Ben jij als ondernemer op zoek naar hulp bij een administratieve uitdaging? Laat me je helpen, laat mij hieronder (of in een persoonlijk berichtje…) weten wat jij ervaart als het meest frustrerende of tijdrovende administratieve klusje…
het bijhouden van klantengegevens?
het controleren of alle prestaties wel zijn gefactureerd?
het opmaken van een correcte brief? Steeds opnieuw dat lettertype instellen, die adresbalk zien te positioneren voor het venstertje in de envelop?
het bijwerken van website, Facebook-pagina, Google Maps,… kortom, al die marketing die je beter zelf zou moeten onderhouden
het snel en effectief klasseren zodat je dingen sneller terugvindt…
Vanaf 1 oktober kan ook jij gebruik maken van mijn 15 jaar ervaring als personal assistant en dossierbeheerder, maar ook van de inzichten die ik kreeg dankzij de vloekende vrije beroepers in mijn directe omgeving ;-)
Dus als er iets is waarbij je training en/of hulp kan gebruiken, laat van je horen voor mijn agenda helemaal is volgeboekt!!
Vandaag mocht ik voor de klas staan van Meester Bart… 11-jarigen zijn nu niet meteen mijn doelgroep maar ervaring in lesgeven zal zeker van pas gaan komen!
Mijn dochter keek er al héél lang naar uit… Haar mama die eens sumi-e zou komen demonstreren. En dit jaar heeft ze haar slag thuisgehaald!
Dus werd er volop voorbereid…
Ik besloot de kids op te delen in 4 groepjes met elk een activiteit: origami, kirigami en “vrije keuze” tussen chibi natekenen, hun naam in katakana schrijven of sudoku…
Na een gemeenschappelijk rondje met uitleg koos ieder een eerste groep.
De groep met sumi-e kreeg mijn volle aandacht en meester Bart zag toe op de andere groepen.
Sumi-e is de kunst van het weglaten en daardoor krijgt het zijn zeer specifieke dimensie. Het IS heel eenvoudig, maar die eenvoud vraagt heel wat oefening en inspanning.
In dat kader werd mij door Alain Bonnefoit ooit een parabel verteld, die het proces mooi samenvat. Gisteren werd me door een klasgenoot uit de Japanse les gevraagd hem neer te pennen… Omdat het verhaal zo mooi was…
De parabel van de keizerlijke schilder
De Japanse keizer wilde zijn paleis versieren met het mooiste schilderij van zijn lievelingsdier, een haan. Hij zette zijn hofhouding aan het werk: “Zoek mij de beste schilder van het hele land!”.
De zendelingen van de keizer gingen op zoek. Ze vonden een oude en wijze man die door velen werd aanzien als de beste schilder. Hij werd uitgenodigd op het keizerlijk paleis. “Kan jij mij de mooiste schildering maken die ooit van een haan is gemaakt?” vroeg de keizer. “Ja,” zei de schilder, “maar dan heb ik wel het beste materiaal nodig. En ook 3 jaar tijd”. De keizer stemde in en de schilder kreeg een mooi vertrek ter beschikking in het keizerlijke paleis. Al wat hij wenste kreeg hij van de keizer. Karrenvrachten inkt en papier werden aangevoerd en afgevoerd, maar niemand mocht de kamer van de schilder betreden…
Aan het einde van de 3 jaar riep de keizer de schilder bij zich. Die nam een lading papier en inkt met zich mee naar de keizer.
“Waar is mijn schilderij?” vroeg de keizer. “Even geduld” zei de schilder en hij begon geconcentreerd de beste inkt te wrijven en rolde maagdelijk wit papier voor zich uit. Hij streek het geduldig uit…
De keizer werd razend! Hij had zelfs geen oog voor de schildering, zo razend was hij! 3 jaar lang had hij de schilder onderdak gegeven, 3 jaar lang gevoed, van inkt en papier voorzien …
“Heb ik je zoveel betaald om 5 minuten te werken?” vroeg de keizer.
Maar de schilder ging onverstoorbaar door en zette 2 streken op papier… de omstaanders werden met verstomming geslagen toen ze daarin een haan zagen…
Toen keek de schilder op en zei: “Het duurt geen 5 minuten om zo te schilderen, Meester. Het duurt een leven lang.”
Sinds ik bijna 10 jaar geleden startte met deze techniek, heb ik een paar varianten op dit verhaal gehoord. Deze versie heeft dus zeker niet de pretentie de enige juiste te zijn. Daarenboven zijn er wel meer kunstenaars die, bewust of onbewust, volgens soortgelijke principes werkten. Zo is er deze uitspraak van Picasso…
Schilderij: Milla Roekens 5j
Daarenboven is er iets in de eenvoud van sumi-e waar elke facet van ons leven bij gebaat kan zijn…
In dat opzicht gaat deze parabel om zoveel meer dan enkel sumi-e. Hij maakt duidelijk dat kijken, leren, oefenen en experimenteren altijd nodig zullen blijven om eenvoudig weg mooie resultaten neer te blijven zetten… dat eenvoud toch zoveel voorbereiding en métier kan vragen…
Heb je vragen/opmerkingen? Aarzel niet om op deze blog te reageren!
Al geruime tijd ben ik mij aan het verdiepen in verandering en hoe je die kan aanwakkeren.
Nu werd ik door de school van m’n kids gevraagd om tijdens het schoolfeest de jonge bezoekers een face-over te bezorgen. In gedachten zag ik ze weer allemaal lopen, onze stereotiepjes…
Wie ook creatief is met schmink herkent het wellicht… als je vraagt aan een kind “hoe mag ik jou schminken” dan eindig je gewoonlijk met een meute prinsessen, feeën, piraten en spidermannen. Overdosis!
Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg… Ik wilde geen prinsessenfabriek zijn! Dus veranderen zou ik! De vraag was zowat het enige wat ik kon veranderen…
Ik vroeg aan een eerste klantje, een überschattig meisje-meisje:
“In wat mag ik jou omtoveren?”
“Een olifant!”
Wow!
Euh… slik… (nog nooit gedaan!) Zo leuk!! De Mama had mijn gezicht gezien: “Maar meisje, kan je niet gewoon kiezen voor een prinses?” Ah neen, hé! Wie verder kan denken dan prinses, die krijgt haar olifantje!
En dat olifantje had succes! Er volgde er nog eentje… maar ook niet meer dan eentje, want er bleek inspiratie genoeg! Er werd gevraagd naar een heks met een dikke wrat, een bloemenmeisje, een clown met een blauwe neus, een kat, een clown met een gele neus, Elza van Frozen (ja, de prinses, maar een met ijspegels in plaats van de traditionele krulletjes hihi), leeuwen, tijgers, lieveheersbeestjes, rozenmeisjes,… Oh ja, en ook naar een zeemeermin, en da’s dan ook de enige waarvoor ik heb moeten passen…
Bij wijze van proef heb ik tussendoor een keer mijn vraag terug veranderd naar “in wat mag ik jou schminken?” “Een prinnnnseeeessss”… Oh jee… De vraag zat er toch voor iets tussen precies… Weg met die vraag!
Da’s voer voor iemand die er wetenschappelijk onderzoek naar wil verrichten… Heeft het woord toveren een invloed op ons creatief denkvermogen? Beperkt de vraag “In wat wil jij geschminkt worden?” onze kids tot het beperkte lijstje dat ze allemaal kennen?
In elk geval, ik heb mij heeeeel erg vermaakt! Ik denk dat ik die vraag een volgende keer weer gebruik! ;-)
Maar vooral, ik ga nog vaker ongewone vragen zoeken, in iedere situatie!
Heb je vragen/opmerkingen? Aarzel niet om op deze blog te reageren!
Gek misschien maar sinds begin van dit jaar kom ik regelmatig mensen tegen die met 2 op stap zijn maar de weg niet kunnen vinden… die de weg niet of amper kunnen zien… blinden en/of slechtzienden die samen op stap zijn…
Nochtans, als je sommigen bezig zou zien… Dan voel ik mij soms een slak naast zo’n speedy gonzales die wekelijks van Antwerpen pendelt naar Molenbeek en sneller van perron naar perron geraakt dan ik dat doe… ’t Zal wel de invloed zijn van alle prikkels van reclame en dergelijke zeker die maken dat wij alles willen gezien hebben?
Wie net als ik al eens een paar dagen moest overleven zonder zicht, die kan zich waarschijnlijk al niet voorstellen hoe je in godsnaam de deur uit geraakt zonder iets te breken… mijn bewondering voor deze mensen was dus al groot…
Als je met de ervaring van een kras in je hoornvlies op reis gaat naar Japan dan zie je hoe weinig aangepast onze publieke plekken eigenlijk zijn. Ginds liggen overal geribbelde straatstenen om hen te gidsen. Elk rood licht heeft er geluidssignalen om hen te gidsen, tot zelfs in het kleinste dorpje… En nog veel straffer: als er ergens gewerkt wordt – al is het de onderhoudsbeurt van de lift die een uurtje duurt- dan worden de geribbelde straatstenen afgeplakt en wordt er voor blinden en slechtzienden een omleiding aangelegd. Dat zijn dan plastiek tegeltjes die op vloeren en voetpaden worden bevestigd zodat ze opnieuw ribbels kunnen volgen… komt er tijdens de aanleg van de omleiding iemand aanlopen dan wordt de werkman even begeleider…
Mijn bewondering voor de (mobiliteits)strijdvaardigheid van de slechtzienden bij ons was dus nog gegroeid…
3 weken geleden merkte ik 2 zoekende slechtzienden in de stationsbuurt, ze wilden naar de Molenborre… Ze hadden echter liever geen hulp, op het aangeven van de windrichting na… Ik moest diezelfde richting uit en zag 20 stappen verder hoe de toegang tot de Basiliekstraat door de werken meer dan volledig was versperd. Geen steen voetpad was nog vrij, zelfs voetgangers moesten omlopen en die omleiding was zelfs voor zienden geen evidentie. Ik ben teruggekeerd en heb hen dan toch kunnen ompraten… ik mocht hen naar de Molenborre begeleiden… Zo leerde ik dus Geert kennen.
En vandaag zag ik Geert opnieuw lopen bij het station… Dus eventjes dag gezegd en ja hoor, vandaag mocht ik meesporen naar Brussel. Ik werd zelfs getrakteerd! Hij had meteen gehoord dat ik niet helemaal tiptop was… ik begin te geloven dat hij helderziend is ;-)
In elk geval een zeer boeiende trip… als je bedenkt dat er blinden zijn die voor een klas kernautisten lesgeven, dat die zelfs muziektherapie geven aan wat voor anderen wellicht de moeilijkste gevallen uit de klas zijn… ik vraag me af hoeveel leerkrachten er met gesloten ogen zouden durven lesgeven… laat staan voor een bijzondere klas…
Toch weer een mooi bewijs van hoe sterk een mens zich soms laat fnuiken door zijn eigen overtuigingen… maar vooral hoeveel kracht er kan uitgaan van iets écht willen… ontzettend veel bewondering voor Geert! Hopelijk krijgt hij snel de kans om meer muziektherapie te gaan geven, want dat is wat hij het liefste wil!
Wie een tip in die richting heeft, mag die gerust doorgeven…
een geboortekaartje mogen maken voor mijn metekindje
eindelijk dat ondernemersidee verkennen…
toch nog meer vacatures vinden die zouden kunnen matchen
solliciteren
toch niet echt overtuigd raken
praten over wat ik wel wil
vanalles meer op mijn pad vinden
…
Vergeleken bij het te vroeg opstaan, iets saais doen waar je weliswaar voor wordt betaald, naar huis gaan, eten, wassen en te laat gaan slapen van eind 2015 is het nu beestig druk… en toch… nu is het niet langer een gebrek aan energie dat mij remt… eerder een gebrek aan plaats in de agenda. :-s
Vandaag heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt: het vierde kwartaal van 2016 wordt zeker mijn eerste kwartaal!
2016… 't Zijn bijzondere tijden… een korte samenvatting… of eerder, ochotte, een aangifte van het eerste kwartaal…
iemand die me héél nauw aan het hart ligt die na 20 jaar (eindelijk) een einde maakt aan een relatie die hem kapotmaakte: "so glad you're back Mr X!"
voelen hoezeer ik tot hiertoe toch nog voorbeelden heb proberen volgen… hoewel ik ooit als über-rebel werd gezien toen in ik als Vlaamse koos voor een Franstalige Hoge School ;-)
het einde van een job die mij stilaan te veel werd… en blijkbaar ben ik niet alleen ;-) Gelukkig stopte het bij hartkloppingen en hoefde het geen burn-out te worden
na jaren dromen, dromen achterna kunnen reizen… helemaal alleen, 3 weken lang zowat alle grenzen verlegd… dank jullie, schatjes!
toch nog meer vacatures vinden die zouden kunnen matchen
solliciteren
toch niet echt overtuigd raken
praten over wat ik wél wil
vanalles meer op mijn pad vinden
…
De kloof met
tegen je zin vroeg opstaan,
doen waar je voor betaald wordt, niet waarvoor je voor de job koos
in een omgeving waar elke vorm van samenwerking onmogelijk wordt gemaakt
waar je totaal op, leeg van de zinloosheid van het alles thuis van komt
… kan niet groter zijn…
Vergeleken met eind 2015 is het nu beestig druk… en toch… nu is het niet langer een gebrek aan energie dat mij remt… eerder een gebrek aan plaats in de agenda. :-s
Vandaag heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt: het vierde kwartaal van 2016 wordt zeker mijn eerste kwartaal! Nu maar zorgen dat alles voorbereid geraakt… Als je wil weten hoe dat loopt… volg gerust deze blog![:]
UPDATE: Hier is de website van mijn zelfstandige activiteit: www.kanli.be
Dat wil niet enkel zeggen dat de familie een meesterwerk rijker is geworden… Ik mag ook eindelijk uitpakken met de tekening die ik speciaal voor haar geboortekaartje maakte ;-)
De opdracht was gelukkig vaag genoeg ;-) Niet te roos en simpel… Eigenlijk verwachtte ze daarmee dus een ingekleurd tekeningetje… maar tijdens het schetsen kwam ik toch meer in de verleiding om er de sumi-e sfeer in te verwerken… en dat bleek van bij de eerste schetsen een schot in de roos! OEF!
Dan kwam de uitdaging: een digitale tekening in sumi-e stijl… eigenlijk een beetje een contradictio interminis (voorlopig toch want nog altijd aan het sparen voor de iPad Pro ;-)). Want zelfs met een Wacom-tablet verlies je toch altijd wat van de gevoeligheid bij het tekenen en die van mij herkent enkel snelheid, nog geen druk… Op papier met inkt en penseel kan ik daarenboven ook nog spelen met het laden van mijn penseel… Daarna de hele boel ook nog eens naar vectoren vertaald krijgen om de drukkwaliteit te vergroten…
Kortom, ’t was toch wel eventjes puzzelen… uiteindelijk gefixt gekregen dankzij de fantastische ArtRage en Inkscape software… Daar ben ik al een hele tijd fan van trouwens… Van die 2 ben ik uiteraard al gaan uitvlooien of ze binnenkort ook op die iPadPro gaan werken… ArtRage: OK, en daarna zullen we over moeten schakelen op een andere computer voor Inkscape… daar kan ik mee leven…
Intussen is Lexa geboren! Welkom, metekindje!
Dus grote test voor mij: wat zouden anderen van mijn tekening vinden? Ik kreeg intussen duimpjes omhoog voor de tekening van de oma’s, opa’s, peter,… en zelfs mijn tantes… Na de reactie van m’n zus was ik het al aan het overwegen, intussen ben ik het rotsvast van plan… er komen meer van deze tekeningetjes…
Ja echt, ik kreeg fameus op mijn donder de laatste tijd!
Alain Bonnefoit (de aanleiding van al mijn sumi-e gekte eigenlijk) en Marc Bauer-Maison stelden samen met Carole Montigny tentoon in haar atelier in Parijs… Marc kwam daarvoor nog eens vanuit Canada overgevlogen… het was intussen alweer 2 jaar terug dat ik de sumi-genoten nog eens zag… Tada! Dat werd dus een weekendje Parijs met mijn gezin… 1 à 2 uurtjes tento en dan, eropuit onder ons 4!
Onderweg ernaartoe beseften we elke 100 km meer dat we vanalles vergeten waren ;-) … maar terugkeren was nooit een optie… we zouden de uitstap wel aanpassen aan de ontbrekende wandelschoenen…
Het weerzien was magisch… prachtig om te zien welke weg Carole en Marc aflegden… en dan kwam het… Alain: “En, werk jij nog?” Ik: “Ik werk momenteel aan een ondernemingsplan…”
Geef toe, dat had ik toch mooi verwoord hé, … wel, neen dus, compleet naast de kwestie! De blik die ik kreeg boorde me compleet de grond in… helemaal tot aan de andere kant van de planeet, ergens in Japan… én terug… Terug in de tijd zelfs… helemaal naar eind 2015.
Want ik wist nochtans beter! Sinds die lezing van Thomas Siffer in december 2015… Hij vroeg toen iemand in de zaal wat hij deed, en die begon toen ook over z’n werk… Of hoe we onszelf herleiden tot onze broodwinning… Ik had me voorgenomen me daar niet meer mee in te laten… En toch nog was ik erin getrapt!
Alain had groot gelijk om mij zo aan te kijken! Alle ingrediënten voor een perfecte bolwassing zaten erin: Wake-up call: hoog tijd dat ik wat meer ga werken! Duwtje: Dat hij dat verwacht, dat zal dan wel betekenen dat er ergens iets belovends in zit…
En dan gingen we door over de trip naar Japan… en dat we ons weekendje hadden moeten verlengen, dan was er wat meer tijd geweest… kinderbedtijd naderde… “Zeg maar… als jullie nu eens mee zouden lunchen morgen?” Dan zou hij ook even tonen wat voor leuk nieuw tekenmateriaal hij had ontdekt…
En zo kwam het dat de vergeten wandelschoenen enkel maar ballast hadden kunnen zijn … nu de meester voor ons kookte en de uitstap werd gesoupeerd… en dat nieuwe materiaal… my god! IPad Pro! Ik had eind oktober vorig jaar nog getwijfeld om een Cintiq van Wacom aan te schaffen… zo blij dat ik dat niet deed!
Jawadde en dit is dan nog Mac ook… en zie die stylus… goh… – zou het dan toch voorbestemd geweest zijn dat ik van Visa in Japan mijn centen niet mocht uitgeven? – Drukgevoeligheid… dé ontbrekende schakel om van de iPad een “super” tekentool te maken, een “califragilistic” groot retinascherm , een “expiali” stylus die het zicht niet belemmert en “dotious!” blijkbaar kan die zo worden ingesteld dat je handpalm wordt genegeerd… woohoo, ik ben helemaal pro iPad Pro… maar dan alleen maar om te “werken” hé! Alle andere apps zijn zeker en vast ballast!
Maar… even terug naar de uitbrander… sinds ik terug ben uit Japan regent het zo’n vragen: “Werk je nog?” “Schilder je nog?” “Wanneer stel je tentoon?”
Dus Alain en alle anderen, bij deze nog eens: ja, ik werk nog! Maar het kan beter… meer tentoonstellen zou al een goed begin zijn… als er iemand een tip heeft, altijd welkom!
Ik ben al een tijdje bewust van de sterktes van mijn administratief profiel en in de ban van de zoektocht hoe ik dit kan inzetten om ook anderen te helpen om zichzelf om te tunen naar een “gewild administratief profiel”. Een van de pistes is via training te werken aan zelfredzaamheid op PC, want eerlijk waar: ’t is alleen maar omdat ik weet wat ik kan vinden en hoe ik moet zoeken dat ik vaak sneller de oplossing vind dan de meeste collega’s…
Zelfredzaamheid in Office en op de PC wordt hierin als eerste vernoemd. Terecht, zeker als je het volledige document leest, waarin ook de stille dood wordt aangekondigd van de algemene profielen en het doorschuiven en herverdelen van die taken binnen teams.
Hoog tijd voor administratieve medewerkers om hun kunde up to date te houden. Een standaardopleiding Excel om hen te helpen is wellicht één van de eerste pistes die in u opkomt. Volgens mij is dat al lang geen optie meer want de meest rendabele verbeteringen in administratie liggen ergens tussen de database en een of ander randprogramma… Iets waar zelden aandacht aan wordt besteed in een oplossing Excel. En die databases zitten achter vele verschillende façades van software. Software waarvoor de ontwikkelaars steeds minder heil zien in opleiding – onder het mom van “onze software is zo gebruiksvriendelijk, dat hebt u helemaal niet nodig”- of waarvan de prijzen zodanig hoog zijn dat daar zwaar op wordt bespaard of waar er bij de opstart wel nog enige aandacht voor is maar nadien alle opvolging wegvalt.
De gebruikers van het eerste uur kunnen er dan wel mee overweg – of toch met die functies die ze begrepen hebben toen ze een opleiding kregen bij de opstart van de database. Al wie later aan boord kwam krijgt die opleiding dan via-via… zoals vroeger bij de doorzeg-telefoon-spelletjes… herinnert u zich nog wat dat gaf aan het einde van het rijtje? Hoe verschillend was dat zinnetje dan precies? Inderdaad, vaak totaal verschillend!
Verwondert het u dan nog dat die hypergestructureerde databases voor ERP en CRM (zoals SAP, Salesforce, noem maar op) steeds vaker gewoon vierkant draaien? Shit in, shit out… right? Ook de aandacht voor pitfalls ontbreekt bij veel administratieve medewerkers. Voor mij maakt dat deel uit van zelfredzaamheid op de PC: Voldoende inzicht hebben in de processen die in de software werd geautomatiseerd. Zich bewust zijn waar de data die ze behandelen vandaan komt en tot wat die uiteindelijk moet leiden zodat ze in staat zijn de dingen tijdig in vraag te stellen en oplossingen te zoeken.
Soms moet je zelfs nog iets verder denken, als 4 stakeholders correct moeten worden geïnformeerd over dossiers met 7 betrokken partijen bijvoorbeeld… Dan kan je ofwel heel zwaar investeren in de informatie aan die 3 partijen die de input verzorgen, zodat ze weten met wie ze moeten communiceren. Of je zorgt voor een platform dat de werking voor de partijen aan de input-kant vergemakkelijkt en tegelijkertijd zorgt dat alle anderen ook op de hoogte zijn. Dan krijg je duimpjes van alle kanten, maar dan moet je wel het lef hebben om een stuk van je eigen taken te automatiseren…
Ben je dan niet bang om je job te verliezen? Neen, hoegenaamd niet! Zo’n projectjes zorgen ervoor dat je opvalt op de werkvloer én daarbuiten. Dat je meer kennis en ervaring opdoet, dat je kansen krijgt om soortgelijke dingen te doen… en da’s precies waarom ik anderen wil helpen en leren om (de mogelijkheden van) hun PC beter te begrijpen.
