Er had altijd iemand klaar gestaan met een hand voor iedere lastige stap. Nu niet en het lukte nog ook.

Sinds mijn bezoek aan Koyasan wil ik de Shikoku uitlopen.

Vandaag is het zo ver. De eerste stappen zijn gezet. Als je graag mee reist, klik dan even door naar de video’s.

In een rugzak van 7kg is geen plek voor laptop of iPad en dus is typen nogal lastig ;-)

Share

Anders naar werk gaan kijken

Na mijn terugkeer uit Japan in 2016 was er dus heel wat veranderd in mij. Ik ging op een heel andere manier naar mijn leven kijken na mijn ontslag. Nog voor de afreis had ik voor een paar jobs gesolliciteerd en intussen waren er een paar gesprekken vastgelegd. Het was heel gek allemaal.

Een uitnodiging voor tests en gesprek om als intern trainer aan de slag te gaan bij een nationale organisatie. Ik stapte vol vertrouwen binnen want dit lag 100% in lijn met wat ik eerder deed. Ik kwam in een zaaltje terecht met 2 hyperstressed mede-sollicitanten. Ik had me nog nooit zo zelfzeker gevoeld! Ik dacht: jullie moeten eens alleen op reis, dan wordt dit voor jullie ook echt peanuts. Ga loopbaancoaching volgen en wring je toch niet meer in bochten voor jobs waar alleen het loonpakket je interesseert.

Lees: het was een klucht.

Het gesprek kwam eraan. Ik werd als eerste binnen gevraagd, blijkbaar omdat ik het sterkst had gescoord. Ook hier bleef ik gewoon op mijn strepen staan. Uiteindelijk kreeg ik te horen: “Mevrouw, voor ons is denk ik duidelijk dat we u heel graag aan boord willen. Maar denkt u er aub nog even goed over na want … en daarom vermoed ik dat u net iets te ondernemend bent voor ons”.

Dat woord ondernemend. Dat bleef maar terugkomen.

Uiteindelijk ging ik dan toch maar uitzoeken of er dan toch iets mee te doen viel, met dat ondernemend zijn… het zou uitmonden in Kanli.be

Share

15 januari 2016

Het lijkt een banale dag en de reden waarom ik hem onthou lijkt ook banaal: ik heb tickets besteld.

Maar ’t waren heel symbolische tickets.

December 2015 had ik bijna de hele tijd thuis gezeten. Bevend van de stress. Ik had op relatief korte tijd verschillende keuzes gemaakt in mijn loopbaan die me zuur begonnen opbreken. Fysiek was ik een wrak. Ik had geen uitzicht meer, wist eigenlijk niet meer in welke bocht ik me nog zou wringen om te overleven en tegelijk een inkomen te hebben.

Ik had me 4de januari naar het werk gesleept.

De 6de was mijn eerste verlofaanvraag al een feit. Het was dat of terug naar de dokter. Bij het minste begon ik te beven als een blad, ging ik een kwartier lang uithuilen op toilet. Ik kon die waanzin echt niet meer aan.

6 januari werd ik ontslagen. Het was gek genoeg een eerste klein lichtpuntje… het zette me aan het denken. Maar het was ook enorm angstaanjagend. Ik kon nu niet anders dan een andere inkomstenbron zoeken, maar wel vanuit niks.

Gelukkig had Thomas me de les gelezen

We hadden in 2015 geprobeerd extra voor onszelf te zorgen. Een abonnement bij het cultureel centrum zou voor het nodige vertier zorgen. Er bleek alleen 1 stand-up comédienne te weinig te zijn om het abo op te gebruiken. ;-)
Ik had dat laatste ticket dus quasi blindelings geboekt. Zo van: “Oh ja, Thomas Siffer, die zijn columns kon ik wel smaken”.
Na een week ziekteverlof kwam de lezing eraan. Ik was van plan geweest maandag opnieuw op te starten, maar toen de controlearts op mijn laatste ziektewet voor mijn deur stond ben ik letterlijk ingestort. “Mevrouw u moet terug naar uw dokter. Ik raad u af opnieuw te gaan werken maandag”.
En we hadden dus tickets voor Siffer dat WE. Uiteindelijk ben ik de hele zaterdag in bed gebleven om toch nog te kunnen gaan. Gelukkig heb ik daar niet alleen in die zaal gezeten!

Het is door wat daar verteld werd dat 3 weken later mijn gezicht werd gelezen bij thuiskomst. De avond ervoor had hij me nog gezegd “Geef jij aub je ontslag want ik wil niet dat er jou wat overkomt. We zien wel hoe we er ons financieel doorslepen.”

Ik kwam dus met “Ik heb mijn ontslag gekregen. Ze willen dat ik mijn verlof opneem.”

Kort daarna een stilte. Net toen ik wilde beginnen praten kwam het: “Zwijg maar, ik weet het al” zei hij.

“Wat dan?”

“Dat je op reis gaat”

“Naar waar?”

“Japan, natuurlijk”

“Ok, als jij er ook zo over denkt dan ga ik”

Er zijn zo van die momenten dat je er niet naast kan kijken dat de liefde van je leven voor je neus staat.

Het was het begin van een wonderlijke maand.

Ik was nog altijd op, meer dan op. Slapen en werken was het enige wat er gebeurde die eerste dagen en ergens daartussen vond ik nog net een uurtje om de reis te regelen. Sollicitatieverlof ging er ook voor de helft aan op. Het huishouden lag stil.

Maar het ontslag betekende vooral los mogen laten. Het had geen zin meer tegen windmolens te vechten. Manipulatieve collega’s mochten hun gangen weer gaan, ik stond er los van.

De gedachte aan mijn reis maakte dat ik iets van mijn energie terug begon te vinden.

Op 14/2 zou ik het vliegtuig opstappen.

Papa: “Op Valentijn vertrekken? En jij denkt dat uw lief en kinderen hier nog gaan zijn tegen dat je terugkomt?”

Bezorgder heb ik hem zelden geweten, maar ’t was een nu of nooit. Mijn besluit stond vast.

Intussen werd er ook daadwerkelijk gesolliciteerd hoor, maar met heel wat terughoudendheid in vergelijking met daarvoor. Nog voor de reis zou ik tijdens een sollicitatie te horen krijgen: “Mevrouw, u hebt alle nodige kwalificaties, maar ik vrees dat u te ondernemend bent voor onze organisatie” En toen dacht ik nog “Shit!”. Na de reis zou het nog gebeuren en waarom ik er dan anders naar ging kijken vertel ik binnenkort op deze blog… want er komt een volgend hoofdstuk aan ;-)

Share

Papierkunstenaar in Japan – Rina Aoki

Echizen Washi, een van de hoogtepunten uit mijn eerste trip door Japan in 2016…

De “landelijke gemeente”, naar onze normen een middelgrote stad, heeft een 1500-jarige traditie van papierscheppen. Hier wordt papier geschept voor alle mogelijk doeleinden.

Praktisch en decoratief. Als grondstof voor kunstenaars maar evenzeer als kunst op zich. Ik ontmoette er niet minder dan 3 “national living treasures”, mensen die het ambacht levendig houden en ook als dusdanig worden erkend door de overheid. Kranige 80-jarigen die nog dagelijks in hun atelier staan zwoegen en de mooiste watermerken met de hand scheppen…

Binnenkort (15-18/6/2018) is er een documentaire over Echizen te zien op Japan International Broadcasting. Niet te missen, lijkt mij! 

Toen ik die eerste keer naar Japan reisde was het Rina’s blog op de website van Echizen die mij naar daar lokte. Intussen heeft ze een eigen blog.

Andere papiernieuwtjes uit Echizen: Tento in LA deze zomer.

Kami to Kami: Fukui Echizen Washi Exhibition opens June 24 at JACCC

Share

6 en 7/4/2017 Wissel camper en Osaka

Camper terugbrengen

6/4 was het tijd om de camper “Onze Flemish” terug in te leveren. We zijn er nog maar eens mee op de foto gaan staan en de hemel was er mee triest van… ;-)

Shoppen in Osaka Station

De rugzak van Kiéro heeft het begeven, tijd voor een ander exemplaar. We logeren vannacht terug in Osaka, vlak naast het Universal Studio’s pretpark. Toch is er geen moment gezeur… Japan is blijkbaar (niet enkel voor mij) veel leuker dan een pretpark!

We logeren opnieuw in een condominium. Vergelijk het maar met een luxe studentenkot. Je hebt een keukentje en een badkamertje en een gang en een bed/kamer. Geen ruimte om een voet te verzetten. De camper was in oppervlakte kleiner maar voelde veel ruimer. En net als in de camper moet je zelf voor ontbijt zorgen.

Bezoek Osaka Castle

We worden in de namiddag verwacht in Nagoya bij het verhuurbedrijf van onze tweede camper. Er is dus nog wat tijd en dus besluiten we Osaka Castle te bezoeken. Ook hier was ik vorig jaar al even langs gelopen, maar toen was ik minder geïnteresseerd in algemene geschiedenis en ging ik niet naar binnen. Te meer het die dag Minion-run was in het park rond het kasteel en er zo wel een heel speciaal sfeertje hing. Dat was dit jaar niet het geval.

Waar blijf je dan met je koffers?

  1. Japanse voetpaden en stations zijn relatief comfortabel (zeker als je vergelijkt met Brussel of Parijs). Je kan er makkelijk met een trolley van A naar B. Ik heb zelden een (trein- of metro-) station geweten waar er geen lift was, al is het soms wat zoeken.
  2. Zeker in de grote steden heb je quasi overal lockers. Zowel in treinstations, als in de metro, als bij grote attracties, als in malls, kan je lockers vinden waar zelfs een hele valies in kan. Je betaalt tussen de 500 en 800 Yen per locker en per dag om je valies te bewaren.
  3. Andere optie is de zogenoemde Ta-Q-Bin. Een verzenddienst die je baggage vervoert voor jou. Het is niet bepaald goedkoop, maar als je in spitsuur de trein of shinkansen neemt is dit heel handig. In de meeste hotels kan je hiervan gebruikmaken, soms zelfs in een supermarkt.

Shinkansen Nagoya

Lunchtijd wanneer we onze shinkansen-tickets gaan boeken. Perfect! Eindelijk eens doen zoals de Japanners! We kopen een bento in het station en peuzelen die op in de trein.

De boxen zijn goed gevuld, we zullen geen honger leiden. Alleen is het niet altijd zo makkelijk om in te schatten wat je precies gaat krijgen. Zoals gewoonlijk liggen er ook nu wel plastieken voorbeeldjes in de toonbank maar de kids vonden toch een extraatje in hun box: een gepekelde pruim!

Da’s naar mijn mening één van de dingen die je echt eens moet proeven! Een smaakbom pursang! Zoet, zuur en bitter tegelijk! Niet meteen iets wat je elke dag zou willen eten maar is wel een beleving ;-)

Oppikken camper

Op naar onze tweede camper. GROTE uitdaging blijkt dat want we hangen weer van VISA af en wat dacht je? We kunnen de waarborg niet geven, kaarten geblokkeerd. Hier gaan we weer… ondanks het feit dat deze verhuurder echt geen woord Engels spreekt en dus alles via een tolk en via de telefoon moet worden uitgelegd komen we er uiteindelijk toch uit.
Note to self: Het is dus niet alleen door terug te keren op uw stappen dat uw kaart blokkeert, ook door het vastzetten van een waarborg (want in Japan gaat dat nog met een papieren doordrukformulier en de telefoon, I kid you not)

Oeps! We need a wash!

Stiekem hadden we gehoopt op een wasmachine in het condominium in Osaka… wat er dus niet bleek te zijn. Gevolg: ons ondergoed is op! ;-)

Gelukkig hebben we intussen al een stevig stukje Japan achter de kiezen en weten we een wassalon te vinden. We halen nog eens een traditioneel rollenpatroon boven: moeder wordt aan het wassalon afgezet met de valiezen vuile was terwijl vader op jacht gaat naar proviand met de kids.

Ik kan je verzekeren dat ik wel beziens had! LOL! Niet elke dag dat er een Belgische toerist met valiezen komt binnengevallen in een buitenwijk van Nagoya! Maar ik word bijzonder vriendelijk geholpen en bijgestaan. Ik krijg karretjes om de was te sorteren, gratis thee tijdens het wasprogramma, magazines en snoepjes er gratis bovenop. Best aangenaam en dat blijkt standaardservice. Verder lezen 6 en 7/4/2017 Wissel camper en Osaka

Share
Share